Er rijdt een trein tussen Brussel en Parijs, en in die trein is het goed toeven. Niet omwille van het grote comfort, allerminst zelfs. De tocht gaat over hoge heuvels en door diepe dalen, langs kaarsrechte ravijnen en omheen kronkelende rivieren. Het eten valt wel bovendien ook al eens tegen, en dit des te meer naarmate men Parijs nadert. Ja, je hebt wel wat maag nodig om deze tocht te maken.
Maar het grootste ongemak is misschien wel de plek zelf: tussen Brussel en Parijs. Noch het een, noch het ander. Sommigen zeggen dat de toekomst maar al te snel het verleden wordt, en anderen dat die toekomst slechts de mentale uitvergroting van dat verleden is. Of om het simpel te zeggen: het boeltje draait soms gewoon in het rond. Leven in een cirkel. Alles even dicht, of alles even ver.
Je ziet het al, de trein dwingt je om kleur te bekennen. Optimist of pessimist. Zet je objectief oordel trouwens maar al snel opzij; geen kaart die je kan helpen om het traject van deze trein te ontrafelen. Geen wetenschappers aan boord! It's a matter of faith: love it, or hate it.
Trouwens, ooit naar buiten gekeken op een trein? Het is op deze trein niet anders dan op enige andere; je ziet het landschap in felle strepen voorbijtrekken. Steeds verder vanwaar je komt, en je kijkt ernaar als door een waas van water.
Je kijkt ernaar alsof je een echte impressionist was. Geen mens die trouwens ooit met meer liefde naar een lanschap gekeken heeft dan een impressionist. Hoe banaal het ook wel was. Het is niet slecht om daar even aan te denken, als je met deze trein langs plekken als Eke, Kerselare of Machelen-aan-de-Leie passeert. Zoals ik het al zei: het traject valt niet te voorspellen. Je kan er dus maar beter van genieten.
Kom je dan ooit wel aan, zie ik je al afvragen? Zo'n goede vraag eigenlijk, en om eerlijk te zijn, ook een heel erg Vlaamse vraag. To the point en doelgericht. Haast wetenschappelijk. Daar is dus je antwoord, want voor wetenschap is hier geen plaats. Het is niet geweten of deze trein echt een doel heeft. Het is niet geweten of deze trein zelfs een eindpunt heeft.
Waarom zou je dan in godsnaam deze trein nemen? It's a matter of faith: onderweg zijn, en toch steeds meer het gevoel hebben aan te komen.
