Deze week ben ik goede vrienden geworden met mijn rugzak.
Ik ben zes dagen tijd thuis geweest, en in die zes dagen heb ik vier slaapkamers gehad. Er zit hier een doctoraat wiskunde op de gang; moest hij met dat soort van deling geconfronteerd worden, de conclusie zou redelijk simpel zijn. Player! Lover Boy! Bon vivant! Niets van dit alles, helaas, de verklaring is veel braver dan dat. Sebastiaan was nog eens in Belgenland, en aangezien Sebastiaan sociaal is, heeft Sebastiaan veel bezoekjes afgelegd. En, om eerlijk te zijn, eigenlijk zijn het er nog niet genoeg geweest. Een aantal mensen heb helaas ik niet gezien, en een aantal mensen veel te weinig.
Maar goed, diegene die mij gezien hebben, hebben bij deze kennis gemaakt met dé rugzak. Blauw met zwart is hij (Rugzak is bescheiden van karakter), handig op de rug, en vooral; groot! Door weer en wind heeft hij mij gevolgd, zich naast mij neergevleid in huis, appartement, kot, boot en zelfs werf. Steeds trouw in het bevatten van mijn lasten, zelfs op de momenten dat Sebastiaan meende nog een Sebastiaan op zijn rug mee te torsen (wat helaas niet zo bleek, anders had Sebastiaan wel snel die luierik eruit gehaald om hem mee te helpen sleuren).
Rugzak heeft ook nieuwe vrienden gemaakt. Gelukkig is Rugzak al een beetje kosmopolitische toestanden gewend, want het is wel een boeltje bij elkaar geworden; een kefhond, een CEO, een K3 (zijnde drie meiden wiens naam begint met een K), een hoop kuikens in nood, een hoop muggen met goesting (getuige de beten die Sebastiaan nu bedekken), een paar Luxemburgers, een vriendelijke slagersvrouw, een roze West-Vlaming, een jonge huismoeder, een (beetje een) sloddervos, een designerkoffieapparaat (mét trotse eigenares!), een thesis, een Australische in spé, een oma, en een eenzame Ferero Rocher...
Nog een geluk dat rugzak sociaal is. Maar zelfs voor rugzak bleek de week nogal, euhm, zwaar. Zijn baasje had hem redelijk vol geladen, en als weerwraak had Rugzak de rug van zijn baasje dan maar volgeladen. Waardoor baasje zich op zijn beurt in de zak gezet voelde, en besloot dat het baasje en de Rugzak elkaar ook niet té veel hoefden te zien. En ook al is het oogcontact meestal zeer sporadisch (het is een rugzak, en geen buikzak), zelfs die minimale affectie is vanaf vanavond voor even in de kast gezet. En dat samen met Rugzak, die daar minstens twee weken mag blijven.
Groetjes uit Parijs, baasje (en Rugzak, murmelend vanuit de kast)
