Het is lang geleden. Vreemd toch, hoe mensen plots prioriteiten verleggen. Kennelijk heb ik een maand lang geen uurtje tijd kunnen vinden om mijn blog aan te vullen; het zegt wel redelijk wat over vorige maand. Maar geen vervelende nonsens over de stress van architectuurscholen nu. Het is gedaan, het is goed afgelopen, en daarmee basta.
Wat is er allemaal gebeurd?
Ten eerste veel werken, helaas veel meer dan feestjes, en helaas valt daar veel minder interessants over te vertellen dan over die feestjes. Ik denk dat ik bij deze mijn record nachtje doorsteken gebroken heb; tot 7u 's ochtends, één uurtje slapen, en dan de taxi rechtstreeks naar de jury. Nog een semester en ik mag me bij het illustere gezelschap aansluiten dat trots mag zijn op minstens één presentatie zonder voorafgaande slaap...
Ten tweede; veel feestjes, maar helaas veel minder dan werken, en helaas ten gevolge van die feestjes veel genante foto's op Facebook. Ik vervloek hierbij Apple, en hun verschrikkelijk apparaat IPhone; je kan er niet enkel foto's mee trekken maar ze ook nog de avond zelf op Facebook zetten. Vroeger kon je rekenen op een beetje goodwill en gezond verstand van je maten als ze ontnuchterden en besloten om vorige avond toch maar niet aan de hele wereld bekend te maken... Geen kans daarop nu, we leven vanaf nu allemaal in de dictatuur van instant Big Brother, trademark by Apple+Facebook. Ik ben er nog niet aan gewend geraakt (vandaar al die foto's), en weet niet zeker of ik er ooit aan wil of kan wennen. Sebastiaan zal altijd Sebastiaan blijven; hoogstens zal hij eens leren op feestjes zélf foto's te trekken, en zijn vrienden dan het plezier terug te doen. Wederzijdse chantage; het houdt de beste vriendschappen samen. :)
Ten derde; Sinterklaas! Ondanks hun overmatig Facebook en IPhone-gebruik ziet Sebastiaan zijn vrienden nog steeds zeer graag, en hij heeft dus een brief naar de Sint geschreven omdat ze voor de rest toch zo braaf zijn, en vooral, zodat ze de Sint zouden leren kennen. Ik ben tot de onthutsende vaststelling moeten komen dat de rest van de wereld de goede man kennelijk niet kent. Meer zelfs, verschillende pogingen om het uit te leggen draaiden uit op ronduit beledigende reacties. Waar de ene dacht dat het een kopie van Santa Claus was, zag de andere er zowaar racistische en politiek incorrecte dingen in (witte, oude bisschop met jonge, zwarte helpers, tegenwoordig heb je niet veel meer verbeelding nodig). Gelukkig smeltten op de ochtend van 6 december hun ideologische vooroordelen als ijs voor de zon; voor een hoopje snoep en chocolade zet een mens al graag eens z'n principes aan de kant. :)
Ten vierde; bezoek! Niet alleen blijf ik schoon volk ontvangen, ik moet hier een redelijk strakke agenda beginnen aanleggen om al die bezoeken te kunnen inplannen. Nu al zit februari overboekt; een ware enfilade van schoonzussen, broers en allerhande ouders komt hier mijn deur platlopen. Mij niet gelaten; Sebastiaan houdt van gezelschap, heeft altijd slaapplek (ook al wordt het soms wel vrééd gezellig :p), en ziet zijn voorraad Duvel weer gestaag aangroeien. Voor wie de grap over de Duvel niet snapt; het tarief van Hotel Leenknegt is 1 Duvel per nacht per persoon, het is maar dat u het weet. Ander bier is trouwens wel toegelaten, op voorwaarde dat u goede smaak heeft.
Ten vijfde; thuis! Niet alleen dat ik naar huis kom, maar Sebastiaan heeft besloten om zich weer op de woningmarkt te begeven, samen met een paar van zijn beste vriendjes, kwestie van een nieuw nestje te vinden om samen gezellig te maken. Maar nog geen voorbarige onthullingen, London is too unforgiving wat betreft appartementen vinden, en succes is nog niet zeker. We houden u op de hoogte waar de slaapzak terecht zal moeten komen als u besluit het Kanaal over te steken!
En tenslotte, opnieuw maar dan anders, thuis! Sebastiaan komt naar huis, en hij ziet er wel naar uit. Zoals de titel het al zei; lang geleden, te lang geleden. Ik heb besloten er iets aan te doen, ik zie jullie allen met Kerstmis!
