trek het je niet aan. Zoals je gisteren even uitschoot, deed je ons allen toch verschieten. Rust zijn we van je gewend, en die eeuwige glimlach; oude leden, jeugdige gedachten.
Misschien wel eens frustratie, over politiek, of kunst. Naïef zijn is een ambacht dat men vergeten is, en jij zou een school moeten beginnen. Maar dus ook niet meer dan dat: het occasionele ongeduld met een wereld die maar niet wil beteren...
En dan plots, gisteren: 6 studenten op een podium, en jij die begeleiding gaf. Eén korte zin; over hoe het toch altijd die anderen zijn die de mooie tentoonstellingen krijgen... Desillusie, hoogstwaarschijnlijk ook ouderdom, en vooral, zeker, bitterheid.
Ik ken je kunst niet, of toch niet goed. Ik heb je site opgezocht, even naar de prentjes gekeken, zelfs wat tekst gelezen. Het is niet aan mij om te oordelen. En dan nog; geloof jij nog in een liefde tussen faam en kwaliteit? Kan je me zelfs zeggen wat "kwaliteit" zou moeten zijn?
Misschien is dat ook wel bitter van mij om te zeggen. Laten we het dus zo zeggen; ik begrijp het onrecht dat je meent te voelen.
Aan mijn blog hangt een fantastisch stukje software vast; indien men het wenst, kan men zowat alle statistieken van de lezers opvragen. Niet dat je er je zoveel bij moet voorstellen: de grafiek van bezoekersaantallen is redelijk stoicijns, getuigt al van in den beginne van een kleine schare aan trouwe fans.
Ik ben dankbaar voor elk van hen, maar om eerlijk te zijn: ook zonder lezers zou ik hem schrijven. Het is een geheim dat we delen, jij, ik en hopelijk ook de andere studenten: er zit iets in het maken dat geen publiek behoeft. Weze het nu jouw oeuvre, onze ontwerpen of mijn stomme blog die er geen vergelijk voor is; hoe dicht men ook over onze schouder meekijkt, geen mens die die pennen kan voelen krassen.
Dus, m'n beste Jakob, geen troost van mij. Geen "ooit zal men je wel ontdekken", geen "de mensen begrijpen het niet", zelfs geen "echte kunstenaars erkent men pas postuum" (wat voor troost zou dat ook zijn?). Ik vertel je wat je zelf al weet: ja, je zal blijven doen wat je doet, want
