Het is een mooie dag vandaag. En toevallig ook mijn verjaardag, zie je het verband? Noem het dikkenekkerig als je wil, ik hou het op dichterlijke vrijheid.
Drieëntwintig word ik vandaag. Geef nu toe, dat begint toch al verdacht serieus te klinken, zo verraderlijk volwassen. En het wordt er niet beter op. Een korte berekening leert me dat ik over exact vier jaar net half zo oud als mijn ouders zal zijn (apart, niet samen). Wat betekent dat ik me vanaf dat punt altijd minstens even verantwoordelijk zal moeten gedragen als het gemiddelde van hen beiden. Of hoe genadeloos wiskunde wel kan zijn.
Maar daar hebben we nog vier jaar respijt voor. En als mijn ouders nog af en toe wat zotte streken uithalen, kan er ook nog een leven na mijn zevenentwintigste zijn. The 27 Club; ik zal het ticketje aan mij laten passeren. Maar je weet maar nooit, en kwestie van het zekere voor het onzekere te nemen, ga ik hier een mooi voornemen maken voor de komende vier jaar. Dat is dat ik niet te veel voornemens ga maken tijdens de komende vier jaar.
Of misschien toch eentje. Want hoe verleidelijk het liederlijk leven ook is, kleine restjes schuldgevoel kunnen altijd in de kleren blijven hangen. Zeker als je op je verjaardag veel leuke berichtjes krijgt, en ook van mensen wiens verjaardag jij vergeten was (bij deze: Gelukkige verjaardag!). Ik geef het toe; ik ben een ramp in het onthouden van geboortedagen. Dus, bij deze mijn mooie voornemen; vanaf nu zal ik meer mijn best doen om ook aan andermans verjaardag te denken.
Om meteen de daad bij het woord te voegen, en ook kwestie van mezelf in te dekken; voel u bij deze uitgenodigd om uw geboortedatum als reactie op dit bericht te posten...
Er zijn mensen die zeggen dat plekken je herinneringen kunnen vasthouden.
Meestal zijn dat architecten. Eén tip betreffende architecten: geloof best niet te veel van wat ze over "plekken" te zeggen hebben. In het ene geval zijn ze al zo lang met stenen bezig dat ze er zowaar menselijke eigenschappen aan beginnen toe te dichten. In het andere geval is het gewoon simpele verkoopspraat: "Waarom zouden we niet wat carraramarmer in de keuken leggen, mevrouw? Dat zal u telkens opnieuw doen denken aan uw jeugd, en die lange vakanties in Rome!" En mevrouw geloofde zowaar dat ze in haar jeugd ooit naar Italië was geweest.
Zo gaat het dus met herinneringen: de helft beleef je, de helft vind je uit. En nog eens een andere helft verandert met de jaren mee. Net zoals mensen, die trouwens zo veel leuker dan plekken zijn. Daarvoor dienen plekken dan ook; om mensen terug te vinden. En daarvoor heb ik geen carraramarmer nodig, ik ben een jongen van simpele afkomst.
Zo speelt een stuk van mijn verleden zich af tussen harde tegels, bakstenen muren en een betonnen plafond. Denk nu maar niet aan communistische toestanden; zelfs ne "sos" zou zich op die ene plek niet durven wagen. Ook al sprak een oud-voorzitter steeds van de "beste kameraden", en proostte hij constant op "de revolutie", het etablissement in kwestie is zo CM als het maar kan. Wat dus nog maar eens de relativiteit van politiek en ook plek bewijst.
Desondanks, het is niet zomaar een plek (en trouwens ook niet zomaar een politiek). Op die plek kom ik mensen tegen, leuke mensen, mensen als ik, van simpele afkomst. En daar besteden wij onze tijd aan simpele dingen; ook al doen we soms alsof, vereist onze reden van samenzijn zeker geen hogere studies. Simpele mensen, simpele plekken, simpele bezigheden. Maar als we feesten, doen we het wel als koningen.
Andere plek, andere mensen. Opnieuw geen carraramarmer, hoewel het al ietwat dichter in de buurt komt. Parket, modieuze kleuren, sierlijke lijsten. En natuursteen op de bar, ik zei toch dat we niet ver van marmer zaten. Geen CM-geur ditmaal, we bevinden ons op neutraal terrein. Iedereen is welkom, tjeef én sos tesamen, zolang ze ne plastron aandoen. Ietwat minder simpele plek dan de vorige dus, de architect in kwestie was nu eenmaal ook wat ambitieuzer, en niet zonder resultaat. Maar dat is lang geleden. Nu viert die architect zijn verjaardag daar, als een echte koning. Desondanks opnieuw allemaal simpele mensen. Wie zich nu beledigd voelt, tant mieux. Simpel betekent: geen carraramarmer nodig hebben om zich een reis naar Italië in te beelden.
Nu ben ik weer thuis. Nog altijd geen marmer, en maar best. Ik ben nogal gehecht geraakt aan de donkergroene trap, de oude tapijten, het linoleum onder mijn voeten. Ietwat minder aan de fotokaders, maar kom (een catalogus van Sebastiaantjes, gerangschikt per stadium van rijpheid). Misschien niet het meest architecturale kader, maar desondanks: een kader, waarin ik de mensen kan terugvinden die ik wil terugvinden.
