Je moet wel redelijk lenig zijn om op deze school rond te lopen. Geen brede
gangen met rondbogen, geen gigantische binnenpleinen, geen ruime archiezolders.
Hoe groot de Plateau in Gent was, zo klein is de AA in London. Je kruipt er
letterlijk over de Chineesjes heen en onder de proffen door in dit doolhof van
gangetjes, kamertjes en hoekjes. Men zegt dat tijdens een memorabele speech van
Louis I. Kahn een jonge hollandse student (genaamd Rem) hier ooit eens zo
gedegouteerd was door de verkondigde theorieën dat hij terstond besloot de zaal
te verlaten, en dat door onder de stoelen heen te sluipen...
Aanschuiven
wordt hier een manier van leven, van werken. Je babbelt hier inderdaad veel over
architectuur; op den duur begint een mens over werkelijk alles te zeveren om de
tijd in de rij te overbruggen. Je schuift aan om je te registreren, om naar een
tentoonstelling te kijken, om een koffie te halen, om een maquette te maken, om
binnen te geraken. Je geraakt het zo gewend dat er een vreemd soort van
"kudde-effect" ontstaat; bij momenten kan iedereen plots opstaan (omdat er
iemand anders opstond?) en een mooie wachtrij vormen, zonder dat iemand weet
voor wat er eigenlijk aangeschoven wordt.
Ruimte wordt een rekbaar
begrip. Men zegt hier graag dat ze begrippen als 'ruimte' herdefiniëren; geloof
het maar volgende keer! Het labo bijvoorbeeld bevindt zich half onder de
toiletten en volledig onder de receptie, en vloeit op zich over in de grote
workshop, die op zich half onder/achter de kleine workshop zit, die op zijn
beurt uitkijkt op 'Ching's courtyard', vanwaar je opkijkt naar het terras (boven
de eerdergenoemde receptie), die zich half boven de bar bevindt en langs de
andere kant uitkijkt naar de koer van de postgraduaten (die niemand ooit heeft
kunnen bereiken), waaronder de IT-service verstopt zit, die zich
(hoogstwaarschijnlijk) ergens naast het labo bevindt... Ergens daar in de
buurt bevindt zich onze studio. Wil je er geraken vanuit de bar, dan moet je
eerst naar buiten, dan een andere ingang nemen, en helemaal doorlopen naar de
ingang aan de andere kant... Voorlopig is er trouwens nog plaats in onze studio;
naar het schijnt hebben ze er net voor het schooljaar een container
maquettemateriaal uitgehaald opdat er plaats zou zijn.
Maar bon, je hoort
ons niet klagen. Het is hier eigenlijk wel best gezellig op die
manier. Discussiëren over architectuur met de buiken/poepen tegen elkaar
gedrukt, het schept als het ware een band. Benieuwd of het niet zal tegensteken,
maar zolang iedereen zich blijft douchen, moet dat wel in orde
komen.
Groetjes uit London, Sebastiaan
PS: foto is sfeerbeeldje uit de studio, met centraal de grote chef "Mike".
