Ik ging nog eens iets over mijn andere broer schrijven. En het komt net goed uit; naar het schijnt zit de arme stakker op dit moment zijn Frans te leren (of zou hij dat toch moeten doen). Dus, mijnen besten kleinen, interpreteer dit gerust als een extra aanmoediging. Een korte pauze, tot het einde van deze blog, en dan weer vlijtig verderwerken!
Nu, ja, kleinen. De mooie foto die ik in mijn archief teruggevonden heb, vertelt toch wel een heel ander verhaal. Voor diegenen die ons niet kennen; u ziet van rechts naar links Broer I, Broer II, uw boodschapper en nen ambetanten toerist die het niet kon laten deze mooie foto te verstoren. Hoewel hier de ambitie noodzakelijkerwijs de realiteit nog een voetje moet helpen, zal kleinen binnenkort zijn twee confraters qua lichaamsgrootte achter (onder?) zich laten. Niet dat dat ons zal afschrikken om kleinen te blijven zeggen natuurlijk.
En het zal niet enkel in postuur zijn dat kleinen de grote zal overtreffen. Het is zoals ze zeggen; de eerste geven het slechte voorbeeld, en die die volgen doen er nog een schepje bovenop. Gelukkig voor mijn moeder zit mijn lieve broertje nog niet in dat stadium, en zijn er enkele vage voortekenen dat Broer I stilaan de fase in kwestie ontgroeid is. Wie weet zou het wel eens een rustige zomer kunnen worden! Maar Mammie, het spijt me zeer, vanaf september zal het dan wel gedaan zijn hoor. Althans toch volgens mijn voorspellingen. Want aanschouw eens deze tweede foto, genomen slechts een paar maanden na de vorige. Bedenk eerst dat groten er een paar jaar over gedaan heeft om dicht bij de meiskes aan te durven kruipen voor de foto, en zie dan eens wat kleinen hier uitsteekt. Nog geen veertien is dat, potvolkoffie, en niet enkel heeft hij de gewoonte van zijn voorbeeld al overgenomen; hij voegt er zowaar nog een perfectionistische geste aan toe. "Thumbs up man, want ik zit haast op XXX haar schoot, sta bijna in het midden van de foto, en heb er op de koop toe degroten er ver af geduwd."
Kleinen? Kleine sloeber, ja! Tsssss.... De jeugd van tegenwoordig, het betert er toch niet op hoor. Maar ja, kom, een aantal van mijn nonkels zouden zeggen "dat het nu eenmaal in het bloed zit". Welke nonkels dat zijn kan ik niet vermelden, u zal me op mijn woord moeten nemen. Op mijn blog worden geen namen genoemd, weet je wel. En bovendien; meestal zeggen die nonkels dat als de tantes er niet bij zijn. We gaan de familievrede maar mooi bewaren.
Een aandachtig lezer zou zich nu de bedenking kunnen maken: "dan zou het toch ook wel in Sebastiaan zijn bloed kunnen zitten." Tgoh... Enkel in die mate dat ik een goed (en ook een slecht) voorbeeld kan zijn voor mijn broertje. Jaja, zo altruïstisch ben ik wel. Neem nu de context van deze foto. Groten had kleinen vanonder de warme vleugels van Moe vandaan gerukt om even te gaan griezelen met the girls. In principe is dat eigenlijk al geen voorbeeldfunctie meer; juridisch gezien spreekt men vast eerder van aanzetten tot of zelfs samenzwering. Dus misschien moeten we het maar toegeven; Kleinen, Groten, Middelsten, allemaal uit hetzelfde hout gesneden.
Zo, gedaan met de pauze. Kleinen, de cursus wacht! En trouwens: nog veel succes met de examens hé.
