Vandaag heb ik in een trendy klerenwinkel een bordje zien hangen dat deze mooie stad wel eens zou kunnen samenvatten: "de 10 à 130 euro"...
Parijs is een stad van extremen, een microkosmos in spreidstand tussen de bierventers van Montmartre (Heinekens voor 1 euro!) en de kappers van Quartier Latin (verschillend tarief voor junior, senior, head of master stylist...). Een metropool van twee miljoen inwoners, maar zonder betaalbare huizen. Een groene stad, gevuld met prachtige parken en tuinen, die 's nachts echter altijd sluiten. Ook een veilige stad, waarin de politie in groepen van zeven rondloopt, en tot de tanden toe bewapende militairen de perrons van Les Halles patrouilleren...
Parijs is een stad voor zoekers. Zoekers zoals Prof. Bourdier, die in zijn vrije uurtjes het 19de en omliggende quartiers te voet ontdekt, en de aldus opgedane kennis met plezier meedeelt aan zijn studenten op een mooie zaterdagochtend in de regen... Neem nu die paar kleine straatjes tussen Avenue Simon Bolivar en het Parc des Buttes Chaumont. Gelegen op een kleine heuvel heeft dit kleine dorpje binnen de stad een uitzicht over geheel Parijs. Geen Haussman hier, maar kronkelende klinkerstraatjes, en kleine rijhuisjes in felle kleuren en/of klimop, elk een frivool kunstwerkje op zich. Ooit kom ik hier wonen, zei één dromende student. Als je rijk en bekend bent, antwoordde Mr. Bourdier, waarna hij de trap afdaalde en terstond weer temidden Parijs was...
Parijs is een stad voor creatieve studenten. Want cafés kosten te veel, en dus bezet je en masse, warenhuisalcohol, gitaar en zitkussen in de aanslag, de bruggen van de Seine... "C'est encore la bière de la dernière fois," het is al lang geen beschamende uitspraak meer. Alzo feesten wij hier, goedkoop en gezellig, hangende tussen Quartier Latin en het Louvre, terwijl onder ons door de vrachtboten hun toeristenlading rondbrengen. Met verblindende schijnwerpers passeren zij dan, want anders kunnen mama en papa Chinees geen foto nemen, en brengen aldus menige studenten die de kade als openbaar toilet gebruiken in de verlegenheid... Boot na boot, lied na lied, fles na fles, totdat de blauwe mannetjes besloten hebben dat Les Halles wel degelijk veilig is, en dan maar hun ego komen botvieren op de Pont des Arts: "Il est toujours interdit de boire de la bière sur le Pont des Arts..." Of lees: In Parijs is het verboden om goedkoop te drinken...
Parijs is dus toch, zoals mijn vader wel zal kunnen beamen, eerder een stad van 130 euro... Desondanks blijven we zoeken naar die 10 euro. Niet dat we gierig zijn, tuurlijk niet. Maar een mislukte zoektocht is altijd een mooi excuus voor gepeperde rekeningen, en bovendien, eigenlijk vinden we het zoeken zelf veel te leuk om het te laten...
Gisteren heb ik mijn tweede kaartje gekregen, en eerlijk gezegd, ik begin me zorgen te maken. Het eerste kaartje, me verzonden vanuit een zeer zonnig oord ergens in Zuid-Frankrijk, door mijn lief petekindje, is getooid met maar liefst vijf adembenemende vrouwenderrières. Het tweede kaartje, eveneens uit Frankrijk, meer bepaald ui Aisey-sur-Seine, me gestuurd door een zo mogelijk nog olijker gezelschap, draagt de beeltenis van alweer een vrouw, ditmaal onze goede Moeder Maria, mét kind...
Dien ik hier ergens een subtiele hint te ontwaren?
Ik zal niet ontkennen dat ik een gezonde interesse voor de vrouwelijke wereldhelft heb. Maar welke man zou dat kunnen doen, zonder ofwel hypocriet ofwel homo te zijn? En ik denk nu niet dat ik mijn interesse meer of explicieter dan andere mannen toon. Althans, dat hoop ik toch...
Kwestie van iedereen toch gerust te stellen: hier in Parijs hou ik me vooral met cultuur bezig, en niet met vrouwen. Deelnemen aan de Erfgoeddag, en het Hooggerechtshof, het Hotel de Ville en de Bibliothèque Saint-Geneviève bezoeken. Naar een lezing van Bernard Tschumi gaan. Boeken kopen langs de Seine. En dit alles in het gezelschap van mede-architecten, hoe saai kan een mens zijn? Een kleine valse noot: die mede-architecten zijn in feite grotendeels mede-architectes, maar daar heb ik een excuus voor: in Frankrijk blijkt architectuur een vrouwenbusiness te worden...
Maar, kwestie van iedereen nogmaals gerust te stellen, geen van die architectes heeft al moeten klagen van mij. Integendeel zelfs, ik ben door een aantal van hen al aangesteld als beschermengel tegen al te gretige Fransmannen, Italianen, Roemenen zelfs... Dus, mijn beste lezers, beste ouders, en vooral, beste vriendin in Rome, over mijn interesse voor vrouwen hoeven jullie je helemaal geen zorgen te maken; hier in Parijs ben ik een waar toonbeeld van deugdige, kleinburgerlijke zeden...
Maar, kwestie van op zeker te spelen, je weet maar nooit; als er nog iemand een kaartje wil sturen, misschien iets met hondjes of zo...?
PS: Hanne, Karel, Sam, Julie en Wim, toch wel heel erg bedankt voor jullie kaartjes, waaraan ik nog veel kijkplezier zal beleven!
Vandaag heb ik in een trendy klerenwinkel een bordje zien hangen dat deze mooie stad wel eens zou kunnen samenvatten: "de 10 à 130 euro"...
