Ik verklaar bij deze Benny O'Looney tot de meest "groovy" architectuurprofessor ooit! Afgelopen donderdag ging ik, en met mij nog veertig anderen, op een "evening walk" doorheen Londen. Benny was in charge, en om meteen goed te beginnen zette de man zich terstonds op zijn knieën. Met babykrijt schetste hij vervolgens, bij wijze van introductie, de architectuurgeschiedenis van deze mooie stad op de stoep voor de AA uit. Twintig minuten lang zagen we in de meest felle kleuren én een licht gedateerd accent de Angles, de Saxons, de Tutors, de Edwardians en al hun bouwsels passeren.
Eens vertrokken werden we overgoten met een fantastische saus van "groovy edwardian style", "jazzy tudor gothic", "awesome higtech ceramics", "hot draughtsmanship" en "dodgy Jean-Nouvel-detailing". Liefde voor architectuur, de man maakt er een understatement van. "You've never lived untill you've designed a Palladian villa".
Benny mag trots zijn, want in het selecte gezelschap dat rond Bedford Square hangt, zijn er wel meer rare snuiters te vinden. Zoals de kerel van de technische dienst, die nog stokoude videobanden heeft uit zijn (gelukkiger?) tijd als projectionist. "They remind me of my live..." Er is ook Clem, hyperkinetisch coördinator voor oudere studenten, die we nu al Okay-Clem noemen (probeer eens te praten met drie keer okay per zin). De jongere studenten zijn ook altijd fun: zo praatte ik deze week met een Duitse student die nog moest beginnen aan zijn eerste jaar architectuur, maar nu al zit te verklaren dat hij "soooo into Buckminster Fuller" is. Nog enthousiaster was natuurlijk die ene Aziatische jongen, die (en ik heb de foto's gezien!) een tijdje boven de voordeur van de AA heeft gewoond... De postgraduaten zijn al ietwat "normaler", ook al leiden de levenslopen langs crisissen in Griekenland, christelijke sektes in de VS, en de zonnige stranden van Malta. De meeste normale zal vast wel Chris zijn. Een echte Engelsman, dat. Naar het schijnt ook de enige in de postgraduaatschool.
Dat allemaal doet je natuurlijk vragen stellen over jezelf. Hoe abnormaal ben ik, het is één van die existentiële vragen waarmee iedereen wel eens geconfronteerd wordt. Of misschien ook niet, maar dat zou vast wel saai zijn. Dus voorlopig gaan we blij zijn met die vreemde gewaarwording dat iedereen in London een beetje raar is, en dat ik me er wel goed bij voel. :)
Groetjes, Sebastiaan!
PS: AA staat voor Association of Architecture, mijn school, en dus niet voor andere organisaties waarmee de naam gemakkelijk geassocieerd wordt.
