Ik hou van echte venten, van de soort die je vindt in de buurt van artiestenstudio's en etablissementen als de Bistrotheque. De Bistrotheque, dat is een club "that has almost single-handedly rejuvenated London's Cabaret Scene" (althans volgens de Evening Standard). Ik raad u aan het eens te googlen. Uw definitie van "cabaret" zal nooit meer dezelfde zijn...
Hoe ik op zo'n plek terechtkom? Het is een beetje een verhaal apart, dat zo rond de vooravond begon. Ik verliet, eenzaam en alleen, onze studio in Bedford Square 32, om vervolgens een beetje godverloren op het trottoir voor de school rond te hangen. Enter mijn goeie vriendin A.
A, dat is ook een verhaal apart. Duits, en op en top Duits in vele aspecten. Altijd blij, altijd vrolijk, en altijd op weg naar een feestje. Droeg die avond een wel zeer opvallende jas, het zou wel iets voor Tinkerbel geweest zijn.
A was op weg naar een receptie in de studio van een kunstenaar met welke ze bevriend was. Ze sprak enkel van de vriend, en wist niet wie er eventueel nog zou zijn. Ik had wel zin in een rustige avond, en wou haar wel vergezellen. Van Bedford Square naar Bethnal Green.
Enter in artiestenstudio te Bethnal Green. Er is de artiest, nog vijf andere artiesten, en een twintigtal anderen. Voornamelijk echte Britten, de ene helft nog redelijk mooie vrouwen (tegen de Britse gewoonte in), en de andere helft verzorgde, echte venten. Allemaal al redelijk beschonken. Allemaal ook oude vrienden van A, en in sommige gevallen zelfs ex-kotgenoot. De kunstenaar toont me zijn werk.
Dat werk, dat is ook een verhaal apart. Vergulden doodskoppen, dat had ik ondertussen wel al een paar keer gezien. De tekeningen daarentegen waren een, laten we zeggen, visuele verrijking. Denk Kamagurka meets Dali meets Kamasutra (again), en dat met een gevoel voor krioelend detail waar Pieter Bruegel zeeziek van zou geworden zijn (moest zijn tikker dat soort prenten al overleefd hebben).
Maar goed, dat moet kunnen in kunst, vrije meningsuiting en zo. We babbelen en drinken wat, en ik leer A's vrienden kennen. Leuke mensen, en interessant! Het gespreksonderwerp varieert van "poo" (zoek dat ook maar eens op) naar Zwitserse verjaardagsfeestjes naar opnieuw "poo" naar Duitse kaassoep naar maatschappij en ecologie naar muziek naar opnieuw "poo" en uiteindelijk sex. Ik leer snel bij over vele diverse onderwerpen, niet in het minst over hoe ruim de term 'bijleren' wel niet is.
Enter de camera. Er worden, opvallendend genoeg, geen foto's getrokken, hoewel de camera nooit ver weg is. Er worden daarentegen wel veel foto's getoond, en die beelden verklaren wel waarom ze niet zo happig op fotograferen zijn. Mijn vriendin zegt altijd dat bij vrouwenlingerie het de verhulling is die voor schoonheid zorgt, en dat is inderdaad éxact wat je denkt als je een vent in vrouwenlingerie ziet.
Maar bon, nog altijd vrije meningsuiting en zo. Exit uit de artiestenstudio, korte wandeling naar de Bistrotheque. Enter nieuw koppel, out of the blue. Hoe noem je, vraag ik. Ze staat er op dat ik haar "whore" noem, en haar (echte?) vent geeft mij "bitch" als zijn naam. Ik voel aan dat mij voorstellen bij mijn echte naam de sfeer nogal zou breken, en probeer hun "hoer" te leren zeggen. Het werkt redelijk. We blijven babbelen. Enter bier, dan nog wat bier, en nog wat bier. Eén van A's vrienden noemt mij "kuddly", en een andere (zijn vriend?) lijkt me wel bijzonder geïnteresseerd in mijn persoonlijkheid.
Exit Sebastiaan. Niet plots natuurlijk, na vriendelijk dag en zo gezegd te hebben. Met kusjes zelfs, ik voelde me even weer in Frankrijk. Korte busreis naar London Bridge. Ik stap uit, en wandel (zoiets toch) langs de Thames naar huis. Exit zwaartekracht. Sommige Britten zeggen dat London het centrum van het universum is; die avond draaide inderdaad alles rond de stad en mij heen. Maar bon, we geraken thuis. Exit Sebastiaan's bewustzijn.
De volgende dag keert dat bewustzijn terug, met de nodige vertraging en protest in mijn voorhoofd. En besef ik dat ik echte venten eigenlijk wel leuk vind. Zij het misschien niet voor elke week... :)
