Misschien maar best dat ik mijn mond gehouden heb. De goede man was zich van geen kwaad bewust, en hoe had ik het hem nu kunnen uitleggen, met alle broodnodige finesses en nuances, in mijn Frans dat niet slecht maar toch nog niet zo goed is?
Maar toch... Ergens deed het wel pijn. Het prachtig bruin-goudkleurig vocht van een Grimbergen, aldus mishandeld; gegoten zonder enige liefde in een halve-literpot, je weet wel, dat onding dat we aan de Duitsers te danken hebben. Die lompe uitvinding, die je niet in je vingers kan ronddraaien om de kolk, de kleur, de lichtbreking te bestuderen, die eigenlijk enkel dient om al te overdadig morsen tijdens het gebral van dronkemansliederen te vermijden, en dat er bovendien ook helemaal niet uitziet. Daarin dus een Grimbergen, niet geschonken maar uitgespuwd door de tap, met een kraag de naam niet waardig, tegen de prijs van 6,5 euro... En als bittere kers op zulk een schamele taart, de laatste spuw na de schoppartij; "GUINNESS", zo stond er aldus geschreven op de emmer die die Fransoos onder mijn krullende neus schoof...
Is het chauvinistisch van mij, om zo te treuren bij het vermorzelen van ons Belgisch erfgoed? Of overdrijf ik? Franse lompheid, of de laatste stuiptrekking van mijn trots op een land dat er misschien niet meer is bij mijn terugkomst?
Dan misschien toch liever het Frans chauvinisme, zoveel gezonder, zoveel rijker, zoveel spannender, minder benepen. Neem nu de woorden van de directeur van het ENSAPLV, vol van trots over het internationale karakter van zijn school, toen hij gisteren kon speechen voor 80 Erasmusstudenten en een bataljon Franse én buitenlandse docenten. Maar al evenzeer vervuld van de trots op zijn land, want we moesten Baudelaire en Benjamin lezen, zeer veel erfgoed bezoeken, én uiteraard geen Engels maar zeker wel Frans spreken. Toen zweeg hij, en toonde ons het buffet dat voor ons klaarstond: wijn, kaas, brood, salami, hesp, vijgen...
Gratis taallessen voor inkomende studenten. Een secretaresse die weigert Engels te spreken, maar dan wel tergend traag haar Franse klanken uitstoot, zodat je het zeker verstaan hebt. Gratis bibliotheken, goedkope musea. Gastvrij chauvinisme, het is paradoxaal, maar kennelijk wel mogelijk, en vooral heel erg leuk.
ps: zoals beloofd, een foto van La Defence. Naast de Arche staat er een kleine kerk van Tadao Ando, die kennelijk iedereen vergeet te bezoeken...
Noem het de aard van het beestje. En wees vooral gewaarschuwd: als u met een architect doorheen mooie architectuur wandelt, zal de confrater in kwestie al snel naar de filosofische sferen opstijgen...
Denk dus tweemaal na voor u naar Parijs zou vertrekken, stad van goede architectuur én goede filosofie. Voor elke tetterende Japanner vindt u hier ook een zwijgende Architect (ja, men zou er een nationaliteit van moeten maken, of misschien zelfs een ras). Zwijgend, mijmerend, doffe blik het ene moment, met arendsogen het andere moment, vol bewondering voor een dakkapel, een zuil, een lantaarnpaal...
Neem nu bijvoorbeeld die ene student, die gisteren vanaf Perraults gevel van het Louvre tot even voorbij de Obelisk liep, doorheen de Jardin des Tuileries. Hij cirkelde doorheen de vierkanten, de cirkels, de symmetrieassen, met een trage pas, vaak pauzerend voor een foto, en inderdaad, mijmerend over de filosofie van dit alles... Les Tuileries, waar ooit Catherina, Louis, Antoinette en Marie-Louise in koninklijke eenzaamheid flaneerden, waar later, in 1792, de Parijse massa de Revolutie tot een tragisch dieptepunt bracht, waar nog later de bezette Parijzenaars uit honger groenten kweekten, en waar nu, vredig en ongestoord, al wie maar wil deelt in de royale grandeur. Het grind op welk Louis ooit zijn zijden schoen neerplantte, ontvangt nu de ijzeren klappen van een jeu de boules. Omheen de ronde vijvers kan men relaxen in ligzeteltjes, op zijn uitgestrekte grasplekken worden menige picknicks met smaak gedeeld. De Revolutie vindt in de Tuileries, een dikke 200 jaar na zijn vervaldatum, op een zonnige zondagnamiddag, zijn vredig hoogtepunt...
Je zal die student zijn mijmeringen moeten vergeven; het is nu eenmaal de aard van het beestje. Vandaag gaat hij de Notre-Dame, de Sainte-Chapelle en La Defense bezoeken, maar ditmaal in gezelschap, architectengezelschap zelfs, dus hij zal zijn volgende overpeinzingen met hen kunnen delen en er geen blog over moeten schrijven. Volgende keer dus geen zware bedenkingen, hij zal het bij iets luchtigs houden, en foto's natuurlijk, ook nu al te vinden op Facebook...
Misschien maar best dat ik mijn mond gehouden heb. De goede man was zich van geen kwaad bewust, en hoe had ik het hem nu kunnen uitleggen, met alle broodnodige finesses en nuances, in mijn Frans dat niet slecht maar toch nog niet zo goed is?
