Er zit een simpel en mysterieus genot in grootte. Onbeschrijfbaar bijna, hoe 'bigger' ook 'better' is. Een Eiffeltoren, een Leffefles, of 'dikke bunnes'; allen tonen ze mooi aan hoe "klein maar fijn" niet overal voor geldt.
In het eerste geval zou het er simpelweg niet uitzien. Ik ben er deze week nog gepasseerd, na een (opnieuw die grootte) stevige brunch. Zou het niet triestig geweest zijn als we ons tot een croissantje beperkt hadden, mijn Waalse vrienden en ik? Want dan hadden we geen nood aan een (lange) wandeling gehad, die ons dan ook niet langs de (hoge) Eiffeltoren had geleid; we zouden niet door al die (kleine) Japanners met hun (enorme) camera's gefotografeerd geweest zijn, niet een kijkje genomen hebben in het (dikke) museum aan Quai de Branly. Mooi museum dat, gloedspiksplinternieuw bovendien (voor de kenners: Jean Nouvel), en eigenlijk ook wel smakelijk van uitzicht. Vraag me niet waarom, maar kennelijk is het een dictum om alle musea over (o.a.) Afrikaanse kunst in chocoladebruin te verven. Maar op de metaforische link tussen Afrika en chocoladebruin gaan we niet ingaan, al evenzeer als ik zal vermijden de woorden 'Afrikaans' en 'grootte' in één zin samen te gebruiken.
De Leffefles dus, om maar snel van onderwerp te veranderen. Ook groot dat ding, drie liter, maar hier aan de Maison weten we te delen. Zelfs met Vlamingen, Walen en Brusselaars onder elkaar. Ja, zélfs met de Luxemburgers. De fles was dan ook snel leeg, de tweede al evenzeer. Ook daarom is grootte zo leuk; je kan het delen. Bij deze dan ook nog eens dank aan wie de fles gegeven heeft, een stuk of vijfentwintig keer.
Ondertussen staat ze weer op mijn kamer, de Leffefles, samen met zijn kleine Hopusbroertje. Bleek een beetje gevaarlijk te zijn om ze lang alleen te laten, getuige de Facebookfoto's die achter mijn rug getrokken zijn. Was het de Leffe die aanleiding tot zo'n beelden gaf; meisjes met de fles aan de mond, jongens met de fles in de hand en de tong uit de mond? Of toch maar weer die fascinatie voor de overmaatse taille van dat ding?
We blijven hier vervallen in dubbelzinnige toestanden. En het wordt er niet beter op. 'Dikke bunnes' dus; ik raad u aan het eens op te zoeken. Goed voor de verbreding van de horizon trouwens; hier op de Maison noemen we dat 'échange culturelle'. De eerste die me weet te zeggen welke taal het is (via een berichtje in gastenboek), krijgt een zoen bij terugkeer. Geen nood om er bij te zeggen wat het eigenlijk betekent. Kleine hint wel; ik ben niet zeker van de spelling. Maar dan is er natuurlijk ook de vraag of zo'n woord wel in een woordenboek zou verschijnen.
Misschien is het maar beter dat ik het hierbij houdt voor vandaag. Dit berichtje kan gewoon niet tot een deftig einde leiden. Ik zei het al; grootte, het is onbeschrijfbaar.
