Op dit moment hoor ik buiten het vuurwerk knallen. Ongeveer een uur geleden stond ik op het dak van een appartementsgebouw bij Aldgate East, te midden van London, hoog genoeg om een goed stuk van de stad te zien. Rondom was een beetje mistig, maar toch konden we van Canary Wharf aan de ene kant tot London Eye aan de andere kant zien. Het was rond zeven uur begonnen; tientallen veelkleurige flitsen en hun doffe broertjes van klanken, overal waar je maar zag. Knallend blauw en vurig geel, temidden van een beetje smerige smog. De gelegenheid was/is Guy Fawkes Night. De katholieke Mr Fawkes probeerde in 1605, tijdens het beruchte Gunpowder Plot, het House of Lords op te blazen in de hoop de protestante James I te kunnen doden. Wie zijn geschiedenis kent, weet dat Guy uiteraard gefaald heeft. Maar kennelijk had James I toch wel een goed gevoel voor humor, want hij gaf zijn volk de toestemming om zijn overleven jaarlijks te vieren met, jawel, vuurwerk...
Je zal mij niet horen klagen! Ik hou wel van vuurwerk, en dan zeker met zo'n mooie achtergrond en in goed gezelschap. En ik hou van kleurtjes. Zo nam ik vorige week deel aan een ander kleurrijk volksfeest: Halloween! Engelsen zijn gek van Halloween, en ik ben gek van gekke mensen, dus dat was wel een geslaagde avond. Met een paar andere gekke mensen heb ik toen het Hootanay in Brixton gefrequenteerd, een zeer interessante bar met zeer interessante zingende mensen die echte slangenlederen broeken en witte T-shirts met gigantische jambes (Frans) droegen. De pianist had de garderobe beperkt tot een lap bruin bont voor zijn jambe, maar hij vond dat niet zo'n geslaagde outfit dus keerde hij maar zijn blote kont naar het publiek. De zangeres was mijn favoriete; een gigantische blauwe pruik, een miniscule rode string, en zilveren 'tepeltjoepen'. Voor de liefhebbers kan ik wel eens naar foto's van dat evenement zoeken...
Het moet natuurlijk niet zo extravagant kleurrijk zijn. Simpel heeft ook zijn schoonheid, zoals ik twee dagen daarna merkte. Hier in London is het soms zo druk dat de evidente dingen je wel eens ontgaan, zoals bijvoorbeeld seizoenen. Maandag, in Brussel, kwam ik plots tot de constatatie dat het nu wel degelijk herfst is, en dat de boombladeren hun zwanenzang zingen in een repertoire van goudgeel, bronsbruin en rafelig rood. Japanners moeten hun tuinen uitpuren tot IKEAchtige grijstinten om tot een 'zen'-effect te komen, en hier in London worden bladeren gewoon weggezogen om die saaie blauwsteen van het trottoir te kunnen blijven tonen. Ik hou het simpeler; laat dat boeltje maar vallen en verkleuren, en grappig genoeg is het veel rustgevender én extravaganter tegelijk.
Mijn vriendin lachte toen ik dat haar op dat moment vertelde. Ze zei weer hoe "schattig" ik wel niet ben. Ook zij houdt wel van kleuren, maar ze is veel preciezer in haar keuze. Koekelberg-beige bevalt haar duidelijk niet (en al evenmin terracotta-extravaganza), en als je begint te combineren, moet het net genoeg en net niet te veel passen. Zo heb ik vorig weekend enorm veel bijgeleerd over de verschillende soorten paars, en wat kan met welk en welk niet. Het zal een familietrekje zijn; haar moeder en zus scheppen een verwant plezier in hoogdravende conclaven omtrent roze hemden en zwartgrijze kostuums.
Ik trek me dat niet aan. Hoewel ik graag kleurtjes rond mij zie, ben ik meestal ietwat meer gereserveerd in mijn garderobe. Voornamelijk zwart, en voornamelijk Zara (ze zouden me moeten betalen ondertussen voor al die reclame!), dus het probleem van keuze stelt zich niet zozeer. Men zegt trouwens dat in de Renaissance zwart de sociaal aanvaarde kleur voor architecten was, is dat nu geen mooie reden om veel zwart te dragen? En zoniet; zwart is een altijd een goede achtergrond om al dat kleurengeweld tot zijn recht te doen komen. Zoals bij vuurwerk.
Slaapwel! Sebastiaan
PS: foto's komen achter, voorlopig eentje uit de oude doos; twee West-Vlaamse deernes en ikzelf in The Electric Showroom drie weken geleden.
