Mille Miglia voor de armen !

Dit jaar hadden we de kans om de 11^de uitgave van de Grand prix ‘retro’ d’Yvois te mogen bijwonen. Een schitterend  tweedaags evenement met een veertigtal sportieve vooroorlogse wagens en  motorfietsen. Op Zondag mogen ze dan eens een demokoers rijden, letterlijk rond de kerk. Georganiseerd door een bende echte liefhebbers die dit niet commercieel uitbuiten, gratis inkom, geen poespas, verkoopstandjes maar het pure oldtimerplezier met als enige randanimatie de nodige maagvulling uit een simpele Franse keuken.  Het is eigenlijk verwonderlijk dat dit evenement niet meer deelnemers en volk trekt.

Is dit te wijten aan de ligging van het dorpje Carignan een steenworp net over onze grens? Volgens ons is dit net een van de grote troeven. Je hoeft niet bang te zijn in de fille te moeten staan, of met parkeerproblemen om de oren te worden geslagen. Al bij het binnenrijden vanuit Florenville heb je zo iets van; hier zou ik willen wonen.

Het evenement vindt sedert een decenia plaats op het eerste weekend van juni, niet toevallig onze lievelingperiode van het jaar als het bloeiend fluitekruid en  klaprozen weelderig de golvende wegbermen bevolken. De temperaturen liggen net binnen de grens van niet te warm en niet te koud. Ideaal !

Jaarlijks staan er ongeveer een veertigtal wagens en een dertigtal motoren aan de startlijn van allerlei pluimage. De lucht van benzine en aangebraden koppelingen stroomt meteen je aderen in. Het kabaal van een peloton motoren klonk als een symfonisch orkest tussen de koulissen van authentieke franse rijwoningen, al meteen bij het binnenwandelen. In de verste verre geen parkeerautomaat of kassa te bespeuren.  Vroeger zagen we vooral ( is het daardoor daardoor) Nederlanders en Fransen aan de start, maar dit jaar werd opvallend veel Duits gesproken. Ze hebben dit evenement ontdekt als ‘das Mille Miglia fur die armen’.  Genau hier sind wir am platz, hoor ik ze nog roepen. En gelijk hebben ze. De sleutel van de pret is gevonden! Vergeet niet dat heel wat armenkost door de geschiedenis heen, later op het menu van de super rijken kwam te staan. Denk maar aan  kaviaar en truffels. Het is enkel door de grote massa nog niet ontdekt, en dat is maar goed ook.

Nochtans hebben reeds menige Bugattisten, en dit jaar bijvoorbeeld een pracht van een Delahaye, de weg gevonden. Toch niet echt arme mensenkost. De meerderheid bestaat uit de hobbyisten die zichzelf een special in elkaar steken. Dat zijn de ‘echten’ die hier aan hun trekken kunnen komen.

Er is ook een klasse voor gewone toerwagens en Edwardians, dus die moeten het ook niet laten. Nieuw dit jaar was de reeks velo’s, waarvan de berijders wuft uitgedost waren.

 Op zaterdag is er een gemoedelijke rondrit in deze prachtige onontdekte streek, en op Zondag word er geracet. Er is weliswaar niets te winnen, behalve dan de eer om er geweest te zijn. Bovendien, in deze snel veranderende tijd is het fantastisch toch, dat dit soort evenementen nog kunnen. Wie weet hoe lang het nog zal duren? En zelfs al heeft je wagen een beetje last van incontinentie, of een met as en roet besmeurde nummerplaat, je bent nog steeds welkom.

Als er volgend jaar nog een aflevering komt, zet hem dan nu al als voetnoot in je persoonlijke geschiedenisboek! Ook aan mooie liedjes komt ooit een einde.