Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
21-09-2014
Zaterdagrit
13 man waren meer dan klaar voor de laatste picon-rit van het seizoen. Weeral ontbraken enkele sterkhouders zoals onze dienaar, Rich, Leo en Hank om Georges dan nog niet te vernoemen ! Voeg daarbij de mannen van de lappenmand Remi en Noël en de halve Placora ploeg ontbreekt. De aanwezigheid van Christ was dan weer een leuke verrassing. Hij wou zijn origineel kniegewricht nog voor een laatste keer maximaal belasten alvorens het kleinood aan de medische wetenschap te schenken. Postman Dan, onze kampioen in spe liet ondergetekende en Paul rustig begaan bij het uittekenen van de heenrit . We besloten uiteindelijk Braydune via Veurne en De Moeres te benaderen zodat we het gekende Palais bereikten met toch al zo'n dikke 60 km op de teller. De maison en de bijhorende camembert smaakten voortreffelijk zodat de terugrit goedgemutst kon ingezet worden . We kozen voor de kortste route. Een paar enkelingen konden niet nalaten hun puike form te etaleren en gingen er na een rood licht oponthoud in Veurne van door. Zij hadden dan ook hun eerste consummatie al genuttigd toen de rest van de groep het lokaal bereikte waar we even later ook de voorzitter mochten begroeten. Pronostieken voor de avondwedstrijd (die achteraf waardeloos bleken) werden uitgewisseld.
Records zijn er om gebroken te worden. Jens Voight valt het uurrecord aan, dus waarom wij niet het parcoursrecord? Niet dat we dat van plan waren.
Met vijftien Placora's staan we op de afspraak. De indian summer doet ons vooral dromen van terrassen en koele pinten. Al gekscherend wordt er allusie gemaakt op de esbattementen die zich vorige week hebben afgespeeld, waarbij er schalks richting uw dienaar wordt gekeken in afwachting van venijnige reacties.
De wind staat licht in het voordeel wanneer Marnix en Christophe - met Tom Boonen-baard als vermomming - ons op sleeptouw nemen. Eens langs de vaart blijft de kilometerteller 40 per uur aangeven, wat uw dienaar doet twijfelen aan de correctheid van het instrument. Een blik op een mederijder doet hem echter besluiten dat dit wel degelijk de snelheid is waarmee we over het asfalt zoeven.
Langs het spaarbekken en de IJzer zakt het tempo niet, wel integendeel. Er wordt echter niet in snokken gereden, zodat iedereen zich kan plaatsen en goed kan volgen. Op het keerpunt in Stuivekenskerke halen we een gemiddelde van 37 +. Georges schudt het hoofd vol ongeloof.
Op de terugweg hebben we met de tegenwind af te rekenen. De koptrekkers krijgen versterking van Paul, Peter en Steve M. Tussen St. Pieters Kapelle en de Rattevalle moeten dan nog een paar keer hard in de remmen voor tractoren. Wim belandt zo even in de graskant.
De spurt op de brug is een non-event, in een langgerekt lint zweven we over de autosnelweg.
Het geloof op een unieke prestatie groeit, en de koptrekkers rijden zich - op verstandige wijze - de longen uit het lijf. Wim heeft nog een extraatje in reserve en wint de eindspurt. Uw dienaar poogt nog Leo in positie te brengen, maar dit plan mislukt.
Wanneer we dan aan het lokaal op de teller kijken, zien we 35.6 verschijnen! Een prachtige prestatie, want deze keer in groep, zonder afvallers of achterblijvers. Een bijzondere vermelding toch ook voor Rich, die na enkele maanden inactiviteit zo maar mee een record helpt neer te zetten, evenals voor Leo en Renaud V. die zich voortdurend om de achterhoede hebben bekommerd.
De zestien helden zijn: Christophe, Steve M, Paul, Peter, Wim, Marnix, Postman Dan, Leo, Renaud V., Danny G., Ronny, Geert P., Georges, Rich en uw dienaar.
In het lokaal worden we verwelkomd door de voorzitter en Remi. Even later arriveert ook Dr. Cancellera, die een lange trainingsrit verkoos boven de woensdagrit, Steve D. en Christ. Dient het gezegd dat enig gerstenat deze prestatie besprenkeld heeft?
Afspraak zaterdag voor wat zo'n beetje de afsluiter van het seizoen wordt: de Picon-rit in korte versie, zodat we 's avonds ons wereldploegje kunnen aanmoedigen.
Vijf Placora's en gastrijder D.B. in Roger De Vlaeminck-vermomming staan om 9u30 paraat. Christ komt ons motogewijs goede reis wensen.
Zoals het de dag des herens past, wordt er een zeer gezapig tempo aangehouden. We noteren ook de aanwezigheid van Richard, die zijn wederoptreden viert. Hij is bereid om ieder gat toe te rijden.
We volgen de oude Sarah-route en er doen zich weinig incidenten voor. Het kopwerk wordt verdeeld tussen Steve, Leo, Postman Dan en uw dienaar.
Veel ander nieuws valt er niet te vertellen, buiten het feit dat uw dienaar de kelk aan zich moeten laten voorbijgaan wegens - opnieuw - familiale verplichtingen...
Een stuk of vijftien clubleden bliezen verzamelen aan de vertrouwde vertrekplaats . We waren verheugd yves te mogen begroeten die 2 weken geleden de handschoen had opgenomen om het snelheidsrecord te breken maar tot eenieders verbazing vorige week zijn kat had gestuurd.Wim en Steve kurt gooiden onmiddellijk de knuppel in het hoenderhok en gingen er al van bij de aanvangsfase als een speer van door.Het peloton besloot nog even de kat uit de boom te kijken en de 2 onverlaten wat valse hoop te gunnen in hun onderneming.Net voor leffinge besloot ook het peloton de kat de bel aan te binden en ging ook hier het tempo met een ruk omhoog.Onze diennaar en enkele van zijn trouwste volgelingen besloten deze kelk aan zich te laten voorbijgaan .Ondergetekende was als verslaggever van dienst verplicht het onderste uit de kan te halen om de nu volledig op hol geslagen meute in het kielzog te blijven.Dat lukte me aardig in de luwte van de grote tenoren van het peloton die ondertussen , ter hoogte van het idyllische Stuyvekenskerke,de 2 vrijbuiters in het vizier kregen wiens bobbijntjes stilaan aan het aflopen waren.Een zware camion met oplegger die de volledige breedte van de weg inbeslag nam zorgde voor velen, waaronder ondergetekende, voor een welkgekomen rustpauze in wat later een historische woensdagrit zou blijken. Eens voorbij de dorpskern was het opnieuw alle hens aan dek want het tempo schoot, ondanks de strakke tegenwind, opnieuw serieus de hoogte in.Eerste slachtoffer was Christophe die zich in de aanvangskilometers wat vergallopeerd had door onbaatzuchtig kilometers lang de groep op sleeptouw te nemen.Verslaggever van dienst had zich ondertussen , beroepsmatig , comfortabel achteraan de groep genesteld, kwestie van een goed overzicht te behouden op het wel en wee van een nu zich toch wel echt in heet zweet werkend peloton.Het volgende slachtoffer werd willens nillens Geert pirelli , die niet tijdig anticipeerde op een onverwacht maneuver van zijn voorligger en lek reed in de graskant.Ondertussen hing Yves, de eigenlijke aanstoker van deze hele onderneming , zowat te slingeren tussen hamer en aambeeld en moest ook hij met Wilskerke in zicht definitief de rol lossen .Onder een veschroeiend tempo ging het nu richting eindmeet en uw verslaggever haalde nog eens alles uit de kast om, weliswaar met pijn in het hart, de heldhaftige slaven van de weg vanuit zijn comfortabele observatiepositie lik op stuk te geven door met groot vertoon deze epische sprint te katapulteren in de annalen van de vaderlandse wielertoeristengeschiedenis : een nieuw all time gemiddelde van 35,3 km/u prijkt voortaan op de tabellen en zal misschien nog eeuwen de tand des tijds doorstaan !! De 8 dwangarbeiders van de weg die hun historische afspraak met de wielergoden niet hebben gemist : wim/hank/johan/2x steve/paul/peter en uw nederige verslaggever van dienst
een stuk of elf + gastrijder willy in ideale omstandigheden aan de aftrap er werd richting snaaskerke vertrokken en daarmee werd al onmiddellijk christ, die een paar minuutjes te laat was toegekomen, op het verkeerde been gezet - we zouden hem maar terug zien in t lokaal met de wind enigszins in t voordeel werd een goed temp aangehouden , zonder dat iemand in de problemen kwam de geplande pitstop ging niet door omdat de waardin de integriteit van onze fietsen niet kon garanderen tijdens het consumeren : ondergetekende ,die net een nieuw exemplaar op de baan bracht, was hierdoor in het hart geraakt en nam iedereen terug mee naar een volgende stopplaats, op advies van yves, "het oud gemeentehuis" in varsenare, voorwaar een aanrader ! onderweg hadden we (ons toekomstig lid ?) praline nog aan het werk gezien op een gesloten parcours voor een wedstrijdje van zo'n 55 km . op de terugweg moest daniel vdw de troepen intomen maar uiteindelijk bereikten we zonder akkefietjes het lokaal rich had goed nieuws : zijn zitvlakperikelen behoren stilaan tot het verleden christ wist te melden dat hij begin oktober binnen moet voor groot onderhoud (nieuwe knie) remi is aan de beterhand en jean's dochter is van straat : niks dan blijde tijdingen dus
9 gegadigden voor de woensdagrit . tot klokslag 18u werd vruchteloos gewacht op yves die vorige week had aangekondigd het record te willen aanvallen een stevige bries uit de slechte richting maakte al vlug duidelijk dat een recordpoging heel moeilijk ging worden dus werd er met wind in het voordeel ook niet overdreven tempo gemaakt eenmaal voorbij stuivekenskerke met wind volop op kop begon peter , die blijkbaar een superdag had, plots meer dan een tandje bij te steken omdat hij had gemerkt dat het gemiddelde tot dan toe ,zonder echt te forceren, al goed boven de 34 lag. paul en wim lieten zich niet pramen en het tandje was ondertussen al bijna een volledig gebit geworden pascal D , geert Pirelli en ondergetekende zetten zich dankbaar in de slipstream bakker met zijn nieuwe groene bianchi had ondertussen gekozen voor de oude route en leo had zich grootmoedig opgeofferd om daniel niet aan zijn lot over te laten een uit het niets opdoemende terreinwagen en tractor gooiden nog bijna roet in het eten maar gelukkig konden we heelhuids het laatste stuk via leffinge aanvatten waar we christ nog langs de kant van de baan mochten begroeten het record sneuvelde net niet maar het werd toch één van de meest intensieve woensdagritten die ik me kan herinneren de voorzitter kwam nog even binnenwippen (alhoewel zijn lumbago toch weinig wippen toeliet)
hopelijk goed weer voor een mooie zaterdagrit iedereen om 13u30 op post !
Veertien Placora's op het appèl in weersomstandigheden die aan zomer doen denken: 18° en een licht briesje uit veranderlijke richting.
Met alle incidenten van de voorbije ritten nog vers in het geheugen wordt overeengekomen om veiligheid als topprioriteit te beschouwen. Dit betekent evenwel niet dat er geen vaart wordt gemaakt.
Onder leiding van onze locomotieven zoeven we met zo'n 35 per uur langs de vaart en de IJzer. Iedereen kan vlot volgen, en wanneer de wind ons een duwtje in de rug geeft wijst de snelheidsmeter 40+ aan. Het groene mannetje in Schore dankt ons wanneer we de maximumsnelheid van 50 netjes respecteren.
Ook de aanwezigheid van Christ moet genoteerd worden. Niet als rijder, maar als begeleider. Hij stopt geregeld om ons op de gevoelige plaat te zetten. We kijken uit naar het resultaat.
Dan toch opschudding aan de Rattevalle, wanneer we worden voorbijgestoken door de A-groep van onze Douchy-collega's die ons bijna van de baan rijden door bruusk en zonder aangeven rechtsaf slaan. Alle remmen dicht en gevloek in de rangen.
We bereiken het lokaal in een langgerekt lint. Leo heeft de spurt niet kunnen winnen omdat Georges hem onvoldoende kon afzetten. jWanneer we de gegevens bekijken stellen we vast dat we een gemiddelde van 34 hebben gehaald. Nog dit: Renaud V. heeft dit allemaal op zijn MTB afgehaspeld!
Onze prestatie doet Dr. Cancellara dromen om een aanval op het parcoursrecord (34.7) te wagen.
De ziekenboeg sijpelt ook binnen: eerst de vleugellamme Remi, dan gewiekste Rich. Ook Erwin Praline (of moeten we modepop zeggen? ;-)) komt er bij. Zijn aanwezigheid doet transfergeruchten de kop op steken. Moet er een investeringsfirma worden gezocht om dit te bekostigen...?
Nog twee belangrijke mededelingen: de rit van volgende zaterdag zal worden ingekort omwille van KVO - RC Genk. Postman Dan zorgt voor het parcours zodat we tijdig binnen zijn. En op 11 oktober is er een benefiet mosselsouper. Nodig vrienden en kennissen uit op mosselen à volonté tegen een zacht prijsje van 15 . Wie sponsors denkt te kennen voor een publi op de affiche neemt met Remi contact op.
Na de Mont Ventoux van de streek geklommen te hebben,
moest ik wel dalen aan 60 km/uur…een korte bocht naar links, un
petit coup de frein en oeps… tegen de rails! Veel
schaafwonden en 5 hechtingen aan de kin! Op naar de carrosserie (Kris
Vandeweghe)!Anders is het hier een fietsparadijs! Heel mooi weer!Had veel
foto’s, maar de gsm is ook naar de wip!
En veel beterschap gewenst aan Noël,
Rémy en Bakker!
Twaalf Placora's op de afspraak, wat als een succes mag omschreven worden gezien de vele geblesseerden.
Al gauw is er consensus over het reisdoel: de windrichting en de weersvoorspelling doen ons besluiten om Potje Pâté aan te doen.
Ondanks de strakke zuidwester wordt er lekker doorgereden, zodat we binnen de kortste keren Leo's geboortedorp aandoen. We zijn juist op tijd om het volledige buitenterras in te palmen. Leffe van 't Vat, huisbier, Hommel, we laten het ons allemaal welgevallen.
Op de terugweg krijgt Dr. Cancellara plots een dringende oproep. Hij moet binnen de kortste keren aan het Albertmomument in Nieuwpoort zien te raken. Geert G. zet zich op kop en leidt het peloton in ware escortestijl in een recordtijd naar de lieu de rendez-vous.
Dit huzarenstukje heeft bij velen een zodanige indruk gemaakt dat ze een boom moeten opzoeken. Enige terughoudendheid zet uw dienaar aan om hier geen beelden van te maken. Hij laat het aan de verbeelding lezer dezes over...
Na deze verlichting gaat het dan in gestrekte draf richting Oostende. Niet lokaal, want dat is in verlof.... De zoektocht naar een geschikte laafplaats loopt niet van een leien dakje. Eerst wordt 't Steentje geprobeerd, maar om een nog duistere reden kunnen we daar niet binnen. De Vlasschaert is een tweede optie. Daar blijkt het terras vol te zitten.
Veel getalm en getreuzel. Bovendien vormen er zich dreigende stapelwolken aan de einder. Dit doet uw dienaar besluiten om het voor bekeken te houden.
Ter afsluiting kan nog worden gemeld dat de ingreep van Dr. Cancellara succesvol was; de onfortuinlijke blijkt een kok van een Chinees restaurant in Adinkerke te zijn. Van exotiek gesproken! Misschien kunnen we een zacht prijsje versieren voor een volgend souper...?
De onfortuinlijke Noël heeft niet drie, maar vier (!) ribben gebroken. De voorzitter had direct het voorstel klaar om van onze jaarlijkse souper een ribbetjesfestijn te maken.
Om u maar te zeggen dat we dit jaar echt niet van onheil gespaard worden!
Twaalf Placora's en ghost rider D.B. op de afspraak. Frisse temperatuur, een lichte zuidwester, alle ingrediënten zijn aanwezig om er een toprit van te maken.
Van bij de aanvang wordt er een strak maar haalbaar tempo aangehouden. Een kopzestal draait vlotjes rond, daarachter kan de rest zich rustig positioneren.
Niets bijzonders te melden tot in Stuivekenskerke. Bij de doortocht over de kasseitjes rijdt Noël over een uitstekend riooldeksel dat plotseling verandert in een skischans. Noël gaat spectaculair de lucht in en valt zwaar op zijn zij. Gevolg: pijnlijke ribbenkast (later zal blijken dat hij drie stuks gebroken heeft) en een kapotte helm.
Dr. Cancellara controleert of er geen Ebola in het spel is, en kan ons hier geruststellen. Ondertussen heeft Noël zijn eega kunnen opbellen om hem te komen halen. Uw dienaar en Postman Dan besluiten om nog even bij de pechvogel te blijven, de rest van de groep vervolgt zijn weg.
Dreigende wolken doen ons uiteindelijk ook besluiten om de terugtocht aan te vatten. Alles is onder controle bij Noël: we hebben hem geparkeerd bij het monument der gesneuvelden. Het wordt een Trofeo Barracci waarbij we binnendoor rijden. Zo komt het dat we bijna gelijktijdig met de grote groep het lokaal bereiken. Blijk dat Kapitein Ronny nog met een platte band heeft moeten afrekenen.
De voorzitter komt er bij, en even later zien we ook nog Noël passeren op weg naar de Spoed-dienst. Ook Renaud V. en Rich maken hun opwachting. Deze laatste heeft dan toch wat goed nieuws: het gat in het gat blijkt gedicht. Nog even en hij kan weer op de fiets. De moto lukt al!
Later op de avond krijgt uw dienaar nog een sms-bericht van onze gevallen held. Het verdict voor Noël is zwaar: drie gebroken ribben en zeker een vijftal weken buiten strijd. Laat ons hopen dat we nu ons deel van de miserie hebben gehad en dat we de rest van het seizoen ongevallenvrij kunnen afwerken!
Remi,sleutelbeen; Richard, weerbarstige fistel aan het zitvlak, Bakker JP; heiligbeen en nu ook een knieoperatie in het verschiet voor Christ... de Placoraziekenboeg was nog nooit zo groot. Zelfs Fredje Vanderbiest zou met zoveel uitgeschakeld talent moeite hebben om zijn 'weireldploegje' in goede banen te leiden. Neem daarbij dat een strakke zuidwester en een twijfelachtige buienradar ook al niet van aard waren om er een zomers uitje van te maken en het wordt duidelijk dat slechts 11 gegadigden aan de start verschenen. Eén gastrijder weliswaar, Marc Brouns, broer van ... sloot de gelederen. Even werd overwogen de geplande keuneleute gezien de toch niet zo gunstige windrichting, voor de zoveelste keer uit te stellen; maar Dr. Yves beloofde dat de wind ging luwen in die mate zelfs dat hij de aangekondigde rit omdoopte tot 'preuteleute'... lapsus paulus! Net voorbij Leffinge hield en zieke Jean -onze dienaar- het ook al voor bekeken en keerde zijn stalen ros richting Ibisstraat. Gps-en Georges en Daniël leidden ons aan zo' constante 32 à 33km/u via opwarmertje Koekelare-berg en Werken naar het golvende landschap rond West-Rozebeke, de keuneleute dus. Gezien de klimmerscapaciteiten van ondergetekende kon hij alleen genieten van de steeds kleiner wordende witte stipjes in dit prachtige landschap waar voor hem de 'leute' alleen te vinden is als het 'keun' op het terras van taverne "'t Gildhof" hem een frisse pint voorschotelt. De wind die dan toch niet was gaan liggen beloofde de terugtocht redelijk lastig te maken. Maar trekpaarden Henk en Geert G. flirtten gestaag met de 31km/u. Na Hoogledeberg en het klimmetje in Torhout volgden we de zeeweg tot in Oudenburg en zo via de Gistelse steenweg en Stene-dorp naar het lokaal. 92 km op de teller aan 29+ en volgens Georges uitersrt betrouwbaar 'machientje' meer dan 620 overwonnen hoogtemeters. 620 te veel als je het mij vraagt! Een goed ingepakte Remi deed zijn opwachting in het lokaal en liet een röntgen van zijn titanium-sleutelbeen bewonderen. Emelietje wist ons te vertellen dan we volgende week voor de 'après' andere oorden moeten opzoeken omdat het 'Vliegpleintje' een viertal dagen dichtgaat
Slechts 11 Placora's op de afspraak. Het weer is wel niet toppie, niettemin een magere opkomst.
De rit wordt gekleurd door twee markante feiten: het kabinetstukje van Christophe en de supervorm van Leo. De lezer dezes verdient een woordje uitleg.
Langs de IJzer wordt fors doorgetrokken, met als gevolg dat Postman Dan er uitvliegt. Hij laat niets van zich horen, zodat we al een eindje verder zijn voordat zijn afwezigheid wordt opgemerkt. Het is nog gastrijder D.B., die ons opnieuw in verscholen opstelling had opgewacht langs de Torhoutsesteenweg, die meldt "dat er eentje is uitgewaaid".
Er wordt onmiddellijk haltgehouden, maar Postman Dan komt niet opdagen. Enigszins ongerust besluit Christophe om een eindje terug te rijden om te kijken wat er aan de hand is. Ook Christophe blijft maar weg, zodat we besluiten om rustig verder te rijden. Misschien hebben ze een hoek afgestoken en vinden we hen in Suivenkenskerke terug?
Niets daarvan, en dus rijden we het parcours verder af. Groot is onze verbazing - en opluchting - wanneer we Postman Dan op de brug over de autosnelweg zien staan! Van Christophe nog altijd geen spoor....
Even voor Middelkerke maakt Christophe dan ook opnieuw zijn opwachting. Toen hij Postman Dan niet vond, heeft hij de achtervolging ingezet. Voorwaar een huzarenstukje!
Leo van zijn kant heeft ondertussen al de spurt op de brug gewonnen. Tussen Wilskerke en Leffinge gaat het tempo fors de hoogte in. We razen aan 50+ over de steenweg. U kunt al raden wie er ons allemaal afrijdt...
En nog heeft Big L. er niet genoeg van. Als klap op de vuurpijl trekt hij de spurt aan. Georges zit in zijn wiel, maar hij komt adem te kort om het af te maken. Het is uiteindelijk Wim die als eerste over de meet bolt.
In het lokaal wordt er gediscussieerd over hoe je 100 jaar kunt worden. Dr. Cancellara geeft ons enkele nuttige tips, hoewel geen alcohol en geen rood vlees voor velen geen optie is.
Tegen beter weten in wordt er afgesproken om zaterdag de Keuneleute te rijden. Noteer ook dat er vrijdag én zondag wordt gereden.
Het nachtelijk stormgeweld heeft hen niet kunnen afschrikken. Met de wind in de rug is het vooral zaak niet overmoedig te worden en het groot mes boven te halen.
Geen meldenswaardige incidenten tot voorbij Brugge. Daar neemt de GPS van Georges het commando over en leidt ons langs oorden waar we het bestaan niet van afwisten.
Uiteindelijk arriveren we rond het middaguur in de Phillipine, juist op tijd dus voor het aperitief. Geert Pirelli weet een lekker adresje, en toornt ons mee naar De Oude Haven. Voorwaar een aanrader, zo zou later blijken.
We waren voor mosselen gekomen, en dus werden er mosselen gegeten. Als kenner kon Leo niet anders dan zijn goedkeuring geven aan de grootte en de smaak van de weekdieren.
Na een koffie'tje werd dan de terugweg aangevat, maar niet vooraleer het verschil tussen 'rechts aanhouden' en 'rechts afslaan' te hebben uitgelegd. Pas dan kon de GPS van Georges ten volle zijn nut bewijzen. De strijd tegen de stevige tegenwind viel al bij al nog mee dankzij de hoog opgeschoten maïs.
In Hoeke wordt een tussenstop gehouden en voor rehydratie (lees Malheur of Brugse Zot van 't Vat) gezorgd. Even voor Brugge dan wordt de achterband van Geert G. door een weerbarstige tak geteisterd. Nadat het euvel hersteld is kunnen we het laatste deel van de tocht aanvatten. Het is vooral Geert G. die het commando voert en de hele bende op sleeptouw neemt.
Rond 5u komen we aan in het lokaal. 155 km aan een gemiddelde van 27+, niet slecht. Dat vindt ook de voorzitter, die er ondertussen is bijgekomen. Het dient wel gezegd dat we allemaal content zijn dat we er zijn en opnieuw volop kunnen rehydrateren (lees Hoegaarden en Jupiler van 't vat).
Langs deze weg nog veel beterschap aan de onfortuinlijke Remi die gisteren aan de schouder geopereerd werd.
We mochten onderstaand verslag ontvangen over het wedervaren van Geert & Co in Wissant:
Afgelopen week werd het idee geopperd om deel te nemen aan de Sean-Kelly classic in Vielsalm. Een blik op google maps toonde echter dat dit ruim 300 autokilometers enkel waren. Daarom werd er dichter bij huis een alternatief gezocht. Afgaande op de weersvoorspellingen werd voor Wissant gekozen. Met zevenen (Paul, Pascal D, Peter, Steve, Geert en Geert en gastrijder Free) zijn we in een uurtje met de wagen tot in Wissant gereden. Op een ruime parking, voorzien van propere openbare toiletten, werd het stalen ros voor het carbon exemplaar ingewisseld. Paul had op zijn GPS een ritje van 130 km en 1600 hoogtemeters ingeladen. Peter had zich voor deze rit speciale opofferingen getroost (gelieve voor details zich tot de betrokkene te wenden) en zette er meteen een flink tempo in. Het werd een aaneenschakeling van glooiingen en enkele bijzonder lange en steile hellingen. Twee ervan zullen ons zeker bijblijven. Eentje vertrok via een stukje privé-weg, en de tweede was zo steil dat we enkel al zigzaggend boven geraakten. Waar die zich bevonden, geen idee want de dorpjes die we tegenkwamen zijn allemaal compleet onbekend. Er was werkelijk geen enkele meter van de route vlak, en de gezichtjes begonnen toch wel tekenen van vermoeidheid te tonen. Was het hierdoor dat we boven op weer één of andere helling een loslopende dromedaris tegenkwamen??? Wat verder kwamen we eindelijk een iets groter dorp tegen waar er zowaar een markt met enkele terrasjes was. De waard verloste ons uit ons lijden en vertelde ons dat we in het dorpje SAMER waren. Plots kregen we gezelschap van een 10-tal jonge dames. Eentje vierde haar vrijgezellen. We deden (uiteraard) mee aan de uitdaging. Deze was: op een weegschaal gaan staan. Wat verder de bedoeling was bleef echter onduidelijk. Gastrijder Free klokte hierbij 65 kg droog aan de haak. En we zullen het geweten hebben. Bij elke helling kwam hij ons op een groot mes voorbijgevlogen. Dit moet zowat het gevoel zijn dat Kittel krijgt als Nibali aanzet op een helling in de ronde. Na de rustpauze zond de GPS van Paul ons rond een steengroeve over een kiezelpad. Eindelijk kon de Roubaix-fiets van Pascal zijn ware aard tonen. Gevolg, honderd meter verder: lekke band. Enkele lichtjes waren ondertussen slechts nog kleine thee-lichtjes geworden. Daarom werd beslist om een laatste lusje over te slaan en rechtstreek via cap Gris Nez (of was het Blanc Nez) terug naar Wissant te rijden. Op deze manier heeft gids Paul ons een prachtige en werkelijk feilloze rit bezorgt. Waarvoor bijzondere dank. Daarna een korte verkleedpartij op de openbare parking, al dan niet meer of minder zedig. Nauwelijks was de laatste fiets ingeladen of het begon hard te regenen. Van een perfecte timing gesproken. Ondanks het advies van Renaud werd besloten om culinair toch iets hoogstaanders te gaan nuttigen. De fruit du mer liet zich smaken, en na het opdissen van nog enkele straffe verhalen werd de rit richting België aangevat. Het was een bijzonder geslaagde dag, die best voor herhaling vatbaar is.
Met twaalf Placora's staan we op de afspraak om halftwee. Ten bewijze dat het lot ons niet afschrikt besluiten we volmondig om richting Leisele te rijden. Wat niet af is moet voltooid worden!
We zijn misschien wel volhardend, maar niet dom. Dus vermijden we de al te smalle weggetjes en houden we ons aan het brede parcours dat ons over Alveringhem en Izenberge naar de Vette Os leidt.
Even voor Alveringhem wordt de groep voor een eerste maal gesplitst wanneer een drietal, waaronder uw dienaar, moet halthouden voor het aankomende verkeer. Dit betekent dat er gedurende een goede vijf kilometer flink mag achtervolgd worden om het hoofdpeloton opnieuw bij te halen.
In Leisele worden we door de waard hartelijk onthaald. Niet iedereen is geneigd om een Picon te drinken vanwege het warme weer. Blonde Bernardus biedt een evenwaardig alternatief.
Op de terugweg algauw opschudding wanneer uw dienaar dreigt overhoop te worden gereden door een achteruitrijdende (!) zuiderbuur. Een krachtig 'Connard!' is de Fransoos zijn deel.
We hebben nu de wind mee en alle zeilen kunnen worden bijgezet. In Veurne moeten we even halthouden om een plaatselijke wielerwedstrijd voorrang te geven. Er ontstaat enige verwarring waardoor een drietal een andere route inslaat. Niet getreurd, want Georges en Antoine loodsen ons via een verkeersluw parcours richting Oostende.
We moeten ook nog vermelden dat we onze collega's uit Middelkerke twee maal hebben ingehaald, wat veel zegt over het verschil in rijstijl.
In het lokaal worden we opgewacht door de voorzitter. Leo trakteert om zijn nieuw kader te vieren en Ronny spreidt zijn weersvoorspellingskunsten ten toon. Iedereen heeft kunnen vaststellen dat het niet heeft geregend.
Het wedervaren van onze teamgenoten in Wissant, Oudenaarde of Vielsalm - wie zal het zeggen - moeten wij u schuldig blijven.
Tot slot: volgende zaterdag wordt er naar de Philipine gereden, als het weer het toelaat tenminste. Nu ja, Ronny zal wel een voorspelling doen. Vertrek om 9u00 aan het lokaal.
)
, comfortabel achteraan de groep genesteld, kwestie van een goed overzicht te behouden op het wel en wee van een nu zich toch wel echt in heet zweet werkend peloton.Het volgende slachtoffer werd willens nillens Geert pirelli , die niet tijdig anticipeerde op een onverwacht maneuver van zijn voorligger en lek reed in de graskant.Ondertussen hing Yves, de eigenlijke aanstoker van deze hele onderneming 
, zowat te slingeren tussen hamer en aambeeld en moest ook hij met Wilskerke in zicht definitief de rol lossen 
.Onder een veschroeiend tempo ging het nu richting eindmeet en uw verslaggever
