De meisjes en jongens van het 5e leerjaar werden om 9u in de kerk in Niederrohrdorf verwacht. Zij mochten eerst nog een uurtje de liedjes repeteren (net zoals donderdagavond). Tegen 10u gingen we dan ook naar Gut Hirt. Albert zong uit volle borst mee, mooi om te zien! Hij mocht ook een klein tekstje voorlezen. De mis werd opgedragen door een zwarte pastoor. Hij deed dat heel goed. Aan het einde an de mis, bij het buitengaan, kreeg haast iedereen een hand. Buiten werd er nog nagepraat over zijn speciale, persoonlijke aanpak. De kids vonden het deze keer niet saai!
Toen ik 's middags in de kelder kwam,lag het muisje op de grond te rollen. Zoooo schoon om te zien. Onze poesjes doen dat ook regelmatig. Het beestje had er duidelijk deugd van. Maar... lang heeft het niet geduurd. Ik kon nog in een snelle reflex een klein emmertje over de muis zetten. Ik schoof er een karton onder en zo hebben we haar/hem de vrijheid teruggegeven. Alhoewel... Astrid is ermee naar Ramona gelopen. Ik had nochtans gezegd om het beestje in de wei los te laten. Daar hebben ze ze dan in een kartonnen doos gezet, eten en drinken gegeven. Enfin, ze hebben zich goed kunnen bezighouden!
Christian en Stefan kwamen gisteren, vandaag was Jill van de partij. De muis stond in het middelpunt van de belangstelling!
Toen Astrid vanmorgen in de kelder een bus melk ging halen, schrok ze zich een bult. Een klein veldmuisje was op een of andere manier in de achterste kelder geraakt. Hoe dat gebeurd is is een raadsel, maar we denken dat onze poes Caramel er voor iets tussen zit. Zij komt regelmatig naar huis om haar buit met fierheid te tonen. Waarschijnlijk is ze ook met dit muisje in de kelder gegaan. Als het zo warm is, staat de kelderdeur immers altijd open wat zorgt voor extra tocht en afkoeling. We hebben geprobeerd om het schattig beestje beet te nemen, maar tevergeefs (natuurlijk). De deur van de achterste kelder blijft voorlopig dus dicht.
Erik is rond 11u naar België gereden voor "sleutelovegave". Morgen, zondag, neemt hij deel aan de wielertocht "Goorse Gordel" (98 km).
Christian en Stefan zijn bij ons nog spaghetti komen eten en mochten blijven slapen. Ze hebben zich allemaal goed geamuseerd!
Vandaag was het Sophie haar beurt om op schoolreis te gaan. Om 7u50 vertrokken ze met de bus tot in Baden om daar over te stappen op de trein naar Aarau. Eerst brachten ze een bezoekje aan Naturama, het natuurmuseum bij uitstek. Sophie was vooral onder de indruk van het dinoskelet. Na het museumbezoek wandelden ze langs de oevers van de Aare naar Biberstein. Zoals gewoonlijk mochten ze een worstje meebrengen om te braden. Gelukkig was het grillverbod opgeheven! 's Namiddags was er na de wandeling nog tijd om te spelen. Rond 16u waren ze weer terug in Remetschwil.
Albert droomt al weken, zeg maar maanden, van een helikopter op afstandsbediening. Niet zo'n klein prul, maar ene die stabiel blijft en tegen een stootje kan. Regelmatig zijn we in Baden langs de hobbyshop voorbij gelopen en telkens heeft hij het over die ene helikopter... Vorige maand zijn we dan eens in de winkel zelf gaan kijken. Man, man, wat daar allemaal aan modelvliegtuigen (kleine én grote), helikopters, auto's binnensteekt... Ongelooflijk. Voor de meeste mannen inderdaad een echt speelparadijs.
De winkelbediende vertelde Albert dat hij eerst moest "leren" vliegen met zo'n ding, dat dat allemaal niet van 1-2-3 gaat. Veel oefenen met een klein modelletje is echt een must. Daarna, als hij het onder de knie heeft, kan hij overstappen naar een groter (en duurder) model.
Als afscheidsgeschenk hebben we besloten om Albert zo'n helikopter waar hij al zolang over praat, cadeau te doen. Erik was vroeger thuis van het werk. Met z'n allen zijn we gaan kijken. Diezelfde mijnheer heeft in de winkel dan met de helikopter rondgevlogen om aan te tonen wat dat ding allemaal kan. Vorige keer ook - vandaar... hij heeft Albert's kop toen nog wat zotter gemaakt.
Met een grote doos is hij de winkel buiten gegaan... met een lach tot over zijn oren. Niet alleen in de winkel maar ook thuis moest het nieuwe speeltje getest worden. Echt iets voor mannen...
Astrid en Sophie krijgen uiteraard ook een gepast afscheidscadeau!
Gisteren had de man van de "Schlüsselservice" gebeld dat de sleutels (chalet) klaar lagen om afgehaald te worden. Omdat ik dan toch in Baden moest zijn, profiteerde ik ervan om mijn "Gutschein" (cadeaubon) die ik van mijn collega's gekregen had, in te ruilen voor een paar mooie juweeltjes. Wat is dat toch plezant om te mogen kiezen met andermans geld
's Namiddags ging ik nog langs Ikea. Omdat we de chalet willen verhuren, hebben we nog wat babyspulletjes nodig nl een badje, opstapje, verzorgingskussen etc. Zo kunnen gezinnen met kleine kindjes de grote stukken thuis laten.
Omdat het zondag misviering is (Fronleichnam), moesten de meisjes en jongens van het 5e leerjaar de liedjes die ze zondag zullen zingen, repeteren. Albert vindt er maar niks aan; hij had liever nog een uurtje gaan sjotten in de school!
Albert speelt vandaag zijn laatste match. Hij heeft telkens met Erik in Ernen geoefend en volgens de trainer Lars, is het eraan te zien! Deze match wonnen ze met 6 - 4. Na de match was er nog het afscheidsgeschenk voor Lars en hulptrainer Nick. Een fles wijn en een cadeaubon van de sportwinkel werd aan beide jongens overhandigd. Die waren heel content. Ze trakteerden de mannen op een hotdog, wat chips en een drankje. Het was een laatste gezellig samen-zijn, althans voor Albert. Hij heeft van een aantal jongens al afscheid genomen.
Astrid haar valies was vorige vrijdag al in de school gebracht; nu moest ze alleen nog haar rugzakje vullen. Om 8u heb ik ze afgezet in Oberrohrdorf. Mee wachten tot de bus kwam, mocht niet! Dan ben ik maar direct vertrokken. Vandaag vertrekt Astrid op 2-daagse schoolreis .
Van Oberrohrdorf met de bus tot in Baden, daar de trein op naar Solothurn. In Solothurn hadden ze fietsen gehuurd en van daaruit ging het 72 km verder tot in Erlach. Daar hebben ze de nacht doorgebracht op een camping. Volgens Astrid heel plezant, behalve 's nachts. Blijkbaar hebben vossen een deel van de voorraad gegeten... 's Avonds hebben ze pizza laten bezorgen. 's Anderendaags ging het van Erlach te voet naar Sankt-Peterinsel (eiland). Een makkie (4 km) in vergelijking met daags ervoor! Gelukkig was het de ganse tijd redelijk vlak.
Op het eiland konden ze dan per boot de overtocht doen tot in Biel. Ze hebben in ieder geval mooi weer gehad want aangekomen aan de Bielersee (meer van Biel), mochten ze een duik nemen. Ja, ja, Astrid heeft zich ook laten overhalen om in het ijskoude water te plonsen Vanaf Biel ging het dan terug met het openbaar vervoer naar Oberrohrdorf. Over een schoolreis gesproken... zou eventueel ook kunnen doorgaan als sportdag. Volgens Astrid heeft iedereen goed gefietst. Ze hadden immers de opdracht gekregen om een maand voor de schoolreis wekelijks 100 km te fietsen. Voor Astrid was dat geen probleem. Zulke uitstapjes/uitdagingen zullen ze binnenkort moeten missen
Eerst moest de chalet opgekuisd worden en daarna konden we vertrekken. Omdat vandaag de Tour de Suisse van Brig naar Grindelwald (over de Grimselpas) gaat en de coureurs door Fiesch rijden, moesten we niet te lang wachten. Anders konden we zelf niet meer door en moesten we wachten tot alles weer voorbij was. Om 11u30 zijn we dan vertrokken. We hadden wel zin om te blijven kijken, boven op de Grimselpas dan, maar uiteindelijk zijn we toch maar doorgereden. Die mannen komen toch aangevlogen en voor je het goed en wel beseft, zijn ze voorbij. Telkens als we een Belg zagen hebben we getoeterd en gezwaaid. Die zullen ook gedacht hebben, wat doet die Zwitser... De kids vonden het in ieder geval héél plezant en maakten er een sport van om de Belgen op te sporen.
Boven op de Brunnig, nabij Meiringen is Erik verder gereden met zijn koersfiets. Wij hebben nog een kijkje genomen in de "Brockenstube" (overdekte rommelmarkt) en zijn dan ook naar huis gereden. Op 8 km van de aankomst, Remetschwil dus, belde Erik "kom mij eens halen in Bremgarten want mij ketting is toch wel gebroken zeker". Zo gezegd, zo gedaan. Spijtig van die 8 km want nu heeft hij "maar" 99,7 km op zijn dagtellerke staan...
's Avonds is de huisbaas nog effe langs geweest om alles eens te bekijken. Het zag er allemaal in orde uit wat maakt dat we op 1 juli zonder problemen op vakantie kunnen vertrekken. Weeral een zorg minder!
Eerst zijn we begonnen om de achterkant van de luiken een laatste laag verf te geven. Als dat klaar was, hebben we de tuin aangepakt: gras afrijden, kantjes maaien, onkruid uittrekken (alhoewel dat onbegonnen werk is). Er zit weer een nieuwe bewoner in onze vijver nl een grote dikke kikker. Sophie had een tijdje geleden over de kikker geleerd in de school en wou hem mee naar huis nemen. Het diertje zou de lange autorit niet overleefd hebben. De kids amuseerden zich met de rolschaatsen en het waveboard. Astrid heeft lang met Marie, ons nichtje, op de webcam getetterd.
In de late namiddag, als alles tip-top in orde was, hebben Erik en ik nog een toerke gemaakt. De kids hadden geen zin en bleven "thuis". Na het avondeten mochten ze met Walter, de boer die zijn grond links-boven-rechts van onze chalet heeft, meerijden met de pikdorser. Zijn vrouw moest tevoet terug naar de stal... Het gaat dan ook stijl bergop/af en Sophie vond het best akelig.
Twee weken geleden hadden we een nieuwe lading hout besteld. Hout dat nog in stukken gezaagd en geliefd moest worden. Met dit karwei zijn we begonnen. Erik ging met de kettingzaag tekeer terwijl ik de blokken onder het afdak stapelde. Hard labeur voor allebei moet ik zeggen. De boswachter had 21 bomen geleverd en die waren tegen de middag allemaal gezaagd.
Na de middag konden we de luiken een laag verf geven (één kant). Dat ging vlot met de verfspuitmachine. Als dat klaar was is Erik al begonnen om enkele stukken te klieven.... en ik stapelde!
De kids zijn brood gaan kopen; Albert met zijn waveboard, Astrid en Sophie met hun rolschaatsen. Sophie kan er al aardig mee overweg! Ze hadden ook een doos ijscrème mee en een pak chocolade. De kersen die in de tuin hangen waren ook al rijp. Om 16u werden we binnen geroepen voor het "Zvieri": vanille-ijs met warme kersensaus en/of chocoladesaus. Mmm, dat hadden ze goed gezien! Er lag bij Erik en bij mij een briefje op het bord met "Selbsteinschätzung". We moesten ze dus punten geven. Om de boel wat op te vrolijken, hadden ze het gezellig gemaakt met kaarsjes en de tafel mooi aangekleed, inclusief servietjes. Ze kregen 3 sterren.
Na het harde werken was er nog tijd om met de kids wat te doen: badminton en voetbal.
Vanmorgen om 7u30 had ik al een afspraak bij de tandarts voor een "Zahnreinigung"; iets wat in Zwitserland bij de meeste mensen jaarlijks gebeurt. Alles zag er prima uit! Daarna ben ik nog gaan winkelen in de stad.
Albert en zijn klasgenootjes gingen na school in de Kindergarten een kunstwerkje maken als afscheidscadeau voor hun beide juffen. Ze hebben immers 3 jaar bij dezelfde juffen gezeten nl Caroline en Caroline. Ze maakten een mozaïek met glasscherven. Op donderdag 30 juni 2011 wordt het cadeau officieel overhandigd tijdens "5 vor 5", het jaarlijkse schoolfeest. Dat schoolfeest kan je niet vergelijken met wat we in België gewoon zijn. De kinderen hebben allemaal een nummertje ingestudeerd dat in de turnzaal op het podium gebracht wordt. Naar jaarlijkse gewoonte wordt het ganse programma door 2 nieuwlezers (5e leerjaar) aan mekaar gepraat. Als slot geven de kindjes van het 1e leerjaar een aandenken aan de jongens en de meisjes van het 5e leerjaar. Alle aanwezigen, groot en klein, worden daarna op cake/taart en een drankje getrakteerd.
Sophie had al een tijdje last van losse tandjes. 't Is dan toch gelukt om die ene scheve tand eruit te krijgen. Nu heeft ze bovenaan 2 tanden naast mekaar uit. Als ze lacht is ze een "ouw moemoeke", best wel schattig. We mogen er niet mee lachen want dan wordt ze boos. De bovenste tand was er nog geen 5 minuutjes uit of ze had nog een tand vast: eentje van onderaan. We zijn benieuwd of de nieuwe tanden netjes in de rij zullen staan, of dansen zoals bij Albert het geval was. Volgens de tandarts is daar nog werk aan de winkel. Afwachten dus.
De tandenfee is die nacht dan ook 2x langs geweest!
Na het ontbijt zijn oma en opa, nonkel Vic en tante Ida weer naar huis gereden. Erik en ik hebben de luikjes van de chalet al een eerste laag verf gegeven. We spanden een koord tussen de fruitbomen zodat de luikjes ertegen konden leunen. Zo was het schilderen heel snel klaar (verfspuitmachine). Spijtig genoeg is het beginnen regenen en konden we de 2e laag niet meer zetten.
Erik had ook nog graag gaan fietsen maar zelfs dat is niet meer gelukt. Hij is wel donderdag van de Grimsel(pas) tot aan de chalet gefietst.
Het gras hebben we nog kunnen afrijden dus hebben we gedaan wat we gepland hadden. Nu moeten we het schildergerief nog eens boven halen voor die laatste laag verf Daarna kunnen we de rest van de chalet schilderen (buitenkant). Dat moet klaar zijn alvorens we naar België verhuizen. De volgende schilderwerken zijn gepland voor binnen een jaar of 5.
Vandaag gingen we met z'n allen op stap naar Saas Fee. De zon was van de partij maar hier en daar hingen er toch dikke donderwolken. Saas Fee ligt op een uurtje rijden van de chalet en staat bekend voor zijn groot skigebied en is autovrij. De auto ben je verplicht om acher te laten op de parking. Overal zie je electrische wagentjes. Met het verlengd weekend waren er toch een aantal winkeltjes open en liepen we niet alleen door de straatjes. Oma trakteerde; de kinderen kozen een lekker ijsje, de groten een drankje. Nonkel Vic, oma, opa en ik genoten van een goeie straffe Kaffee Luz. Dat gaat er altijd in!
Omdat nonkel Vic en tante Ida nog nooit raclette hadden gegeten, was dit natuurlijk het ideale moment. Het is goed aangekomen! De typische Walliser Nusstorte om door te spoelen met een taske versgezette koffie, smaakte eveneens overheerlijk. Ik ben niet zeker, maar ik denk dat sommigen stiekem een "Rennie"-ke hebben gegeten...
Normaal gezien zouden we gisteren nog naar Ernen gereden zijn, maar omdat het toch slecht weer wordt, besloten we om pas donderdagochtend te vertrekken. Bij aankomst waren oma, opa, nonkel Vic en tante Ida er ook. Zij waren zondag al aangekomen. Gelukkig is de chalet groot genoeg en kan iedereen in een comfortabel bed slapen. 's Namiddags hebben we niet veel uitgespookt.
Geloof het of niet, toen ze vanmorgen opstonden lag er maar liefst 5cm sneeuw in de tuin. Afgelopen nacht lagen de temperaturen rond het vriespunt maar tegen de middag was alles weer weg.
Met gemengde gevoelens ben ik vanmorgen voor de laatste keer de parking van ABB opgereden. De grote zak gevuld met Belgische koekjes en pralines ging ook mee. Eerst moest er nog gewerkt worden! Ik had iedereen uitgenodigd voor "een afscheidskoekske" in de keuken van onze afdeling. Ik had de eer om afdelingsassistente (of noem het gewoon secretaresse) te zijn van een groep van 74 (buitenlandse) medewerkers. Een toffe groep wetenschappers. Niet iedereen kon komen, er waren er veel op "Dienstreise". Mijn baas had ik vorige week al "verabschiedet" want die is nu op verlof. Een speech van de "Stellvertreter" (vervangend directeur) bracht me in verlegenheid, enkel maar lof... Ik kon niet anders dan ook een dankwoordje zeggen. Nog eens bedankt lieve collega's voor de ongelooflijk toffe tijd. Ik zal ze missen De collega's hadden allemaal bijeengelegd en een kaart laten circuleren. Een fameuze cadeaubon van een juwelenwinkel in de Badstrasse werd overhandigd.
Omstreeks 12u heb ik mijn badge ingeleverd en ben ik vertrokken. Rosi, Elena, Alice, Sandra en Rosmarie heb ik beloofd om nog eens binnen te wippen alvorens we de deur hier definitief dichttrekken!
Zoals gezegd moest Sophie al om 6u30 in Oberrohrdorf zijn. Als de andere meisjes er waren, konden we naar Schöftland (Kanton Aargau) vertrekken. Eerst nog wat opwarmen en inturnen en dan kon de turnwedstrijd (Kantonale Meisterschaften) beginnen. Sophie was helemaal niet zenuwachtig, in tegendeel. Er waren maar liefst 121 meisjes in kategorie K1, die 3 groepen aan de beurt kwamen. Telkens als er een toestel gewisseld moest worden, werd de turnster met de meeste punten afgeroepen. Sophie haar naam hebben ze bij het rek afgeroepen. Ze had het zelf ook gehoord. Dat gezicht had je moeten zien
Als Sophie klaar was, was Astrid aan de beurt. Zij hadden om 11u30 in Oberrohrdorf afgesproken en is met een andere chauffeur meegekomen. Astrid werd ook één keer afgeroepen: de ringen. Dat was ook meteen haar beste toestel van vandaag.
Elk kind kreeg een prijs. Een zak gevuld met : - Lillifee glitter badschuim 500ml - Nivea glitter haarspray - Fenyal douchecrème - een armband-portemonnaie - koekjes - Rivella rot (Zwitserse limonade) - een zakje muesli - een frisbee
Ongelooflijk wat ze allemaal gekregen hebben. Moet je weten dat er in totaal (alle kategoriën verspreid over 2 dagen) maar liefst 559 turnsters deelnamen. Dat zijn nogal sponsors hé.
Sophie behaalde met 35,35 (op 40) de 60ste plaats (121 meisjes in K1). Zij viel buiten de medailles. Tot en met plaats 50 kregen de meisjes een medaille. Dat was wel een teleurstelling...
Astrid behaalde met 36,25 de 27ste plaats (103 meisjes in K3). Astrid kreeg wel een medaille tot groot ongenoegen van Sophie... Tja, daar moet ze leren mee omgaan.
Terwijl wij gingen turnen, zijn Erik en Albert een schone fietstocht gaan maken en hebben ze in 't school gesjot.
Sophie had een dutje gedaan in de auto; Astrid en Albert hadden geen woord uitgebracht...
Om 18u werden we bij de Suter's verwacht. Een ideaal weertje om te grillen. Na het aperitief was ook het vlees klaar en konden we aan tafel gaan. Net als de kids hebben wij ons ook reuze geamuseerd. Erik en Markus hebben nog effe naar de voetbal gekeken met de jongens terwijl Isabel en ik konden tetteren. Omdat Sophie morgen al om 6u30 in Oberrohrdorf moet zijn, is ze samen met Astrid om 20u30 naar huis gegaan om te slapen. Astrid zat er niet mee in. Stefan en Christian zijn toch net iéts meer vriend van Albert!
Spijtig genoeg is de avond weer veel te snel voorbij gevlogen. Rond middernacht hebben we ons bed opgezocht.
Al sinds ons verblijf in Zwitserland, denken we eraan om eens een bezoekje te brengen aan Alpamare. Vandaag was het dan zover. Dat hadden we allang aan de kinderen beloofd. Alpamare is een tropisch zwembad met maar liefst 9 glijbanen van verschillende moeilijkheidsgraad (leicht, mittel, schwierig).
We begonnen uiteraard eerst met de gemakkelijkste zodat Sophie geen schrik pakte van in het begin! Er waren glijbanen met en zonder band (enkel, dubbel, zelfs driebubbel). Er was een rutschbaan waar je bij de start op een knop drukt, bij aankomst moest je afdrukken zodat je je tijd kon aflezen. De "tornado" was de spannendste: een lange koker, stijl naar beneden die uitmondt in een grote trechter.
Dat verliep allemaal vlotjes totdat ik met Albert in een (dubbele) band ging in de "Thriller", een volledig donkere glijbaan met hier en daar wat "doodskop"-lichtjes. Vlak voor het einde van de tunnel ben ik met mijn achterste tegen de grond gesmakt. Ik ben met tranen in mijn ogen uit het water "gekropen" en kon bijna niet meer gaan. Sophie had het direct gezien: een groot gat in mijn badpak. Moet je niet vragen hoe een slag dat was. Sindsdien ben ik enkel nog in de gemakkelijke banen met Sophie geweest, dat ging nog net.
's Middags aten we ter plaatse en hebben we ons daarna op de ligweide comfortabel in een ligstoel genesteld om ons eten "te laten zakken". Lang hebben de kids het daar niet uitgehouden, moest ook niet. Het wellnessbad was anders ook wel de moeite: lekker warm 38°C, jodiumhoudend. Helaas niet toegelaten voor kinderen jonger dan 16 jaar. Erik ben ik hebben er een tijd lang "gebroebbeld" zodat de kids nog konden gaan glijden. Om kwart na het uur startte buiten de lichte stroomversnelling en om .45 de snelle. Man, man, wat was dat. Er was eigenlijk geen ontkomen meer aan eens je erin zat. Je kon niet anders dan de stroming volgen, voor niet-zwemmers levensgevaarlijk. Zelfs voor geoefende zwemmers geen makkie. De kids hingen dan ook heel de tijd aan ons lijf. Wij konden staan, Astrid en Albert op de toppekes van hun tenen, Sophie niet. Nu hebben we een idee wat het is om meegesleurd te worden...
We zijn lang in Alpamare geweest maar om 16u zijn we ons toch gaan omkleden en zijn we naar Remetschwil gereden. Het was stillekes op de achterbank! Wat een belevenis vandaag!
Omdat ik al lange tijd met mijn knie sukkel, ben ik toch maar naar de dokter geweest. Resultaat: 9 beurten bij de physiotherapeut. Het probleem zou niet in de knie zelf zitten, maar in mijn heup. De pijn zou uitstralen naar mijn knie. Tegenwoordig komen we veel Nederlanders tegen. Eerst in Ernen (Restaurant Schmitta en Immo-kantoor) nu de therapeute. Ik hoop maar één ding en dat is dat het geneest zodat ik in september mee op huttentocht kan
verder tot in Erlach. Daar hebben ze de nacht doorgebracht op een camping. Volgens Astrid heel plezant, behalve 's nachts. Blijkbaar hebben vossen een deel van de voorraad gegeten... 's Avonds hebben ze pizza laten bezorgen. 's Anderendaags ging het van Erlach te voet naar Sankt-Peterinsel (eiland). Een makkie (4 km) in vergelijking met daags ervoor! Gelukkig was het de ganse tijd redelijk vlak. 
Daarna kunnen we de rest van de chalet schilderen (buitenkant). Dat moet klaar zijn alvorens we naar België verhuizen. De volgende schilderwerken zijn gepland voor binnen een jaar of 5.
Ik kon niet anders dan ook een dankwoordje zeggen. Nog eens bedankt lieve collega's voor de ongelooflijk toffe tijd. Ik zal ze missen 
