|
Om mijn genderdysforie uit te zuiveren, of liever: om zeker te zijn dat ik niet 'gewoon lesbisch' ben, trok ik gisterenavond naar een Holebifuif. Ik had er afgesproken met een lesbische transvrouw Elke die ik ken van de Vlaamse Genderkring, maar meer nog van het genderqueerfeestje waar ik dankzij mijn 'liefje' een kleine maand geleden naartoe gegaan was. Om 23 uur was er geen kat op die fuif want de straten van Gent waren veel uitnodigender. Zo heb ik vannacht Gentse Feesten beleefd in het gezelschap van fijne, en voor mij al iets minder weirde, anarchisten.
Een slogan die daar luidt: Sexo Libertad Anarchia Sexual
In dit gezelschap, dat in de namiddag al een 'knuffelactie' gehouden had, was ik misschien zelfs beter af dan op die holebifuif. In ieder geval heb ik ervaren dat ik er mocht zijn wie ik ben. Mijn profilering als Patrick klopt, ook al wordt er wel eens raar gekeken als ik zo genoemd wordt. Ik ben niet lesbisch, hoewel ik dat wel graag was geweest. Deze test is geslaagd. De moeilijke en lastige weg van transitie is toch wel de weg die ik te gaan heb...
Ondertussen is er in een electronisch contact met een transman (die nu 2 jaar 'gedaan' is) een nog verdere uitzuivering van mijn genderdysforie aan de gang. Ik merk daardoor dat mijn geaardheid minder relevant is mbt mijn huidige zoektocht. Het gaat fundamenteel om het lichaam. Ik BEN niet alleen ziel maar OOK lichaam. Of om het met zijn woorden te zeggen:
In mijn ogen is er geen soort  mensen voor wie het lichaam belangrijker is dan voor transen. Wij willen maar 1 ding: het lichaam van de andere sekse. Voor een trans is niets belangrijker dan dat gegeerde lichaam, die buitenkant, omdat wij meer dan wie ook voelen dat ons lichaam ook is wie we ZIJN. Wij (vmtransen) willen niets liever dan dat mannenlichaam hebben en vooral ZIJN.
Dus: "de buitenkant is ook wie je bent"
Ik heb ook nog nagedacht over de vraag waarom ik vriendinnen en geen vrienden heb. Dat heeft te maken met het feit dat ik als vrouw gepercipieerd wordt en ik als vrouw meestal niet de (voor mijn innerlijk) juiste houding weet te vinden naar mannen toe. Ik heb geen 'maten' omdat mannen me als vrouw zien. Dat kan dus wel veranderen eens ik een mannenlichaam heb.
Wat betekent dat voor vriendschappen met vriendinnen? Wat mij betreft verandert er niets. Maar misschien dat het voor sommige vriendinnen moeilijk is me te aanvaarden als man. We zien wel... Zover zijn we nog lang niet. En ik ben mijn vriendinnen die me nu al aanvaarden (of willen proberen benoemen) als Patrick heel erg dankbaar. Ik voel me echt gesteund! Merciekes.
|
