Bestaat er nog poëzie op deze wereld? En hoe mag die dan wel klinken? Dat zal zowat mijn vraag worden voor de Gedichtendag van dit jaar, volgende donderdag 31 januari 2008. Het antwoord hoop ik te krijgen van dichters, leerlingen en van die wereld die me elke keer ik naar het nieuws kijk harder laat zoeken naar iets moois. Mijn voorlopige antwoord is alvast een voorzichtig "ja". Een dochter van vijftien maanden die de prachtigste klankgedichten produceert met een overgave waar zelfs de meisjes van K3 nog iets van kunnen leren... Krachtig, origineel en positief! Of er ook leerlingen met dichterlijk talent rondlopen bij ons op school hoop ik morgenmiddag te ontdekken tijdens het wekelijkse halfuurtje creatief schrijven. Ik selecteerde ze alvast een aantal beginregels van bestaande gedichten, geheimzinnig of net al veelzeggend, maar naar mijn gevoel altijd uitnodigend. Dit zijn ze: (ik hoop dat niemand het me kwalijk neemt dat ik ze even overneem en me er auteursrechten voor komt opeisen...)
Als alle rivieren van inkt waren
Bij de nieuwe sporthal kwamen
Daar lag ik met mijn fiets onder de trein
Dat je zwetend wakker wordt
De zon kookt
Een droom van een jas
Er drijven kleine
Er staat een lijk op het station te wachten
Flarden anonimiteit
Het is prettig om klein
Hij is ineens van hout
Iemand heeft iets gefluisterd
Ik ben een druppel water
Ik heb haar van mijn vader gekregen
Je kijkt, wat niet wil zeggen
Mijn cavia is met de noorderzon vertrokken
Mijn moeder is een boterham
Naast de koelkast geplaatst
Op ongelovige voeten
Soms trap ik een rups dood
Toen je mij met lichte
Vanochtend in de winkelstraat
(... benieuwd wat er van deze verzen zal worden ...)
Een weblog van een muziekfreak zonder muziek? Dat kan natuurlijk niet! Ik heb dus voor het eerst een imix aangemaakt bij itunes met vijf nummers waar ik de afgelopen week geregeld naar geluisterd heb en de moeite waard vind. Commerciële intenties heb ik daarmee niet, integendeel, maar het is een manier om anderen op een makkelijke manier te laten meegenieten van muziek die ik kon appreciëren.
- The National is een groep die ik van haren noch pluimen kende, maar die steengoede nummers brengt zonder veel verdere poespas. - Thou is een Belgische groep, uit het Gentse, geloof ik, die al heel wat pareltjes heeft tentoon gespreid. Sinds een aantal maanden brengen ze geen fysieke albums meer uit en zijn hun songs alleen digitaal te verkrijgen. Voorlopig houden ze het bij zes nummers, maar als de volgende ep's even genietbaar zijn, dan wil ik met plezier wachten op meer. - Suzanne Vega hoef ik niet meer voor te stellen. Ze blijft een grote dame, die met weinig middelen grootse liedjes weet te brengen. Haar troeven blijven subtiliteit en een magische stem. Meer is er echt niet nodig... - The Killers zijn een Amerikaanse band (die in mijn oren Britser klinkt dan de Britten en) die nog maar een paar weken hun nieuwe cd uit hebben. Deze komt van hun vorige album Sam's Town en was zowat het enige nummer dat ik van hun optreden op Werchter heb opgevangen. Tegelijk was het ook het enige nummer dat ik zeker wou meepikken. Ik ben er weg van, al weet ik zelf niet goed waarom. - Anouk tenslotte kwam al piepen op de norbertijnerplanken. Een stoere madame met een klok van een stem en een uitstraling die de aarde met elke song een tiende graad doet opwarmen.
Als ik er de tijd voor vind, volgende week een (ver)nieuw(d)e iMix (link in afzonderlijk bericht)
Ik heb met de leerlingen wat meegezocht naar "dinggedichten". Terwijl de meesten bleven vastzitten aan kleverige rijmelarij, botste ik ineens op het gedicht "Dapper" van Bart Moeyaert. Dat is ook heel toegankelijk, maar minder klef en niet zo fijngemalen onder rijmdwang. (http://www.samoera.com/2006/03/28/dapper-bart-moeyaert/) Meer nog dan een ochtendzoen/heb ik 's morgens moed vandoen. Het rijmt ook natuurlijk, maar het valt net iets minder op. Bovendien is het de waarheid als een koe, als een kudde koeien. Voor minder dan een halfuur wekkergetetter kom ik de laatste dagen mijn bed niet meer uit. Stoute schoenen, die vind ik wel nog elke keer, na wat zoeken, na wat aanporren van de veel te wakkere presentator of de al veel te energieke muziek. Wakker worden is geen kunst, zegt Moeyaert, maar je moet het toch maar kunnen!
Tussen de middag kwam een leerling me een cd bezorgen. Daar zeg ik nooit nee tegen, maar hij was bedoeld voor Lieve. Even goede vrienden, natuurlijk. Toen zag ik dat er muziek van Mozart op moest staan. Dat ik hem gerust nog eerst mocht beluisteren, zei de leerling Toeval, dacht ik vooral, want Mozart stond net vandaag op mijn lesprogramma voor 5 handel. Het begon nochtans in mineur: de verwarming aan de kant van het auditorium bleek stuk en er waren aanvankelijk slechts drie leerlingen. Het auditorium zelf bleek echter warm genoeg om er les te geven. Wolfgang Amadeus was uiteraard geen volslagen onbekende, maar de leerlingen bleken uiteindelijk zo geboeid door hem (en door het fragment uit "Amadeus", dat moet ik wel toegeven) dat ze even later met open mond naar een operafragment uit "Don Giovanni" zaten te kijken en te luisteren en de melodie nog naneurieden toen de bel ons verplichtte te stoppen...
Daar stond ik ook even met de mond vol tanden. De macht van Mozart, 252 jaar, als hij nog had geleefd, komende zondag.
De zesdes moeten hun jaarboek stilaan klaar hebben en dus vroegen ze Miek en mij te poseren voor een foto, eerst op de gang, tussen enkele andere leerlingen, daarna individueel, tussen de posters achteraan in de klas. Het is niet mijn favoriete bezigheid: ik heb nooit het gevoel "dat ik er goed op sta". Daarvoor is de afdruktijd meestal te groot en ben ik intussen teveel gaan nadenken over hoe ik "erop zal staan". Te serieus, te houterig, te nonchalant? Het heeft me intussen wel heel wat benieuwder gemaakt naar het eindresultaat. Veel voorbereidend werk heb ik nog niet gezien, maar dat wil nog niets zeggen. Ik hoop maar dat ze lief zijn geweest voor mekaar en dat er toch ook de nodige humor in steekt. Aan de foto's was in elk geval nog heel wat werk...
Wat is uw mooiste kinderboek allertijden? Dit soort vragen vind ik bijna a priori onbeantwoordbaar; ik maak dus altijd een zeer aanvechtbare keuze. Op de Boekenzoekersite (http://www.boekenzoeker.org/kinderboek/lijst.asp) stemde ik voor "De Schepping" van Bart Moeyaert.
Even mezelf citeren:
"Bij 'De schepping' van Bart Moeyaert hoort een cd waarop de auteur zijn verhaal voorleest en het Nederlands Blaasensemble het gelijknamige oratorium van Haydn uitvoert. Op die manier komt niet alleen het verhaal tot leven, maar ook de muziek én het eeuwenoude verhaal. Het is verbazingwekkend hoe Bart Moeyaert een verhaal dat iedereen al zo lang kent, een nieuw en fris gezicht kan geven. Bovendien is het zo subtiel beschreven en bijna stiekem ook een beetje humoristisch, zodat je er eigenlijk alleen maar kunt van houden. Natuurlijk is de creationistische visie al lang achterhaald en werd de evolutieleer eveneens prachtig verhaald door onder andere Bas Haring, maar de fijne verwoordingen van Bart Moeyaert en de originele tekeningen van Wolf Erlbruch zijn onnavolgbaar."
Volgend jaar kies ik misschien voor "De kleine prins", "De GVR", "De Tillermans" of "De gruffalo", want op één been, hoe stevig ook, kun je niet staan...
Vanmorgen en vanmiddag heb ik even gezocht tussen mijn boeken. Of er ook dichtbundels tussen zitten. "Verzamel de liefde" van Bart Moeyaert is uit wandelen, maar Van Ostaijen en De Coninck stonden klaar. Ik had al overwogen om het ook dit jaar maar bij hen te zoeken, toen ik in de boekhandel ineens op een merkwaardige bundel over hamsters in september stootte. Met referenties aan het "light verse" en een subliem openingsgedicht "Spoorwegovergang" ('Daar lag ik - met mijn fiets onder de trein...') was mijn aandacht getrokken. Ik kocht de bundel ("Cavia's begin september" van Wietske Loebis) en ik heb hem nu al half verslonden. Veel "dingpoëzie", het thema van de gedichtendag dit jaar, staat er niet in, maar eigenlijk stoort me dat absoluut niet. Als ik het maar graag lees... en af en toe wat vonken kan laten overslaan in klas als dat lukt.
In de lessen seminarie leerlingen aan het werk zetten om een weblog, een schoolkrant, een lesmarathon en misschien zelfs een schoolbal ineen te boksen, en dan zelf achterblijven?
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan: het kriebelt al jaren om ook voor collegas een krantje te maken. Praktisch gezien bleek dat een moeilijk haalbare kaart, vooral omwille van de vele kopies. Laten we het dan maar milieuvriendelijk en modern houden, dacht ik zo...
Het zat er al langer aan te komen, maar vandaag, 23 januari 2008, is het eindelijk zover. Dit is het begin van een blog over alles wat op school gebeurt, maar dan heel subjectief door mijn bril bekeken.
Aangezien deze blog niet bedoeld is als promotie voor de school, maar puur als hobby, ben ik niet van plan de naam (namen) van de school te vermelden.
In de eerste plaats richt ik me tot de collega's, maar ook anderen zijn uiteraard welkom...
De gondels liggen aan de ketting. Ze zullen niet meer uitvaren. Met de gondels komen ook de zenuwen wat tot rust. Het is voorbij en het is leuk geweest.
Drie dagen lang hingen meer dan vijfhonderd mensen aan de lippen van een losgeslagen acteursgroep onder leiding van de onvolprezen Regi en Regina. Ongeboren babys, schoonmoeders en oud-leerlingen, collegas en derdejaarsleerlingen van op één na alle campussen, broers, zussen, lieven en ex-lieven, grootouders en ouders, vrienden, vips en nobele onbekenden kwamen op Checca en Beppos huwelijksuitnodiging af.
Terwijl Reginas blitzcarrière in de toneelbusiness met elke voorstelling een nieuw hoogtepunt leek te bereiken, ging Checca telkens opnieuw door een diep dal. Niet alleen wordt haar reputatie te grabbel gegooid voor heel de stad, ze komt bovendien te weten dat haar vader haar vader niet is en dat Beppos liefde niet zo onvoorwaardelijk is als ze had gehoopt. Tussenin bekvechten wasvrouwen, kleermaaksters en edeldames ongegeneerd voort en is Signor Lelio Ardenti, van edel maar verwaarloosd, op zoek naar, ahum, de ware liefde. Er wordt gesmeekt, gezucht, gehuild en gesmacht. Scheldwoorden en verwensingen knetteren vervaarlijk door de Venetiaanse lucht.
Het bruiloftsfeest was fenomenaal. Speciaal voor Musa/Abagigi had Signor Pantalone bergen fruit laten aanrukken uit zijn restaurant. Checca kreeg van Beppo een echte ring of fire. Of ze nu gelukkig zijn samen? Of Lelio Ardenti zijn manchetten proper heeft gekregen? Of Arlecchina haar maag nog steeds gromt? Signor Ottavio zijn bloeiende handelszaak heeft kunnen hervatten?
Ik heb er in elk geval van genoten. Aan iedereen die op de een of andere manier heeft meegeholpen: Grazie mille! Zonder u zou het niet mogelijk geweest zijn.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
geheugenhectaren
