Ik heb al veel vreemde dingen gehoord over de orthodoxe joden in Antwerpen, maar dat ze in reïncarnatie zouden geloven? Dat was nochtans wat één van mijn studenten kwam beweren. Met een uitgestreken gezicht. Nu heb ik reïncarnatie altijd een boeiend iets gevonden, niet om in te geloven, maar puur als denkoefening. Waarin kun je niet allemaal reïncarneren? En hoe zou dat zijn? Te leven als een bedelares, een schipper, een woelrat, een hennaplant?
Even een kwartiertje examentoezicht overnemen is als in een andere wereld binnenstappen, de klassfeer opsnuiven, denken: "Hier wil ik nog wel lesgeven." Alles ziet er vredig en kalm uit in de examenperiode, wanneer iedereen racet tegen de tijd om zijn examen wiskunde klaar te hebben.
Het lag bij de aanwinsten in de bibliotheek, maar blijkbaar zijn de verhalen zelf al flink opgeschoten pubers. Bakvissen, zullen we maar zeggen. Twee oude vrouwtjes zien elkaar ontzettend graag. Toch telkens één, twee of drie pagina's lang. Soms sterven ze heel romantisch net niet samen; soms komt er op hun gezegende leeftijd toch nog een kink in de kabel. Niets menselijks is hen vreemd, wou ik zeggen, maar dat klinkt net teveel als sluikreclame voor een psychologisch magazine. Of het mooie verhalen zijn? Soms wel, soms niet. Soms is het teveel een spel: "Welke situaties kan ik nog verzinnen met mijn basisgegeven?" Soms ook is het er recht op en ontroert Tellegen met zijn oude dametjes. Het geheel is wat teveel en misschien ben ik ook nog te weinig dame en te weinig oud om er écht van te genieten, maar omdat de verhaaltjes zo kort en af en toe ook zeer verrassend zijn, is het best vol te houden. Een aanrader vind ik het echter niet. Daarvoor heb ik te graag pakweg "De genezing van de krekel" van dezelfde T.T. gelezen.
geheugenhectaren
