Lekker zonnig weer deze vakantie, weer dat uitnodigt om ook wat vrolijkere muziek uit de kast te halen. Hierboven komt de nieuwe selectie als iMix. Hieronder komt een woordje meer uitleg:
- de krokodil uit het meer vol verrassingen van Johann Johannsson, pas leren kennen uit de eindejaarslijstjes van 2007: bloedmooi - de lichtmaker van Miss Kittin, mijn favoriete huisdier - de cocon van Hector & Co, ooit eens toevallig ontdekt via de bib van Brugge, maar sindsdien blijf ik geïnteresseerd mee op reis gaan - niet dansen is iets wat moeilijk ligt bij Hot Chip, zeker bij dit nieuwe, fijne album - Madonna, jawel! Een nummer dat zo uit Buddha Bar lijkt weggelopen... - de perfecte popmuziek van Something Happens zou ik elke dag kunnen opzetten - heel lijflijke muziek op Eyes Open van Snow Patrol, ook 'lijf' heel goed - een beetje ineengeknutseld, maar aanstekelijk enthousiast is de muziek van A Brand - good gerief zonder afdakje uit de onderbuik van Rudeboy bij Urban Dance Squad - en een van de weinige echte meesterwerken uit de punkrock: het volledige, 18' durende The Decline van de grootmeesters van het genre
Wat zou er gebeuren als het internet een paar weken niet werkte? Of als de elektriciteit van een heel land een paar dagen uitviel? Wat als het gsmnetwerk een paar uur onbeschikbaar was? Dat zijn gedachten die me door het hoofd schoten bij het lezen van Henning Mankells "De blinde muur". Daarin gaat inspecteur Wallander aanvankelijk op onderzoek naar de achtergronden bij een wrede roofmoord op een taxichauffeur, gepleegd door twee meisjes van negentien en veertien jaar! Het ruikt naar de film "Thirteen" en het boek "Slangen aaien", maar het gaat al snel een heel andere richting uit. Ergens is een computer immers online aan het aftellen naar een nog onbekend moment... Opletten dat ik niet teveel verklap... Je weet nooit wie het boek nog wil lezen, en dat is alleen maar aan te moedigen. Mankell en Wallander voorstellen is intussen tamelijk overbodig geworden, denk ik. Zelf heb ik al een zestal boeken van Mankell gelezen en dit is zeker één van de betere. Slecht waren ze nooit, trouwens. Merkwaardig is het ook dat een boek over zo een "modern" onderwerp na een tiental jaar toch verrassend actueel blijft. Uiteraard zijn er al heel wat nieuwe technische en technologische evoluties, maar niettemin blijft het karkas recht overeind. Meer nog, het wordt er alleen sterker door. Hoe kwetsbaar is deze maatschappij eigenlijk echt? Een paar maanden geleden werd ingebroken in de toch sterk beveiligde banksystemen van enkele grote banken in België. Zonder grote gevolgen, direct opgespoord, vergoed en zo, maar toch... Geregeld worden overheidssites gehackt. Informatie en desinformatie verdrinken elkaar online, er wordt gemanipuleerd op sites als Wikipedia, dat toch door heel veel mensen als opzoekinstrument wordt gebruikt. Ik ben niet zo bang van aard en ik probeer me zo onafhankelijk mogelijk op te stellen, maar het falen van de zaken die ik heb opgenoemd zou toch bijzonder ongelegen komen. Online bankieren is ongelooflijk handig, een andere telefoon dan een gsm heb ik niet, elektriciteitgebruik kan ik beperken maar eigenlijk niet missen... Er wordt ten onrechte vaak gesproken over veiligheid. Alles moet worden toegelaten als we er maar "veiliger" van worden, zo lijkt het wel. Alsof we constant bedreigd worden. Wat men ook beweert, niets is minder waar. We worden constant bedreigd, al van in de oertijd, maar minder dan ooit tevoren. We zijn nog nooit zo veilig geweest. Toch kunnen enkele gedreven fanatici grote schade aanrichten. Dat is wat dit boek probeert aan te tonen. Maar misschien ook dat we nog het meest gebaat zijn bij mensen op wie we wel kunnen betrouwen als er iets gebeurt. Meer dan bunkers of godbetert een website over criminelen of een overdosis bewakingscamera's zou kunnen verkrijgen.
In een artikel van De Morgen werd eerder deze week een onderzoek besproken van Reinhild Vandekerckhove. Daarin stelt ze dat we evolueren naar een soort van "algemeen Vlaams" in plaats van algemeen Nederlands of dialect. Het zou dus wel een vorm van dialect zijn, maar dan een allegaartje van dialectkenmerken uit meerdere provincies, en dan vooral de meest centrale: de Antwerpse, Brabantse en Oostvlaamse dialectkenmerken. Ik wil best aannemen dat het plaatsgebonden dialect aan het verdwijnen is en dat er van een echt algemeen Nederlands nog niet veel in huis gekomen is, ook niet ten noorden van de grens, voor zover ik dat heb kunnen nagaan. Bovendien geloof ik ook wel in een steeds groter wordende invloed van dialecten op elkaar. Hoe kan het ook anders? Jongeren, mensen in het algemeen, worden mobieler en komen meer en meer met mensen uit andere streken in contact. Toch geloof ik niet dat we ons snel aan een nieuwe soort standaardtaal moeten verwachten, zelfs al gaan sommige media ervan uit dat "iedereen wel Antwerps begrijpt". Daarvoor zijn de meeste jongeren nog te honkvast. Om een taalgebruik echt over te nemen, is een intensiever contact nodig. Zelf heb ik na zes jaar "Antwerpen" het taaltje nog helemaal niet onder de knie. Mijn situatie is natuurlijk anders: ik word verondersteld om algemeen Nederlands te spreken, althans op school. Daarbuiten hanteer ik meestal een tussentaaltje met ofwel Antwerpse, ofwel Westvlaamse klankelementen, afhankelijk van waar ik ben en in welke stemming. Soms spreek ik gewoon algemeen Nederlands, of iets wat dat benadert... Jongeren zijn ook heel vaak bezig met het taalgebruik van anderen te evalueren en iemand op basis daarvan te beoordelen. Jij bent er één van de Kempen, of van de Limburg, of van "de Vlunders", waarbij ze dan proberen de opvallendste kenmerken van die regio's te imiteren. Heel slecht gedaan meestal, maar dat doet weinig ter zake. Een andere evolutie die mevrouw Vandekerckhove bespeurt, lijkt dus te kloppen: dat "toonaangevende" steden als Antwerpen en Gent het voortouw nemen. Blijft natuurlijk de vraag hoe gekleurd dat onderzoek is, als het net de Universiteit Antwerpen is die het heeft uitgevoerd? En wat is "toonaangevend"? Liggen jongeren in Ieper of Genk echt wakker van wat "die in Antwerpen uitspoken? Ik dacht het niet. Overigens moet ik wel bemerken dat mevrouw Vandekerckhove de nodige expertise heeft met betrekking tot Westvlaamse jongeren, zodat die verkleuring nog wel kan meevallen.
this week's songs: vernieuwde iMix (zie hieronder)
Met enige vertraging is hier de iMix van de week: vier bloedmooie nummers, allemaal vrij rustig dit keer. Billie King is een groep Belgische dames die het hopelijk helemaal gaan maken, maar eigenlijk nooit weg geweest zijn van toneel- en concertpodia. Ryan Adams brengt, in tegenstelling tot zijn bijna-naamgenoot, heerlijke ballades met een hart zonder stroop. Dit nummer komt uit zijn -denk ik- recentste "Easy tiger". Lambchop heb ik maar laat weten te waarderen. Eerst moest ik er niets van hebben. Te soft, waarschijnlijk. Onzin, natuurlijk. Met terugwerkende kracht ben ik dus al hun muziek aan het verkennen. Dit is wel afkomstig van een recent album: "Damaged". Charlotte Gainsbourg tenslotte, kende ik amper. Ik vermoed dat ze een dochter is van... al heb ik dat nergens nagekeken. Veel verschil zou dat voor mij trouwens niet maken. Ze brengt Franse, melodische nummers en lijkt daarmee weinig te verschillen van pakweg Carla Bruni. Maar laat net dat voor mij geen bezwaar zijn. Zo heb ik de Franstalige dames graag: lieflijk en licht. Daar moet ik wel eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik bij Charlotte Gainsbourg een donkerder randje vermoed, maar aangezien ik amper op de teksten heb gelet, kan ik dat op geen enkele manier aantonen.
Veel luisterplezier met de selectie van deze week. Volgende week weer nieuwe nummers...
Een griepaal syndroom, vertelde de dokter. En dat ik tegen het eind van het weekend wel genezen zou zijn. Het was vrijdagmorgen en het was rustig in de wachtzaal: niemand voor me, niemand na me. Alsof ik de enige was die zich ellendig voelde. Er zijn er veel, zei de dokter. Ik noem het een snotkop, maar voor de rest heeft ze gelijk, de dokter. Zondagavond ging het een stuk beter... Door die belabberde (en belabberende) uit de hand gelopen verkoudheid twee festiviteiten op school gemist, op twee dagen voor de vakantie: het moest mij weer overkomen! Uitgekeken naar Gedichtendag, maar zelf niet van de partij. Benieuwd, met enige reserve, maar toch, naar Chrysostomos, en enkel mijn kat is gaan kijken. De vakantie begonnen zonder neus (opgelost in de zakdoeken), zonder hoofd (zo voelde het) en zonder lippen (kapotgescheurd)...
Genoeg geklaagd. Mensen genoeg die met heel wat ernstigere dingen af te rekenen hebben. Die zouden dit soort virusaanval weghonen en groot gelijk hebben erbovenop.
Voordelen heeft het ook, te moéten rusten, te moéten uitzieken. Eindelijk eens wat meer gelezen. Geen poëzie, sorry, maar het boek dat al weken op mijn nachtkastje ligt: "Dans van de luipaard" van Lieve Joris, een verslag van een reis door Congo ten tijde van (Laurent) Kabila. Fascinerend, beangstigend en schandalig: hoe een land met heel wat mogelijkheden geplunderd wordt en zichzelf leegrooft en elke kans op toekomst hypothekeert. Ergens wordt geciteerd dat de kracht van de Congolezen hun inertie is. Sorry, maar met inertie heb je maar één kracht: zwaartekracht. Je komt er met andere woorden nergens mee... Het andere boek, waar ik nu in aan het lezen ben, is "De blinde muur". Een roofmoord op een taxichauffeur, een stroompanne en een gestolen lijk: dat zijn voorlopig de drijvende krachten achter het verhaal. Van inertie geen spoor hier. Het leest als een Antwerpse taxi: hartverscheurend snel en behoorlijk beangstigend...
geheugenhectaren
