Maandag had ik grote leeshonger; vandaag vrijdag heb ik mijn recentste aankoop verslonden. Met huid en haar. Lang is het geleden dat ik me nog zo heb vastgebeten in een boek, dat ik zoveel overdag heb gelezen. De eerste bladzijden had ik in de Standaard Boekhandel gelezen. Over Amélie Nothomb die Franse les wil geven om Japans te leren. Een vrij autobiografisch boek, zo leek het, en zo is het ook. Niet het soort boeken dat ik vaak lees. Rinri is de student die ze ontmoet, een vreemde, nogal eigenzinnige, maar zeer verfijnde jongeman met wie ze een steeds betere band heeft. Is het de cultuurclash? Is het de geschiedenis van een liefdevolle vriendschap die het hem doet? Is het dat fascinerende land Japan dat me zo aanzuigt? De heroïsche bergbeklimmingen? "De verloofde van Sado" smaakt in elk geval naar meer. Misschien zou ik Nothomb in het Frans moeten proberen lezen? In elk geval weet ik wel dat ik het niet bij twee van haar boeken zal laten dit jaar!
Creatief schrijven - wat ik er zelf van bakte (maandag 28-4-2008) --------------------------------------------------------------- (De tekst begint met een kort fragment uit "Met angst en beven" van Amélie Nothomb, het cursief gedrukte deel is dat.)
Toen was meneer Omochi aan de beurt. Ik was doodsbang om met hem alleen te zijn in zijn bureau. Dat bleek nergens voor nodig. Voor ik aan de enquête begon, had ik me al gerealiseerd dat het niet zo makkelijk zou zijn als ik aanvankelijk had gedacht. Wat als niemand iets zinnigs te vertellen had? Wat als ze mij wegstuurden? Wat als het niets opleverde? Mevrouw Yazumi had me openhartig te woord gestaan. Koel en beredeneerd zoals ze is, maar openhartig. Zij zat er duidelijk voor niets tussen, wist zelfs niet zo goed wat er precies gebeurd was. Ze was als eerste op kantoor toegekomen, maar had niets opvallends gemerkt. Ja, er stond een raam open, maar dat gebeurde wel meer. Ze had het meteen dichtgemaakt. - Mevrouw, mevrouw! Verstoord draaide ik me om. Lange kleren, donkere bril, kort, zwart haar. Wie was die kerel? Hem herinnerde ik me niet uit mijn lijst. Hij monsterde me met een innemende glimlach, te breed om te geloven. - U wou me spreken? Nu zag ik het: Lenko Omochi, 43, afdeling investeringen. Ik herstelde me, knikte hem vriendelijk toe. - Ja, dat klopt. Hebt u even tijd voor me? Hij liep me voor naar zijn bureau. Een kans om nee te zeggen kreeg ik gewoon niet. Volgen zou ik. Elke andere keuze zou verdacht zijn. Mijn vingers knetterden tegen elkaar. Geluidloos viel de deur achter me dicht. - Gaat u toch zitten, gaat u toch zitten. Hij nam snel een stapel kaften van de bureaustoel waarnaar hij me verwezen had. Ze belandden bovenop een reusachtige dossierkast. Ik bedankte met een zuinig glimlachje. Zes uur was het bijna. Het werd merkbaar stiller in het gebouw toen hij zijn dunne wenkbrauwen fronste over mijn startvraag. - Zeker, zeker, begon hij. Mijnheer Omochi had duidelijk een voorliefde voor herhalingen, alsof hij alles wat hij zei zichzelf en zijn toehoorders wou inprenten. Even bewoog hij zijn schouders wat naar voor en naar achter, hij strekte zijn benen en legde zijn armen over zijn bureaublad. Wat hij me toen vertelde, maakte me gek van enthousiasme. Alleen mocht ik daar niets van laten merken.
Vorig jaar was het niet gelukt. De vijfdes van nu hadden het programma van hun lessenmarathon niet tijdig klaar. Dit jaar hing het aan een zijden draadje. Slechts met de spreekwoordelijke mantel der liefde en een dichtgeknepen oogje konden ze de herkansing aanvatten: de programmatie van een lessenmarathon voor de vierdejaars. Wanneer ik na acht uur vierde graad op campus Sint-Jan kwam, waren de activiteiten al volop bezig. In de turnzaal waren leerlingen aan het tafeltennissen en aan het minivoetballen. Ik heb het meer voor dat eerste en er bleek ook iemand bereid om mee te spelen. Het meisje, ik ken haar naam nog altijd niet, had ongeveer hetzelfde niveau als ik en dat maakte het plezant. Waarschijnlijk hebben we bijna een halfuur gespeeld. Tijd voor spaghetti. Jessica's mama was die komen brengen. Heerlijk! Aan tafel is er tijd en gelegenheid zat om wat leerlingen te leren kennen. Ze jennen is een beproefde methode en ik was ervoor in de stemming. Ze lieten zich niet onbetuigd. Maar het was dus lessenmarathon en er zou les gegeven worden. Twee woonde ik er bij: één over Mozart en één over iconografie. Boeiend om collega's te zien lesgeven. Bevreemdend ook voor hen én voor de leerlingen. Tussendoor was er een quiz en een muziekmoment. Dat eerste verliep wat rommeliger. Iedereen zat zowat opgestapeld op en rond de tafels terwijl de vragen werden rondgedeeld of opgedreund. Dan werd het tijd voor mijn eerste les in de vierde Latijnse. De uitgeteste schrijfopdrachten van maandag deden uitstekend dienst en in uiterste concentratie zetten de leerlingen ware pareltjes op papier. Dat zou een paar uur later in de moderne niet meer lukken. De motivatie was al ver te zoeken. Om halftwaalf was iedereen echter nog redelijk fit, al begonnen de eersten al te sneuvelen. Intussen hadden de vijfdes tevergeefs geprobeerd de film "I am legend" af te spelen in de aardrijkskundeklas. Beeld was er wel, maar geen klank. Op het tv-scherm was het beeld dan weer vrij klein en de ondertitels haast onleesbaar, maar daar was wel geluid. Na bijna een uur uitproberen en overleggen en herbeginnen werd toch voor het tv-scherm gekozen. Gelukkig, want de film moet het wel voor een groot deel hebben van zijn (geluids)effecten en de teksten waren ook zonder subtitles te volgen, of anders was het een goede oefening. Een stiekeme les Engels, zeg maar. Anthony en Malik gaven voor en na een initiatie thaiboksen, die ik helaas moest missen, omdat ik parallel geprogrammeerd stond. Het werd halfvier en de leerlingen sneuvelden bij bosjes. Op zo'n moment is een goede programmatie cruciaal. Dat leek aardig te lukken met het nachtspel. Het eerste halfuur viel niettemin wat tegen door de onduidelijke spelregels die ook nog eens verschillend werden toegepast. Even brainstormen veegde de onzuiverheden van de kaart en het spel werd des te actiever gespeeld. Vijf uur was er voor we er erg in hadden. Het werd een opfrismoment, niet onnodig, want veel leerlingen waren erg bezweet. De anderen verzamelden alvast in de turnzaal, de meesten meer dood dan levend. Toch werd een klein halfuurtje later begonnen met dans! De rest heb ik niet meer meegemaakt. Niet dat ik me niet meer kon wakker houden of zo; ik moest naar huis om daar de huisgenoten wakker te maken! Slapen zat er voorlopig niet in: ik werd de hele voormiddag op de vierde graad verwacht en de hele namiddag was ik alleen om voor de kindjes te zorgen. Of ik het overleefd heb? Amper. Maar gelukkig hebben de leerlingen het toch de moeite waard weten te maken, op enkele kleinere en toch ook een paar wat grotere fouten na. Volgend jaar opnieuw? Euh... Toch maar niet, of ik moest het voor mezelf kunnen beperken tot een halve nacht (en dan liefst zonder les de volgende dag).
P.S. Ik heb wat foto's getrokken, maar voor ik die publiceer, wil ik eerst eens horen of iemand er iets op tegen heeft dat ze hier verschijnen. Eén iemand al zeker wel, dus verschijnen er een paar foto's zeker al niet...
Geen moraalridder, maar wel een gevecht voor meer windmolens met idealist Don Kyoto en bekeerde computernerd Jantje Panda, op weg naar New York met een niet in te tomen stier!
Een dagje Condroz, een halve week Barcelona... Voor mij zijn er geen zesdes te bekennen deze week. Dat zorgde vandaag voor wat extra 'vrije' tijd. Tijd om enkele taken te verbeteren, om voort te schrijven aan het verhaal van vanmiddag bij creatief schrijven en tijd om even naar buiten te gaan... de boekenwinkel in. Misschien zijn er minder en minder mensen die mijn uitstapje zouden willen overdoen, maar ik heb genoten van de miniwandeling van de ene nieuwe publicatie naar de andere heruitgave. Bladeren, het begin lezen. "Waaw" of "nee, bah" kunnen zeggen, al bijna helemaal meegesleurd worden in een maalstroom aan verhalen. Waarom eigenlijk? Bij de kinderboeken greep ik naar "de roze jurk" (de titel alleen al verzekert succes bij mijn kids) en een compilatieverhaal van Guido Van Genechten: met bestaande tekeningen uit verschillende boeken werd een nieuw verhaal geschreven. Toen ik bijna thuis in Mortsel in De Boekuil stopte om er "De verloofde van Sado" (van Amélie Nothomb) ook echt te kopen, zat daar Luc Descamps klaar om te signeren. Laat dat net de schrijver zijn van de leeftijdscategorie boeken zijn die ik nog moet ontdekken, dacht ik.
Eén conclusie na het invullen van de enquête van Het Paleis over het cultuurprogramma van onze school: we doen al veel, maar waarop wachten we om de schoolbanken in te ruilen voor theaterzalen en coulissen?!
Musical en toneel smaken naar meer (en help, ben ik nu verslaafd?)
Aanvullen, bijvullen, opvullen, invullen,... Allerlei vulmateriaal mochten de leerlingen gebruiken om van ideeën verhalen, een enkeling ook een gedicht, van te maken. Dat waren, klassiek, ik weet het, vijf woorden die in het verhaal moeten gebruikt worden, flitsen uit bestaande boeken van Amélie Nothomb, Sonia Sarfati, Do van Ranst en Annelies Tock (volwassenen, adolescenten en kinderen) of krantenkoppen uit de rubriek "bizar".
"Tuinkabouter houdt TGV op" werd heerlijk letterlijk geïnterpreteerd, iemand stapte mee in de sprookjeswereld van "Thomas en de fluitspeler", er was een absurde, romantische picknick en een moderevival. Alle registers werden opengetrokken en iedereen raakte (soms pas tegen het einde van de les) gestart.
Volgende week krijg ik de afgewerkte verhalen te lezen. Ik kijk er toch al wel een beetje naar uit, ja. Nu eerst deze opgaven voorleggen aan het maandagmiddagse schrijfpanel en de leerlingen van het vierde tijdens de lessenmarathon.
geheugenhectaren
