start van het culturele seizoen: Kasimir en Karoline
"ENJOY", stond er in grote letters op het podium. Een duidelijke boodschap, aan het begin van het nieuwe culturele seizoen. Alleen al met de muziek en de soms hilarische kostuums kon dat alleen maar lukken.
Het verhaal van Kasimir en Karoline is, u raadde het al, een liefdesgeschiedenis. Gesitueerd ergens in de jaren dertig van vorige eeuw, maar door de huidige crisis opnieuw erg actueel. Zo romantisch verliefd het duo het podium komt opgestapt, zo hevig staan ze vijf minuten later al te kibbelen. Andere personages lopen er aanvankelijk als decorstukken door en krijgen pas naarmate het stuk vordert een inhoudelijke invulling. Eugène, de directeur, de rechter, om er maar enkele te noemen.
Grote kracht van het stuk is hoe het wordt verbeeld: in meerdere etages, met een auto op het podium (Hoe hebben ze die binnen gekregen?), met een dolfijnballon die het publiek in zweeft... Ook de muziek die bijna het hele stuk door live wordt gebracht, draagt bij tot die kracht. De acteurs weten niet altijd even sterk te overtuigen. Soms lijkt iemand wel verloren te lopen in het stuk. Anderen komen dan weer amper tot hun recht, hoe intrigerend ze ook lijken.
Kasimir en Karoline was, hoewel ik er eerst wat voor vreesde, een perfecte start: enjoy, maar weet dat er onderweg ook wolfijzers en schietgeweren liggen. Enjoy, maar drink met mate! Al smaakt het zeker ook naar méér!
Vier dagen ver en veel leerlingen hangen hijgend in de touwen. Eén was er zelfs echt in slaap gevallen... een compliment kun je dat moeilijk noemen, maar je voelt wel dat het weer wennen is. Zelf eerder een avondmens was ik al bijna jaloers.
Ach ja, het is weekend en we kunnen allemaal weer wat op adem komen. Liefst met voldoende zuurstof erbij. En voldoende slaap.
Gister opende ik voor het eerst dit schooljaar de deuren van de mediatheek. Veel reclame had ik er nog niet voor kunnen maken, maar wie in de refter at, kwam ervoorbij. Dat, en even vermelden in de eigen klas, volstond om een overvolle mediatheek te krijgen. Voor de drie delen van de Twilightreeks werd bijna gevochten, Artemis Fowl werd eveneens gretig meegegrist. Sommigen gingen met een stevige stapel buiten.
Vroeg ik of iemand graag historische boeken las, dan kwamen er meteen twee, drie leerlingen aangehold. Of sprookjes, iemand? Dat doet deugd, dat enthousiasme, vooral van eerstejaars, maar ook van vierdes en vijfdes. Sommige leerlingen wilden zelfs meteen een leesclub starten! En al zie ik me dat niet meteen ook nog eens organiseren, ik was meteen voor het idee gewonnen. Dit is wat scholen draaiend houdt, dacht ik: leerlingen die zelf initiatieven nemen.
Ben ik weer te idealistisch? Ik heb er in elk geval van genoten.
Eén uurtje vandaag, da's luxe. Zo kan ik nog even kopiëren, want het toestel is hersteld. Een licht schuldgevoel kan ik niet van me afschudden wanneer ik de nu al grote papierberg bekijk. Ter verdediging kan ik alleen inroepen dat ik zoveel mogelijk rectoverso kopieer en dat ik best veel leerlingen heb.
Ergens is het ook wel gezellig, zo'n volle klas. Voorlopig toch. Iemand vroeg verbaasd of het altijd zo rustig is. Laat het ons hopen, antwoordde ik dapper... ;-)
Zesentwintig leerlingen kunnen er zitten in mijn klas, één voor elke letter van het alfabet. T en L ontbraken nog om tien uur: Te en Laat. Dat begint al goed!
Iedereen kreeg een kleefbriefje waar hij drie woorden op mocht schrijven die iets over hemzelf vertellen. "Slapen" kwam geregeld naar boven... Het zal een rustig jaar worden, tenzij die slapers snurken... ;-)
Als leraar Nederlands bekijk ik de personeelsvergadering altijd ook vanuit het oogpunt van de retoriek: wie gebruikt welke middelen en technieken om zijn boodschap over te brengen. Er zijn heel wat spreeklessen uit te puren!
Zelf zwijg ik nog even, om mijn stem wat te sparen. Morgen is het mijn beurt. Dan mag ik de 'nieuwe' leerlingen twee uur lang begroeten. Een slokje water in de buurt hebben zal geen overbodige luxe zijn.
Vreemd eigenlijk dat sommigen voor hun spreekkunsten applaus krijgen en anderen dan weer niet. Het bewijst dat we er gevoelig voor zijn: hoe een boodschap wordt gebracht, of de inhoud ons nu ligt of niet. Meer nog dan op gastvrijheid hoop ik dit jaar op een grote dosis eloquentia... en een watertje!
geheugenhectaren
