Een dansfilm bekijken... Ik vermoed dat sommigen al gruwelden bij het idee alleen. "Blush" is echter niet zomaar een dansfilm. Alleen al de locatie, Corsica, is subliem! Met een kikkerkoning als rode draad, overgangsrituelen, prehistorische dansbewegingen en zwemmen tussen de dolfijnen waren de meesten uiteindelijk toch over de streep getrokken. Iemand vroeg zelfs naar de groep die de soundtrack speelde en inzong. Niemand minder dan David Eugene Edwards' Woven Hand, de opvolger van het wat beter bekende Sixteen Horsepower. Mysterieus, beklemmend en beklijvend, en dan bedoel ik muziek, film en dit soort leservaringen.
Hieronder een paar foto's van de Europese dag met de Finse school. Leerlingen uit Naantali, een kustplaatsje in het zuiden van Finland, kwamen op 8 mei een namiddag in de campus Sint-Jan discussiëren over de Europese Unie met leerlingen van 5 en 6 aso. Een korte, maar heel boeiende ontmoeting.
Hij is al jaren een gedoodverfde kandidaat voor de Nobelprijs Literatuur, maar zo ken ik er nog wel een paar. Murakami is echter een schrijver die het volgens mij meer dan wie ook verdient.
Vorige week las ik "Norwegian Wood". De plot is in twee zinnen samen te vatten: Watanabe's beste vriend Kizuki pleegt zelfmoord; hij probeert te overleven. Vrienden en vriendinnen helpen hem daarbij of moeten zelf geholpen worden: Naoko, Kizuki's vriendin; Nagasawa, een bijzonder ambitieze medeleerling; Midori, een vrijgevochten studente; Reiko, een vriendin van Naoko...
Hoe vertel ik hoe graag ik het boek gelezen heb? Geef ik toe dat ik het op een avond pas rond halftwee met tegenzin op mijn nachtkastje legde? Dat ik ervan droomde? Dat het veel herinneringen losmaakt, gelukkig niet aan zelfmoorden? Dat ik me even een Japanner waande? Of hou ik het op de meeslepende schrijfstijl?
In mijn boekenkast staan nog twee Murakami's klaar, maar eerst moet ik door een ander boek heen als voorbereiding voor de boekentoetsen van eind mei. En daarna...
Toegegeven, het is een moeilijk woord. Daarom vraag ik ernaar op een toets. Toch heb ik de gekste dingen gelezen als antwoord op de vraag hoe we dat noemen wanneer bijvoorbeeld een gedicht op meerdere manieren kan worden begrepen: ploypermentiliteit, polypermabiliteit, understatement, tabula rasa, multicommentatief (!), simultaangedicht... Heel merkwaardig trouwens dat een neologisme als "multicommentatief" meteen twee keer wordt gebruikt. Dat verzekert een blitzcarrière voor dat woord (en twee nullen voor de buren die dat van mekaar hebben overgeschreven).
Sleutel niet bij je? Geen probleem! Vraag het aan de leerlingen. Die hebben er allemaal één! Ze geven het zelf toe!
De bibliotheek ligt er slordig bij? Ja, meneer, maar iedereen kan er binnen!
Wat als al die leerlingen straks afgestudeerd zijn? Kunnen ze dan nog steeds allemaal binnen? Wie is er verantwoordelijk als er spullen verdwijnen? Wat als ze straks ook sleutels hebben van ict-klassen of wetenschapsklassen? En vooral: waarvoor hebben die leerlingen een sleutel nodig
(Om begrijpelijke redenen vermeld ik hier niet over welke campus het gaat, maar een goed verstaander...)
geheugenhectaren
