Als het nu niet gebeurt, dan komt het er dit jaar niet meer van. Met die gedachte zwaaide ik donderdag (eindelijk) de deuren van de mediatheek open. De leerlingen die in de refter net klaar waren met eten, stroomden langs en keken nieuwsgierig naar dat lokaal dat al een hele tijd gesloten bleef. Sommigen kwamen gretig kijken naar de nieuwe aanwinsten. - Hebt u een boek over aardrijkskunde, want we moeten een taak maken? - Ik hou vooral van realistische verhalen. - Een thriller voor mij graag. Nee, deze niet, die is te dun!
Na tien minuten was de mediatheek weer leeg, maar in die tijd waren de aanwinsten wel voorgesteld en hadden de enkele bezoekers bijna allemaal nieuw leesvoer meegenomen, zelfs al was het voor sommigen echt "in functie van".
Het startschot is gegeven. Nog tot aan de examens gaan de deuren van de mediatheek elke donderdagmiddag open van halfeen tot een.
Soms verraadt een foto al te veel. Verraadt een introductietekst al te veel. Dat er een puinhoop zou ontstaan. Dat het zou lijken alsof, maar toch anders zou worden.
Aanvankelijk weet je niet wie er op het podium aan de slag is: iemand die nog even een woordje komt zeggen, een regieassistente, of de danseres of choreografe zelf? Ze sleept voorwerpen aan: snoeren, emmers, buizen. Heel wat podiummateriaal zit ertussen: belichting, boxen, een platenspeler zelfs.
Het licht blijft aan, er speelt romantische muziek. Zouden het liefdesmaterialen zijn? Of is het allemaal eerder vrijblijvend? Nee, niet meer vanaf het moment dat Aitana Cordero een eigen kledingsstuk uitdoet en deel laat worden van het volgestalde vloerdecor. Helemaal niet meer wanneer de hele zooi aan diggelen gaat. Appel, kapstok en laptop inbegrepen. Net op het moment dat je je afvraagt wie dat allemaal zal moeten opruimen, komt de echte climax.
Solo... ? is verwarrend, onthutsend, maar zeker verfrissend.
geheugenhectaren
