Iemand van mijn leerlingen start zijn zakelijke brief met: "Een goede dag aan u toegewenst!" Dat is toch ontzettend vriendelijk! Kunnen de dames en heren van het BIN dit soort startzinnen niet opnemen in de standaardformuleringen, zonder dat het aan spontaniteit en gemeendheid hoeft te verliezen, welteverstaan?
'Correctheid' dwingt me om deze zin aan te duiden als fout, maar geef nu toe: je zou er toch op slag goedgezind van worden als je de post openmaakt, niet?
Wat gebeurt er wanneer je niet helemaal begrijpt wat je vertelt? Dan krijg je dit soort 'draken': "Wij willen laten zien hoe vandaag de viscerale angst op de vak van sociaal geïnduceerd wordt. Met andere woorden willen wij een zaal huren bij jullie maar natuurlijk is het u keuze."
Eerlijk? Ik was nooit uit eigen beweging aan "Het Schervengericht" begonnen. Daarvoor leek Van der Heijden me te arrogant (die initialen!, die flauwe 'ruzie' met Grunberg!), het boek véél en véél te dik (1050 pagina's!) en het onderwerp (een gesprek tussen twee gevangenen) te "Prison Break". Nee, dat laatste is niet gemeend, maar het is wel aan de Inktaap te danken dat ik mijn persoonlijk record van aantal bladzijden heb gebroken. Had ik de eerste twee genomineerden voor dit jaar al midden en eind augustus uit, met deze was ik alles bijeen toch twee maanden bezig.
Dat ik "Het Schervengericht" toch uitgelezen heb, zelfs, achteraf gezien, graag gelezen heb, is niet alleen het resultaat van doorzettingsvermogen. Integendeel, zowat de hele maand september greep ik elke gelegenheid tot onderbreken met beide handen aan. Rond die tijd zaten de twee belangrijkste hoofdpersonages tientallen, zoniet honderden bladzijden lang samen in Choreo opgesloten. De ene, Lil'Remo, voor zedendelicten. De andere, "Maddox", voor het (laten) vermoorden van de vrouw, het ongeboren kind en heel wat van de vrienden van de eerste. Op zich een gruwelijk indringend gegeven, maar na dertig pagina's literair verantwoord schelden ben je toch even toe aan iets anders.
Iemand van mijn leerlingen had het boek gekozen van de leeslijst. Voor de eerste leestoets moest het dus heel eenvoudig uit zijn! Ik had een kleine week om de laatste driehonderd bladzijden uit te lezen. Tot mijn eigen verbazing viel dat bijzonder goed mee. De verhaallijnen leken te zijn uitgezet en een paar verrassende wendingen grepen mij bij mijn nekvel: de methode-Charrière, de onthutsend banale onthullingen van Maddox en zijn verwarrende 'verdwijning' kort daarna, om nog maar te zwijgen van Lil'Remo's mysterieuze tattoo...
Ineens leek de puzzel gelegd. Ook de overduidelijke link met de realiteit hielp me vooruit: Lil'Remo is de bekende filmregisseur Polanski, Maddox de geflipte seriemoordenaar Charles Manson. Zelfs in "de witte" van The Beatles ontdekte ik nu heel wat verwijzingen naar de schokkende gebeurtenissen.
"Het Schervengericht" is een afschuwelijk boek. Het is log en bij momenten bijna saai, maar wie doorzet wordt daarvoor beloond. Enfin, ik toch ;-). Mag hij van mij de Inktaap winnen? Ja. Zal hij de Inktaap winnen? Nee, daarvoor is Reugebrink veel vlotter. Benieuwd wat ze allebei op deNachten komen vertellen...
En nee, ik ga niet meteen het volledige werk van Van der Heijden ontlenen in de bib. ;-)
geheugenhectaren
