"Ten zuiden van de grens" is een boek zoals ik het zelf graag had geschreven, maar dan duizend keer beter. Net als in "Norwegian wood" gaat het over een onmogelijke liefde en alle consequenties die daarbij horen, net als in "Norwegian wood" is "Ten zuiden van de grens" zéér romantisch, in de interessantste betekenis van het woord.
Toch valt het tegelijk ook tegen. De boeiendste verhaallijn wordt net niét verteld, maar moet de lezer zelf invullen: hoe het leven van Hajime's aanbeden jeugdvriendin eruit ziet. Dat zorgt ervoor dat je je nog meer gaat inleven in zijn personage, maar dat een fascinerend verhaal ook bij fantasie blijft. Misschien is dat net een voordeel: dat je het zelf kunt bepalen. Misschien is dat net interactief. Misschien krijg ik daardoor net zin om dat verhaal zelf te schrijven. Maar dan moeten mijn schrijfkunsten wel nog duizend keer beter worden, natuurlijk.

08-06-2008 om 21:54 geschreven door aeneasindeklas  

Discussie voeren over holebirechten kan boeiend zijn, maar als je ook nog eens weet dat de pro's en contra's eerder andersom liggen en je ook nog eens weet dat er een koppel tegen elkaar debatteert over zaken als huwelijken en liefde, dan is het lachen geblazen. De twee waren zich er ook nog eens zeer van bewust en speelden het spel intens mee. Heerlijk!

05-06-2008 om 11:01 geschreven door aeneasindeklas  

Eerlijk? Ik had het al verwacht. Maar ze hadden niet "nee" gezegd. Tot vanmiddag dus. Het was druk aan de deur van de leraarskamer. Meneer Buytaert? Meneer Van Dyck? Meneer van Vooren?
Of het erg was dat ze niet kwamen voor het creatief schrijven? Wat kan ik zeggen? Natuurlijk niet. Het is studeertijd. Dat ze maar goede punten halen voor Nederlands. En wiskunde. En nog een dozijn andere vakken. Het is leuk geweest. Een twintigtal maandagmiddagen in totaal, schat ik. Soms vooral praten en enkele lijnen op papier zetten. Soms was het een race: wie krijgt een blad vol in dat halfuurtje? Altijd was het gezellig. Even dacht ik aan tracteren... maar dat leek me er ook weer over. Studeren werd het dus vandaag. Of verbeteren, voor mij.

02-06-2008 om 21:37 geschreven door aeneasindeklas  

Het was vorige week al, hoor. Op woensdag moet het geweest zijn. Dinsdag had ik geen les en alleen op dinsdag en woensdag sta ik op de vierde graad. Woensdag, de evaluatiedag, weet je nog? Enfin, ik had dus eerst twee uur les. Leerlingen van verpleegkundige basiszorg die hun project gezondheidspromotie presenteerden. Dat komt erop neer dat ze zowat anderhalf uur lang uitleg hebben gegeven over dementie in het algemeen en Alzheimer in het bijzonder. Voor mij met mijn geheugenhectaren geen slechte zaak.
Nu, ik kom fluitend bij de buitendeur van de gelijkvloerse verdieping, de verdieping waar de kindercrèche is. Fluitend, omdat ik zonet begrepen heb dat ik toch nog geen Alzheimer heb, of misschien de eerste syptomen van iets wat nog dertig jaar kan duren. In elk geval: ik zie dat een papa zijn zoontje de code van de buitendeur laat intikken en zegt: "... en dan ..." waarop ik spontaan aanvul: "... en dan gaat de deur vanzelf open." Op dat moment sta ik al buiten. Ik zie het kind wat verbaasd kijken. Wat de papa zegt, ontgaat me al helemaal, maar het was vriendelijk inpikken op wat ik zei.
"Meneer, dat was wel Stany Cretz, hé!" vertelden de studenten die buiten hun sigaretje rookten.
O ja? Daar had ik dus niet op gelet. Maar wat dan nog? Hij mag toch ook zijn kind naar de opvang brengen, hé! In een opwelling zei ik: "Dan heb ik zonet met hem gepraat!" En met zijn zoontje.
Op naar de evaluatiedag...

02-06-2008 om 21:32 geschreven door aeneasindeklas