Toevallig ben ik aan de weet gekomen dat het Huis van het Nederlands me bedankt in een bijlage in verband met NT2. Geen idee wat mijn precieze bijdrage aan het document dan wel mag zijn geweest, al kan ik me er natuurlijk wel het één en ander bij voorstellen. Waarschijnlijk is het een enquête die ik heb ingevuld, of heeft het te maken met het tutoraatproject, of co-teaching misschien?
Wat dan ook, het voelt raar, betrokken te worden bij een onderzoek dat je niet echt hebt gevoerd. Of toch, zelf, los van de onderzoeksgroep, en samen met collega's, soms formeler, soms informeel, met twee, in groep...
Het schooltoneel bestaat dertig jaar en (onder andere) daarom spelen we op locatie in de (kleine zaal van de) Arenbergschouwburg. Van plankenkoorts is nu, eind september, nog maar weinig sprake, al beseffen we dat er nog heel wat werk aan de winkel is. De rollen raken zo ongeveer ingevuld, het decorconcept is er, de tekst wordt al eens voorgekauwd en uitgetest...
Vrijdag startten we de zoektocht naar dansers. Niet evident, omdat we daarmee dreigen in het vaarwater van de musical te komen. De kat was van huis, van dansende ratten of muizen nog geen spoor, maar met het nodige enthousiasme probeerden we de eerste pagina's al wat te spelen.
Allemaal zijn we dragers. Wat dragen we? Een lichaam, herinneringen, een huis, een thuis, hoop. Akram Khan combineert oosterse met westerse dans tot een consistent én toegankelijk geheel. "Bahok" verrast door de grote impact van theater en de rol die de tekst en de taal daarbij spelen.
Acht dansers uit verschillende werelddelen komen samen en zoeken contact. Elk met zijn eigen dans. Steeds soepel, vaak samen, maar elk op zijn manier. Een berichtenbord symboliseert de communicatie tussen hen: af en toe komen de draagvlakken samen, zijn we dragers van hetzelfde menselijke basisgegeven. Tussenin flitsen de letters maar door en hopen we conflicten te vermijden. Humor neemt daarbij een belangrijke plaats in, omdat het staat voor openheid en relativeringsvermogen.
Vrijdag zag ik virtuose dans op de hemelse muziek van Nitin Sawhney: het was anders dan ik had verwacht, maar wat een prachtige voorstelling!
Dinsdag kocht ik vijf exemplaren "Godverdomse dagen op een godverdomse bol". De blogafleveringen en de livesessie van Dimitri Verhulst op "Smelten" hadden me al helemaal overtuigd. Dat hij meer Herman Brusselmans leek te klinken, tant pis. "De helaasheid der dingen" in acht genomen en wetend dat het geen tweede "Mevrouw Verona" wordt, kan het alleen maar supergoed zijn... ;-)
Vanmorgen was het dus uitdeeldag. Drie recensenten (voor seminarie talen) kregen elk een exemplaar mee, ééntje ligt al bij 'vava', minstens één exemplaar bewaar ik voor de schoolbibliotheek en ik wil er zelf natuurlijk ook wel één. Dat ik daarmee al over de vijf zit stoort me niet. En er liggen misschien nog Humo's in de krantenwinkel. Misschien.
Nu nog tijd vinden om hem te lezen. Op mijn nachtkastje moet hij mooi in de rij gaan staan, achter "Het schervengericht", "Junk", "Het zwijgen van de tragedie" en "De theorie van de zandkorrel". Dat ruikt naar binnenkort veel boekverhalen. Als ik de toetsen verbeterd krijg, tenminste.
Vorige week inspireerde het dagboek van Zwaluw onze 'creatief schrijven'-sessie. Deze week bouwden we erop voort. Lies, een collega van een school in West-Vlaanderen, zorgde voor de input van vandaag: een personage beschrijven aan de hand van wat hij niet graag doet of heeft. Dat bleek perfect te matchen met 'onze' huurmoordenaars.
Dit is wat ik er zelf van bakte: (vervolg van vorige week) Hij haat boeken. Hij kan ze niet ruiken. Het liefste nog zou hij een steekvlam erdoor jagen, genietend van de vlammen die de dwaze letters likkebaardend verteren, het papier met onzichtbare handen omkrullen en daarna verpulveren tot er enkel nog wat roet en verschroeide lucht blijft hangen. Maar het dagboek trilt in zijn hand, alsof hij het meisje zelf erin opsluit, haar wangen streelt.
Tijd om er hier in te lezen heeft hij niet. Elk moment nu kan ze thuiskomen van haar dictielessen. Die beginnen om halfacht en eindigen om negen. Vaak blijft ze nog even praten, weet hij, maar ze moet voor halftien thuis zijn.
Dictielessen, bah! Bij spreekoefeningen op school had hij altijd een uitvlucht klaar gehad, of hij was ziek geweest... Om er dan ook nog eens tijd in te steken, het te oefenen, dat was gewoon ziekelijk!
Weg nu. Het boek gleed in zijn tas en op de plaats waar het gelegen had strooide hij lukraak wat tijdschriften. Zou ze denken dat ze slordig was geweest en het op een verkeerde plaats had weggelegd? Misschien zou ze er zelfs helemaal niet aan denken? Of haar zus ervan verdenken het boek te hebben weggenomen?
geheugenhectaren
