Halfacht zaterdagavond. Ik sta op het punt te vertrekken naar een balletvoorstelling. Telefoon. Nina De Man van Studio Brussel. Of ik om halftien mijn topvijf van The Greatest Switch wil inleiden. Het zal worden uitgezonden om halftwee. "Als ik het ook om halfelf mag vertellen, mij goed." zeg ik haar, en jawel: even na halfelf, de voorstelling was net gedaan, krijg ik opnieuw telefoon... en de rest kun je beluisteren op de site van Studio Brussel. (Kies "herbeluisteren" bij van 1u tot 2u; volgende week wordt het waarschijnlijk vervangen door een recentere aflevering)
Kleine bemerking: mijn topvijf is niet wat volgt, maar wat eraan voorafgaat ;-) (Underworld, The Prodigy, The Orb, Jimi Tenor en Leftfield).
Charlie May. Een naam die klinkt als een klok en ruikt naar oude, komische films. Maar het enige oude aan wat de rapper kwam brengen, was de verhaalstof, opgepoetst tot ze helemaal blingblingde en aalvlot aaneengeregen tot zevenhonderd fascinerende verzen vossenverhaal.
Reinaert voorstellen hoeft natuurlijk niet meer. De vos werd echter ook feilloos gelinkt aan de George W. Bush'en van deze tijd. Bovendien kregen de jongeren zelf ook een spiegel voorgehouden: hoe "braaf" of hoe "crimineel" zijn ze zelf? Die les lag er af en toe wel vingerdik opgesmeerd en daardoor kwam het stuk, vooral tijdens de nabespreking, nogal moraliserend over.
Uit de schrijfopdrachten over hetzelfde onderwerp vorige week leerde ik al dat de meeste leerlingen de vossenstreken weten te doorprikken, al vielen er toch enkelen voor het afgezaagde "iedereen is tegen mij"-verhaal dat ook bij een bepaalde politieke partij nog schering en inslag is. Zo weet die eeuwenoude vos nog steeds slachtoffers te maken.
Wat er ook van zij, Hij kon me wel bekoren. Ik mocht hem best graag horen, die rapper Charlie May.
Het is soms moeilijk om leerlingen na de uren nog te 'strikken' voor een schoolgebonden activiteit. De geplande bibdate vanavond mocht dan ook geen recordopkomst verwelkomen. Gelukkig heb je geen massa volk nodig om een boeiend boekengesprek te kunnen houden. Integendeel zelfs.
De twee meisjes van het Atheneum die wel kwamen opdagen hadden best wel interessante dingen te vertellen. Ze lezen vrij veel en dat is iets wat je bij het Inktaappakket dit jaar ook wel kunt gebruiken: "Het schervengericht" van A. F. Th. is maar liefst 1050 bladzijden dik! Eén van de twee wisselt leeservaringen uit met haar moeder, vooral wanneer ze samen op reis gaan en aan het zwembad liggen te zonnebaden. De andere, die haar naam deelde met één van de personages in het dikke boek, kan haar leeservaringen minder makkelijk thuis kwijt. Ze is er de enige die leest.
Wat ze van de boeken vonden? Verrassend. Intrigerend. Confronterend. Shockerend soms. We praatten over de jaren '60 (Het Schervengericht), '70 en '80 (Het Grote Uitstel) en het nu (Sleur is een roofdier). We praatten over compact schrijven, over Grunberg en Van der Heijden, over op kot gaan... We wisselden tips uit.
De volgende bibdate wordt meteen het slotdebat. Maar dat het boeiend zal worden lijkt nu al als een paal boven water te staan.
Het is dansmaand in deSingel. Vorige week was het de beurt aan Mathilde Monnier. Had ik nooit eerder van gehoord, maar 't is naar 't schijnt een grote dame.
In het programmaboekje las ik dat de voorstelling zou gaan over collectiviteit. Dat het niet evident is, is geen groot nieuws, natuurlijk. Wat doen mensen nog samen, in grote groep? En zijn dat dan vooral alledaagse, toevallige en oppervlakkige handelingen als aanschuiven voor pistolets op zondagmorgen of wachten op de trein, tram of bus? Of gaat het verder, dieper, indringender dan dat? Hoe ver staan we af van het gevoel van eenheid uit Van Ostaijens 'Music Hall'? Moet dat? Willen we dat? Kunnen we dat?
Probeer dit soort vragen maar eens te dànsen! Vreemd genoeg lukte dat wonderwel. Met gesynchroniseerde en bijna-synchrone handelingen als springen, vallen, zelfs niezen. Tegelijk werd het Pekinggehalte voortdurend laag gehouden, omdat de illusie van gelijkheid voortdurend werd doorprikt. Door heel ongelijke dansers op het podium te zetten (groot, klein, man, vrouw, westers, oosters, slank, wat dikker, en ga zo maar door). Door heel wat bewegingen net niét synchroon uit te voeren. Ze doen het verkéérd, denk je dan. En dan besef je dat je al meegestapt bent in het verwachtingspatroon: allemaal netjes in het rijtje lopen, want dat wordt er van ons verwacht, toch?
Een boeiende voorstelling was het dus zeker, al werd ik op den duur toch tegelijk wat zenuwachtig van dat "net niet". Of: hoe sterk verwachtingspatronen werken. Gelukkig was er ook de nodige humor: de oplichtende graszoden bijvoorbeeld, die me aan de Teletubbies deden denken (al weet ik niet meer goed waarom) ;-)
Zaterdag "Impressing the Czar"! Ik kan nauwelijks wachten...
geheugenhectaren
