Lijken en getuigen gezocht. Met deze originele boodschap hoopten we deelnemers te werven voor het nieuwe schooltoneel. Hadden de leerlingen het te letterlijk opgevat? Schrokken ze terug voor de bloedstollende consequenties? We begonnen het 31ste jaar in elk geval met een minimumbezetting van drie spelers, leerkracht inbegrepen.
Vanmorgen eindelijk wat tijd gevonden om m'n vele gekopieerde bladen te ordenen en in mappen te stoppen... Die orde, dat overzicht, dat deed even enorm veel deugd!
Als je moet uitleggen dat barok en moderne kunst geen kunstvormen zijn, maar dat je er gewoon schilderkunst, bouwkunst, beeldhouwkunst enzovoort mee bedoelt...
Als je gevraagd wordt of 'yesterday' nu 'morgen' of 'gisteren' betekent (na vier jaar Engels)...
Als niemand snapt waarom je Engels zou moeten praten in een Engelse les...
Verpleegkunde of veiligheid? Ik heb beide IV's. Vandaag was het de beurt aan twee verpleegkundeklasjes. Alert en ad rem. Eerlijk is eerlijk: ik lok het meestal uit. Voortdurend zet ik ze op het verkeerde been, speel ik met woorden, namen, opgaven. Tot ze het spelletje beginnen overnemen. Dan wordt het tijd voor het rempedaal. Indruk: twee uur kletsen en zwanzen tegen de sterren op. Effect: heel wat bijgeleerd zonder het gevoel te hebben op school te zijn.
Mijn eerste lesje IV (verpleegkunde) kan ik na al die jaren en modules zingen, maar dat eerste contact met een beginnende klas: elke keer weer heerlijk verrassend!
De fotograaf is er! Ik heb mijn leerlingen (oké, toegegeven, in de enkele dagen dat ik ze ken) nog niet zo nerveus gezien. Make-updoosjes worden tevoorschijn getoverd. Of iemand snel nog een spiegeltje mag halen? Maar het is al aan ons. Voor we het weten, staat iedereen op de foto. "In een kerk!" klinkt het bewonderend. Een kapel, om juister te zijn, maar het schept inderdaad een bevreemdende sfeer.
Of we niet alle klasgroepjes afzonderlijk willen, vraagt de vriendelijke en vooral geduldige fotografe? Nee hoor, ik wil ze graag als één groep. Het is ook zo zielig: in je eentje de volledige LMt vertegenwoordigen, om maar één richting te noemen.
Alle meisjes kropen vooraan dicht bij elkaar. Eén jongen kwam wat onwennig naast ze staan. Maar het begin is gemaakt: met iets zo tussendoors als een klasfoto is die 'bende' iets meer een klas geworden...
Het is een vreemd gevoel, in een klas te staan met meer dan twintig agenten van morgen. Niet dat ze er streng uitzagen, niet dat ik dat meteen verwacht. Gewoon vreemd. Wat als ik volgend jaar door het rood zou rijden, of te snel zou rijden, en één van hen met aanhoudt? Niet dat ik dat doe, ik hou me altijd -kuch kuch- keurig aan de verkeersregels, maar je weet maar nooit. Enfin, dat soort onnozele gedachten schoten heel even fragmenten van seconden door mijn hoofd, het is te zeggen: voor ik de klas binnenstapte. Het moet voor de leerlingen even onwennig geweest zijn: vorige week, bij het begin van een nieuw jaar, bij het beginnen van een volledig nieuwe studierichting, alleen maar ingangsexamens krijgen. Selectie, selectie, selectie. Het zal er hard aan toegaan voor deze mensen dit jaar. En dat moet ook: we willen toch allemaal agenten van topkwaliteit? Engels, daar beginnen ze hun lessen uit hun politieloopbaan mee. Iemand beschrijven. Iemand beroemd, iemand onbekend, jezelf, iemand anders... En praten. Situaties. Goed inschatten, vlot praten, durven communiceren... Ergens rond de uurwissel ebde de stress langzaam weg. Hier zitten mensen die een droom hebben en ze willen waarmaken: politieagent, brandweerman/vrouw of veiligheidsagent(e) worden. En daar hebben ze best wat podiumvrees voor een dialoogje Engels voor over. We eindigden met een 'Wie is het'? Als het aan mij ligt: iedereen. Ik moet maar tijdig op de rem gaan staan.
geheugenhectaren
