De opdrachten zijn verdeeld, het startschot is gegeven. Van de leerlingen met seminarie talen mag u de komende maanden dit verwachten: - een expo over Reinaart de vos - een dialoog tussen een broer en een zus over hun moeder - een poëzieavond - een debat over taalgebruik op school - boekenmomenten voor de lagere school over de Sint en over (een selectie van) boeken van de Karel Verleyenprijs - een presentatie over het taalgebruik van presentatoren van kindertvprogramma's - ...
Drie leerlingen schrijven wekelijks recensies over boeken, stripverhalen en literaire activiteiten. U kunt volgen wat ze maken: * Vincent * Egon * Luc (adres volgt)
Oud zagen ze eruit, die leerlingen van 5 handel, alsof ze allemaal minstens achttien waren. Vergeten te stoppen met naar school gaan. Ronkende namen hadden ze; sommige ervan had ik nooit eerder gehoord... en dan iets vertellen over Karel Appel ;-)
Iemand stak haar hand op telkens ik een meisjesnaam noemde. De genoemde meisjes staken hùn hand op wanneer ik hààr naam noemde. Op een leuke manier. Met gevoel voor humor waarmee ze zo de tv op kunnen.
Dat kunst vooral geen geld hoeft op te brengen, daar hadden ze geen oren naar. Hoevéél kostte dat schilderij van Karel Appel, meneer? Maar daarvoor zitten ze dan weer in de juiste studierichting. ;-)
Bij de planning van het nieuwe schooljaar werd rekening gehouden met de ramadan, zo lijkt het toch. De ontmoetingsdagen vallen echter op 2 en 3 oktober. Laat ik nu net in mijn agenda lezen dat 2 oktober de datum is voor het Suikerfeest! Geen ramadan, maar iets klopt er niet volgens mij...
Eerlijk? De zoektocht naar motivatie voor de projecten van seminarie talen blijft vooral een zoektocht. Toch wisten enkele leerlingen me aangenaam te verrassen. "Meneer, ik moet dit doen! Alstublieft alstublieft alstublieft!" was één van die frisse quotes.
Na een zeer verwarrende tiendaagse begint er toch wat ribbenkast te zitten in het rooster. Eén klas kreeg zijn tweede uur esthetica deze week, eerst met lichte tegenzin, maar, tot mijn aangename verbazing, met stijgende aandacht. Dat het over muziek ging, zal wel een rol gespeeld hebben. Opvallend trouwens dat de leerlingen net dat ene nummer dat ik zelf ook uitstekend vind eruit plukten en zelfs vroegen naar titel en uitvoerder. En neen, Paul, het was geen Metallica.
"Meneer, vanaf volgende week komen we, maar vandaag zouden we graag met z'n drieën een pita gaan eten." Wat kun je daar op tegen hebben?
Een speech in alle klassen van 4, 5 en 6 leverde voorlopig niets op en zelf in m'n eentje zitten schrijven doe ik 's avonds thuis wel... Wordt vervolgd dus...
De eerste weken van het nieuwe schooljaar hebben altijd iets filosofisch. Zo kun je als leerkracht je improvisatietalent volledig tot ontplooiing laten komen. Elke dag kom je immers wel voor een ander soort verrassingen te staan. Vorige week wist ik bijvoorbeeld nog wie ik in m'n klas had en welke vakken ik aan welke leerlingen zou moeten geven. Precies één week later blijkt er van die kennis nog weinig overeind te staan. M'n klas in blijkbaar gesplitst, sommige vakken geef ik aan meer groepen dan voorzien in m'n opdracht en vanmorgen stond ik zelfs geroosterd om les te geven aan zowat 35 man. Geen probleem, maar geef me dan volgende keer wel een aula waar ik zo'n groep kan zetten. Ach, ik zeur er wel eens over, maar eigenlijk vind ik het fascinerend, te zien hoe verschillend mensen reageren op onvoorziene omstandigheden. Het is ook een uitdaging om ergens in dat grote gebouw een geschikte klas te vinden die vrij is, je leerlingen bijeen te zoeken, je lesuren bijeen te puzzelen... Minder leuk is het dat je weinig kunt plannen, te weinig kopies hebt of net overdreven veel. Nu eens kijken hoe lang mijn zenuwen en geduld ontspannen blijven; gek eigenlijk dat we zo afhankelijk zijn van structuur...
geheugenhectaren
