Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
31-08-2006
Kribbelingskes
Kribbelingskes zomaar neergeschreven. Nietszeggende zinnen, woordjes. Daartussen een droedeltje. droedelen
DAGdromen, kijken door het venster. (waarom doe ik dat zo graag !). Er passeert een man met een klein wit hondje aan de leiband. Schattig beestje. Waar gaan ze heen ?
Gisteren naar de film Memoirs of a Geisha gekeken. Mooie beeldekes, prachtige vrouw. Toch een vrouwenfilm of voor sentimentele dwazen zoals ik !
Ach Agnieszka uit Krakow. De prachtigste zelfportretten die ik ooit gezien heb. Waarom wil ik meer van je weten ? Mysterieus.
Ik stel veel vragen de laatste tijd, het valt me op.
Ik drink veel te veel koffie op t werk. Zwart. En slechte.
In de verte klinkt het frêle geluid van een klokje, gedragen door de wind bereikt het mij, dobberend in de bezwangerende lucht vol met regenwater. Ik schuifel langs de straat, dicht tegen de gevels met mijn paraplu dicht tegen mijn vermoeide kop. Het is nog vroeg, mijn hersens werken nog niet of weigeren te werken. Ik ben moe, zowel fysisch als geestelijk zie ik het niet meer zitten. Mijn kletsnatte schoenen weigeren precies nog om verder te stappen, ze slepen meer. Dit zijn zo van die momenten dat ik niet aan te spreken ben. Ik wil met rust gelaten worden, spreek me niet aan, laat me alleen met mijn eigen binnenste, mijn gedachten.
Soms wil ik in een andere tijd leven, in een vroeger tijdperk. Soms wil ik zo verschrikkelijk ouderwets zijn. Zo nouderwetse gentleman, very British, die de deur voor je opendoet, je een handkus geeft of één simpele roos. Soms wil ik je nog een handgeschreven brief sturen en al de gekregen brieven samenhouden met een rood lintje. En af en toe kan ik ze uit de enveloppe halen en lezen en herlezen, en betasten en ruiken.
Soms wil ik je helpen je jas uit te doen en aan te doen, gewoon gearmd door de straat lopen, zonder ons te moeten haasten voor weer een dringende afspraak.
Zo mijmer ik verder,mijn gezicht verscholen onder mijn paraplu. Ik besef dat ik niet echt meer leef. Ik laat me gewoon meedrijven met de stroom, van dag tot dag. Van ochtend tot avond en daar tussen zit niet veel. Enkel het verleden en gemiste kansen. Het alleen zijn begint door te wegen denk ik en toch ben ik graag alleen.
Mijn mijmertocht brengt mij aan de kerk, door het getraliede raam zie ik licht branden. De zware deur is open en ik stap binnen. In het schemerdonker zie ik niemand. Op dit vroege uur zijn de kerken meestal leeg, wie komt er nog naar de vroegmis. Ik laat me neerzakken op een stoel, aan mijn voeten verschijnen al vlug kleine plasjes van mijn natte kleren en mijn paraplu.
Mijn neerslachtigheid brengt me dikwijls naar deze plaats, deze kerk waar ik even tot rust tracht te komen, even bezinnen. De stilte doet mijn ogen sluiten. Ik ben moe, mijn schouders doen pijn, mijn nek kraakt. Ik ben een oude grommelpot geworden.
Ik zou je willen meenemen naar mijn geliefkoosde plekjes zodat je mee kunt genieten. Mijn geluksmomenten met jou delen. Jammer dat je er niet bent.
I close my eyes, only for a moment and the moment's gone All my dreams pass before my eyes a curiosity
Dust in the wind All they are is dust in the wind
Same old song, just a drop of water in an endless sea All we do crumbles to the ground though we refuse to see
Dust in the wind All we are is dust in the wind
Now don't hang on, nothing lasts forever but the earth and sky It slips away and all your money won't another minute buy
Dust in the wind All we are is dust in the wind Dust in the wind Everything is dust in the wind
Het licht gaat uit in de kerk en ik zit in het halfduister. Ik ga weer naar buiten, het regent nog steeds, nog een klein beetje, in mijn hart.
Mierelende regendruppels in de plassen op de straat. Gekleurde vlekken weerkaatst van de neonreclame, rode, witte, gele strepen in de nattigheid van voorbijrijdende autos.
Ik kijk naar buiten in de grijze brij zonder wolken. En wou dat ik een citytripper was. Iedere week een andere stad in een ander land. Waar ik kan fotograferen. Zou ik daar voor een jaar verlof zonder loon durven vragen. Waarschijnlijk niet, ik ben geen durver. Het klinkt natuurlijk wel aantrekkelijk en mocht ik dan nog die fotos kunnen verkopen en er geld mee verdienen dan zou het helemaal de max zijn.
Mijn honkvastigheid houdt mij echter hier, ik heb behoefte aan standvastigheid en zekerheid.
Ik zou mij zelf niet gelukkig voelen moest ik alles en iedereen hier achterlaten. En zal ik het maar zelf zeggen: ik ben maar een bangerik.
Het begint harder te regenen. De plasjes op de straat maken blaasjes. Een rivier stroomt door de goot naar het rioolputje. Een grote gore mond met vuile tanden slurpt al dat water naar binnen.
Als ik buiten loop steek ik mijn handen in mijn zakken .Er is het leven zoals het is en er is het leven zoals het zou moeten zijn. Mijn nonchalante houding verbergt mijn onzekerheid.
Nu nog veranderen, ik ben te oud geworden voor deze flauwekul. Midlife crisis zeker.
Ik ben de laatste tijd verzot op fotoblogs. Vooral op die kunstzinnige, die artistieke waar ik zo jaloers ben op al die fotogenieke pareltjes. Hier is er weer zo eentje, van hansdeloof
Spijt komt altijd te laat, de tijd vliegt voorbij en ik ben weer eens te laat. Weer vergeten op te stappen denk ik dan. Meestal kan ik dat verloren, vergeten moment niet meer opvissen. Het is weg voorgoed. En ik kan mezelf niet vergeven, een ander wel. Treuzelaar, een beetje aan de trage kant. Veel denken en weinig doen of het is weer eens te laat. Koppig ga ik altijd mijn eigen weg, zelfs als ik weet dat het de verkeerde kant is.
Ik zag je en wou het je vragen, wachtte weer even te lang en iemand anders was me weer voor. Toen hoefde het niet meer voor mij maar kwam de spijt toch weeral later. Het moment komt nooit meer terug. Koppig als een ezel blijf ik dan halsstarrig mijn eigen ding doen. Arroganten eigenwijs maar toch nog zo verlegen dat ik het je niet durf vragen. Wil je alstublieft eens voor mij alleen het fotomodel van mijn dromen zijn ? vroeg ik in mijn gedachten aan jou. En ik zag je weggaan. Geen gestolen moment van jou.
Complementaire zielen zoeken steeds elkaar. Op zoek naar dingen die ze zelf niet hebben. Jij bent het zuiden, ik ben het noorden. De koude moet mijn hart bevriezen om me goed te voelen om dan weer even te ontdooien als je me weer eens meesleurt in een of ander avontuur. Maar ik blijf een noordeling met in zijn hart een onmetelijke vlakte.
De wind speelt met de reeds vallende bladeren, ze blijven nooit lang op dezelfde plek. Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten. De zwarte schimmen zijn verdwenen en de straatlantaarn geven al een gele vloed op de natte straat stenen. Misschien maak ik nog een wandelingetje, nog eventjes buiten. Dan word ik ook een zwarte schim met paraplu, anoniem in de vallende duisternis.
Haar blauwgrijze ogen kijken me frank aan. Ze is helemal niet verlegen als ze naar me kijkt. Ze ligt op haar zij en haar blondbruine haren waaieren uit als spinnenrag. Nonchalant verwart. Haar ogen glinsteren, een vochtige glans die haar blik enigszins treurig maakt. Ik blijf haar stil aanstaren, zonder woorden. Ze is mooi dit meisje en ze weet het en toch, iets in haar blik geeft haar iets onzekers, iets kwetsbaar. Even likt ze aan haar lippen waardoor het doffe rood weer levend wordt, ze ontspant zich als een slapende poes en dan ... druk ik af en is de magie verdwenen. Even heeft ze in haar binnenste laten kijken, een paar seconden slechts maar ik heb het toch kunnen vastleggen op foto.
Voor de geïnteresseerden onder u die zich afvragen waar ik vorige foto "getrokken" heb, awel dat was in Dresden in Duitsland (het vroegere DDR). Het is er wel eentje van vorig jaar !
Het schoonste moment is als de zon al onder is en het donkere duister nog niet is verschenen, dan is de lucht zo mooi donker blauw. Een moment die helaas niet al te lang duurt. Als je dan binnen zit met het licht aan die een warme oranje gloed verspreidt, dan is dat blauw buiten nog dieper blauw. En het contrast tussen de twee, het binnen- en buitenlicht geeft me zo een warm gevoel die me rust geeft. ben je dan nog buiten in die donkerblauwe gloed en kijk je naar binnen door de ramen dan ben ik blij dat ik naar binnen kan in die huiselijke warmte, oranje gekleurd. Ik zou je dan zo graag een knuffel geven maar ik vind je niet. Nog altijd niet !
Er zijn zo van die dagen dat er niemand aan je deur belt, niemand je telefoneert of mailt. Weet je, ik had er zo eentje vandaag. Misschien was ik de enigste die niet werkte vandaag of waren ze nu allemaal op vakantie vertrokken, op zoek naar de zon. Het ontbrak me zelf vandaag aan moed om een wandeling te maken in de regen. Regen waar ik anders zo van hou, liever dan zinderende hitte zonder frisse lucht. Dus bleef ik thuis en terwijl de regen tegen mijn venster klettert wacht ik.
De vierde editie van De Standaard Solidariteitsprijs kent een verrassende winaar: Amnesty International. Amnesty Internationaal heeft alle bruikbare elementen verenigd tot een meesterlijke krantenadvertentie: een beeld met het karakter van een oorspronkelijke persfoto, een herkenbare vormgeving in de traditie die de organisatie al vele jaren hanteert, een boodschap die wrang is zonder cynisch te zijn en die aanzet om iets te doen. www.standaard.be/solidariteitsprijs
Wilt ge geloven dat er dagen zijn dat ik naar de herfst verlang. Niet meteen naar het grof werk met regen en wind, nee, eerder naar die zachte herfst met zonnetje en niet te warme, zachte temperaturen. Bladeren die verkleuren, ik vind bomen met gele en rode kleurtjes veel mooier dan gewoon maar groen. En dan zou ik iets moeten doen wat ik veel te weinig doe, wandelen.
Wandelen tussen al die kleurtjes. Met een iPod met hoofdtelefoon op de oren vol met klassieke muziek, want dat is de muziek voor een herfstwandeling. Maar helaas een iPod of andere MP3 speler heb ik niet en ik moet je iets bekennen, ik heb geen flauw benul hoe die dingen werken. Van fototoestellen weet ik alles maar van die dingen waar de SMS generatie hun hand niet meer voor omdraaien daar begin ik te twijfelen. Tenzij je Toots Thielemans heet natuurlijk want die heeft er natuurlijk wel een, zon iPod, hij ligt s nachts zelfs op zijn nachttafel voor als hij inspiratie heeft. Ik ben er eentje van de Verloren Generatie zoals die bestempeld wordt. En sommige zaken worden dan een ietwat argwanend bekeken. Wat is er mis met mijn cd-speler denk ik dan, mijn walkman, ik heb zelfs nog een cassettespeler die ik weliswaar nooit meer gebruik en mijn verzameling LPs die ik aan gebrek van een platenspeler ook niet meer kan spelen. Toch ook maar eens zo n iPod kopen ? Als de najaarszon dan eindelijk zachte warmte geeft, ik mijn ogen sluit met op de achtergrond een streepje muziek.
Tussen schemering en donker is mijn ziel weeral aan het zwerven. Mijn gedachten zweven weer ergens op een plek waar ik misschien nooit zal komen omdat in het diepste van mijn binnenste ik gewoon een thuisblijver ben. Geslingerd tussen het verlangen om te reizen en bang te zijn om te vertrekken. Een fladderend bang huismusje zo voel ik me.
Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten.
Ze zat aan een tafeltje voor het raam. Haar blonde haren gloeiden op door de binnenkomende zonnestralen. Een wit aureool rond haar gezicht en haar vingers gleden door haar lokken en de zonnestralen versplinterden tussen haar vingers. Ze had sproeten op haar neus en helblauwe ogen die treurig naar buiten keken. Ze dronk van haar espressootje en de hete dampen brachten een artistieke waas voor haar gezicht. Ze was jong en ik keek naar haar. Bonjour tristesse.
If sadness is a colour, then its blue just like your eyes And sorrow can be all over you but it will never tear me down
(Stash: Sadness)
De jaren beginnen meer en meer te wegen en de jeugdige nonchalance is al lang verdwenen. Toch herken ik in jouw nog steeds het verlangen van vroeger. Het grijs in mijn zwarte dunner wordende haren zeggen genoeg. Ben je misschien de dochter die ik nooit zal hebben ?
Ik sla een bladzijde om en kijk naar buiten. In de spiegelende vensterruit kijk je me aan. Helaas ik ken je niet. Je trekken zijn zo hard en je ogen kijken zo triest vandaag. Ik sluit mijn boek en sta op. Je ogen raken eventjes de mijne. Zijn ze vochtig of verbeeld ik me iets ? Bonjour tristesse wil ik haar zeggen maar ik maak me niet graag belachelijk. En ik ga naar buiten.
Sinds mijn laatste reis staat mijn reiskoffer daar nog steeds. Een laagje stof bedekt mijn koffer en mijn laatste herinneringen. Zou je meegaan moest ik het jouw vragen ? Ik zwerf nog steeds alleen rond naar al die plekjes waar ik nooit ben geweest.
Via demorgen een website ontdekt die vrijgezellen zoals ik nog eens kunnen helpen. Want zeg nu zelf, hoeveel keer draagt een mens zoals ik nog een das ? Hoogstens tweemaal per jaar ! En hoe knoop je nu weeral zo een das ? Dankzij www.viewdo.com kan ik nu zelfs een perfecte Windsorknoop maken. Ge kunt nooit weten voor wie dat goed voor is. Alles wordt perfect uitgelegd via instructiefilmpjes.
Meestal vermeld ik nooit hetzelfde item op mijn krakowblog en op fotograffiti maar ditmaal doe ik het toch. Door te grasduinen op het net naar Krakow kwam ik haar tegen: Agnieska. Hier vind je prachtige fotos van Krakow maar eveneens schitterende andere fotos van deze jongedame. Neem rustig de tijd zou ik zeggen om hier af en toe eens te snuisteren in deze fotosets zoals a day in the life of a bookworm.
Agnieska is een getalenteerde fotografe en eveneens, wat ik vroeger reeds beweerde over de dames in Krakow, een mooie jongedame.
Zo jong ben ik nooit geweest en mocht ik weer zo jong zijn, ik was verliefd
De opmars van de treurige eenzaat. Vergeet Bridget Jones, hier komt de regretful loner: mannelijk, 35 tot 45 jaar, alleenstaand en eenzaam. De treurige eenzaat (TE) is lid van een fors groeiende sociale groep maar ook schietschijf van steeds meer instanties en verenigingen. Niet alleen zou hij meer verbruiken, hij weegt ook sterk op de gezondheidszorg en het milieu.
Volgens recente cijfers zouden elk jaar 150.000 mannelijke Britten verkiezen om alleen te gaan leven. Deze week al werd deze groep tot zwart beest uitgeroepen. Een onderzoek aan de University College London wijst hen immers aan als verantwoordelijke voor de opmars van het beton en de baksteen op het Engelse platteland. Steeds meer alleenstaande mannen zoeken immers een solowoning op de buiten
Maar er is meer: de meestal niet onbemiddelde treurige eenzaat zou wel eens de aanzet kunnen geven voor een heuse consumptiecrisis. Niet alleen zwelt de groep jaarlijks aan, ze blijkt ook de meest ongegeneerde consument in de Britse maatschappij
eenpersoonsgezinnen, waartoe TEs behoren, 38 procent meer producten, 42 procent meer verpakking, 55 procent meer elektriciteit en 61 procent meer gas dan normale gezinnen
En TEs malen niet om hun gezondheid. Een op de vijf alleenstaande mannen brengt niemand, zelf niet hun huisdokter, op de hoogte van een gezondheidsprobleem. Alleenstaande vrouwen blijken veel meer met familie en vrienden te praten over hun gezondheid
Treurige eenzaten (wat een afschuwelijke woordkeuze) zouden die hier ook in opmars zijn ? Gelukkig zijn niet alle alleenstaanden treurige eenzaten die dan nog eens de schuld krijgen van de maatschappij !
Aan de kant van het leven zal ik staan, toekijkend naar alle voorbijgangers en zuchten. Zou ik meegaan of toch maar niet en veilig blijven staan ?
Het blijven altijd zwartwit beelden voor mij. Een bepaalde periode in mijn leven blijft kleurloos. Enkel mijn hoofd was altijd rood. Zo verlegen was ik als er iemand naar me keek. Als ik naar iemand keek. Een zwartwit foto was dan beter.
De laatste tijd heb ik het weer. Die altijd terugkerende twijfel van mij. Nu heb ik het in mijn fotografie. Als ik al die mooie fotos zie van mensen die fotograferen. Als ik al die goede ideeën zie in de modelfotografie, dan begin ik weer te twijfelen. Over mijn fotografie. Mijn fotos zijn bijlange zo goed niet. Soms vraagt een model of ik haar niet wil fotograferen maar als ik dan haar portfolio bekijk dan zie ik het weer niet meer zitten. Want wat zou ik kunnen bijdragen aan de portfolio van dat model. Ze heeft al zoveel mooie fotos, de mijne doen er niet meer toe. Ik vind mijn fotos altijd zo gewoontjes. Misschien heeft dat te maken met het altijd streven naar de perfectie. Soms vind ik dat ik een prachtige, sublieme foto heb gemaakt en na een tijdje vind ik het weer maar niets meer. Het kan beter, het moet beter. Creativiteit moet spontaan zijn, als je er te lang over nadenkt is de spontaniteit verdwenen.
Misschien moet ik me daar maar bijleggen, relativeren, er zullen altijd betere fotografen zijn dan mij. En toch, als ik weer eens zo n krachtig beeld zie vloek ik weer eens waarom ik dat idee toch niet had.
Ik zit op mijn eentje aan tafel, een kopje koffie voor mij. De geur ervan prikkelt mijn zintuigen zoals verse koffie mij altijd prikkelt. De nieuwe krant ligt voor mij en ook die geur van verse drukinkt en papier baant zich een weg naar mijn hersenen. Ik sluit mijn ogen en hoor geroezemoes, Franse vrouwenstemmen, rinkelende kopjes, vrouwenhakjes die tikken op de straatstenen, voorbijrijdende autos in de verte, Paris !
Ik open terug mijn ogen, even waande ik me in Parijs. Maar ik heb gewoon geluisterd naar Paris Monteguiele. Achtergrondgeluiden, geluidsfragmenten die soms gewoon door toeristen op reis opgenomen werden van wandelende mensen, deuren die open en toe gaan, regendruppels die kletteren op de ruiten, achtergrond gesprekken, Op het internet vind je tientallen geluidsfragmenten opgenomen door geluidsjagers. Jammer genoeg zijn de meeste geluiden veel te kort, ze duren amper vijftien, dertig seconden.
Even ben ik in een kerk, mensen gaan naar buiten, voetstappen galmen doorheen de hoge ruimte, fluisterende stemmen doen mijn oren spitsen. Het concert in de kerk is gedaan.
Een fragment van Bavarian audience.
Paris Monteguiele, Bavarian audience, Berlin backyard, in een paar minuten zwerf je de wereld rond. Eventjes waan ik me elders, het doet zelfs de dagelijkse eentonigheid een beetje verminderen door mijn fantasie te prikkelen, het verlangen naar iets anders dan muffe saaiheid.
Af en toe zoek ik verder op het internet naar geluidsfragmenten die mijn hart beroeren omdat mijn werkelijkheid niet zo boeiend is.
fotograffiti
Recyclagekunst
"Nature morte", stilleven, verstild leven.
Voor de geïnteresseerden onder u die zich afvragen waar ik vorige foto "getrokken" heb, awel dat was in Dresden in Duitsland (het vroegere DDR). Het is er wel eentje van vorig jaar !
De angst van de donkere steeg !
No photo please !
