Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
30-11-2005
Wintermijmeringen (deel 2)
Ik herinner me de wonderbaarlijke film van de Poolse regisseur Krzysztof Kieslowski: La double vie de Véronique. De Poolse Veronika uit Krakow en de Franse Véronique uit Parijs zijn twintig jaar geleden op dezelfde dag geboren en zijn, zonder dat ze weet hebben van elkaars bestaan, identiek aan elkaar. Ze lijden aan dezelfde hartkwaal, hebben dezelfde prachtige stem, zijn linkshandig en lopen graag op blote voeten. Ook hebben ze beide het sterke, mysterieuze gevoel niet alleen te zijn. Zonder het te begrijpen zijn ze eigenlijk op zoek naar elkaar en zonder het te weten staat Veronikas leven in dienst van dat van Véronique. Wanneer Veronika tijdens een optreden sterft, stopt Véronique met haar zanglessen. Véronique rouwt zonder dat ze kan uitleggen waarom.
Soms heb ik ook het gevoel dat mijn tweede ik ergens anders aan het leven is. Misschien op een voor mij heel bekende plaats. Mijn tweede ik, mijn dubbelganger of is het mijn dubbelleven. Hij heeft waarschijnlijk dezelfde naam maar anders uitgesproken, anders geschreven. Het kan niet zijn dat er op miljarden mensen geen twee identieke identiteiten rondlopen op een verschillende plaats. Hoe vaak komt het niet voor dat je ergens rondloopt op een plek waar je nog nooit geweest bent en toch de weg weet, dingen herkent
En als je dubbelleven sterft dan voel je dit ook, je voelt je dan hulpeloos en verloren en weet niet goed wat te doen of te zeggen.
Warm ingeduffeld, mijn fleece sjaal voor de mond en kraag rechtop stap ik op de verlaten landweg. Er ligt een wit rijmlaagje op het gras en de mistslierten en de grijze lucht maken het landschap somber en kil. Sinds een paar weken ben ik verhuisd van de stad naar het platteland. Terug naar de natuur zoals ze dat zo mooi zeggen. En als ik even kan wandel ik op deze weg, bijna een ritueel om mijn geest te zuiveren en te mijmeren over, tja allerlei dingen die in je hoofd schieten zo op het einde van het jaar. Per toeval vond ik het huisje waar ik nu in woon. Het staat helemaal op het einde van een wegje waar normaal geen auto's mogen rijden. Ik was meteen verliefd op dat kleine huisje. Het heeft alles wat ik nodig heb, zelfs een ingerichte keuken al kook ik bijna nooit. Het belangrijkste echter is de open haard. Niets is zo gezelliger dan voor de open haard te zitten kijken naar dat knetterende vuur en het gloeiende licht dat op je valt. En ja, ik heb het kunnen kopen van de vorige eigenaar die het niet meer zag zitten om zo afgezonderd te leven. Hij is naar de stad verhuisd. Het is stil op het platteland, op deze landweg, althans in de winter want 's zomers werken de landbouwers voortdurend op hun land. Maar nu, enkel zalige rust. En ik mijmer verder, wintermijmeringen.
Tussen nog slapend en wakker zijn, lig ik te woelen in mijn bed. Ondanks de vermoeidheid kan ik niet inslapen, ik dommel in en word weer wakker van het geringste geluid. Die hond blaft nog steeds.
Als ik niet echt de slaap kan vatten begin ik over alles en nog wat na te denken. Het wordt teveel, ik heb teveel, teveel materiële bezittingen, nutteloze zaken die een ballast zijn voor mijn geestelijk welzijn. Ik zou een monnik willen zijn, monnik komt van het Griekse monos wat alleen wil zeggen. Extremer in pure vorm zou ik kunnen kiezen om heremiet te worden, een monnik die in afzondering leeft. Iemand die uit religieuze overtuiging een ascetische levenswijze beoefent. Een ascetische levenswijze, dat klinkt mooi vind ik, zelfs een beetje chic. Een ascetische levenswijze hebben zonder monnik te zijn, dat klinkt nog beter.
Ik zou dus eerst dringend moeten beginnen om mijn leven te ordenen en al het overbodige materiële weg te doen, terug naar de basics, de basis van het leven. Voor iemand als ik die alles bijeen houd een hele moeilijke opgave. Een hartverscheurende keuze, vind je ook niet, kiezen uit dingen waar je herinneringen aan hebt. De dag dat ik die keuze kan maken zal mijn leven er een stuk eenvoudiger uitzien.
Een mens houdt wat bijeen gedurende zijn leven, kleren die je nooit meer aandoet, boeken die je nooit meer leest, cds die je nooit meer beluistert, videos van televisie programmas die je ooit opgenomen hebt om nogmaals te bekijken maar waarvoor je de tijd niet hebt
Wat moet ik daar allemaal mee ?
Mijn huis puilt uit van de herinneringen, mijn hoofd puilt uit van de herinneringen. Ik wil alles leeg maken en opnieuw beginnen met een maagdelijk wit blad. Maar ik hou teveel van mijn herinneringen, de goede toch, om die zomaar weg te vegen. Een mens leeft van zijn herinneringen.
Verborgen in een donker, intiem hoekje, door sigarettenrook omhuld en een glaasje rode wijn voor zich, geniet hij van de flarden gesprekken die hij opvangt. Flarden gesprekken, nauwelijks verstaanbaar als vreemde talen, hier en daar een woord, een zin begeleidt door achtergrondmuziek, loungemuziek, neigend naar jazz. Saint Germain. Een mix die doet denken aan een film noir uit de jaren 50. Hij observeert de mensen vanuit zijn knus plekje zoals een spin die geduldig wacht op zijn prooi. Nu ja, de vergelijking gaat niet helemaal op, hij valt niemand aan, hij observeert maar, geniet van alle indrukken, geluiden, geuren die op hem afkomen. Hij geniet in stilte, een stille genieter, een oude man met nog steeds flitsende ideeën, korte broek gedachten, nog altijd kijkend naar die speelse opwaaiende zomerjurken, grootse plannen maken ... nog altijd een jongen in een verrimpeld lichaam. Zijn hand laat het glas ronddraaien, rode wijn kleeft gemakkelijk aan het glas. De warme gloed van de kaars op zijn tafeltje geeft aan de wijn nog een intensere kleur. Hij laat de wijn even over zijn lippen glijden en doet zijn ogen dicht.
Afgevallen bladeren bedekken de grond en mijn hart. Laat mij toch maar verdwalen en zoeken naar wist ik maar wat. Opwaaiende bladeren in rood en geel, laat mij met je meewaaien waar je maar wilt. Ik weet het dat je me niet begrijpt en waarom mijn melancholische gedachten je humeur waarschijnlijk beïnvloeden. Herfst en toch maak ik opnieuw wilde plannen die ik waarschijnlijk nooit uitvoer en opnieuw wil ik je meesleuren naar die plekken die ik liefhad. Ik kijk dan weer doorheen dat beregende venster waar de regendruppels zachtjes naar beneden glijden en denk aan wat nog komen zal ... of aan wat er nooit zal komen. Ieder jaar begint in de herfst een nieuwe start en sterft daarna langzaam uit tot aan de volgende herfst. Afgevallen bladeren ... ik weet het, beïnvloeden mijn gemoedsstemming maar ooit schudden ze me wakker uit mijn diepe winterslaap.
Ik wandel weer alleen langs de wegjes die ik allang ken. Een donkere auto nadert als een klein stipje in de verte en komt heel snel dichterbij. Hij rijdt veel te snel voor zulke kleine baantjes. Afgevallen bladeren ...
Diezelfde week trok ik voor de vierde maal naar de Auschwitz-Birkenau en weer werd ik terug getrokken in mezelf, steeds een beetje meer, en beetje stiller. Alleen rond zwerven, de eenzaamheid opzoeken in dit onmens groot kamp waar je het lijden van al die mensen voelt. In m'n Canon zat zwartwit diafilm, een Agfa Scala 200 ISO. Geen digitaal hier, geen kleur. In het vrouwenkamp alleen in een barak binnen gaan. Het is er donker, heel moeilijk om te fotograferen maar ik wil bewust geen flits gebruiken en ik heb geen statief bij. Die sfeer die er hangt wil ik vastleggen. En plots slaat de deur van de barak dicht ! Ik voel me hier nu verlaten en toch niet, alsof hier nog iemand is. En ik maak mijn foto's, af en toe mijn fototoestel tegen een muurtje drukken om geen bewegingsonscherpte te verkrijgen vanwege de lange belichtingstijden van 1/30 sec. Hier voelde ik dat ik foto's moest maken, voor mezelf maar ook voor anderen om te laten zien dat Birkenau bestaat. Dat hier mensen vermoord zijn. En dan beginnen opnieuw de dromen. Ooit wil ik een grote reportage. Ik wil naar Berlijn, ik wil de stad laten zien, de restanten van de Muur, het nieuw Joods museum. Ik wil fotograferen, ik wil het je laten zien, wat is en wat geweest is. Ja, ik wil terug naar Krakow, naar Auschwitz, ik wil nog andere concentratiekampen bezoeken en vastleggen in beelden. Ik wil blijven dromen over dingen die misschien dromen blijven. De herfst maakt mij weemoedig.
Dan begin ik weer te dromen. Dromen over voorbije dingen. Dromen over dingen die dromen blijven. Ondanks dat ik de laatste tijd met alle plezier veel energie heb gestoken in modelfotografie voel ik dat het tijd wordt om terug mijn fotografische horizon te verruimen. Het fotograferen van meestal jonge vrouwen en meisjes is leuk maar toch, ik mis iets. In modelfotografie kan je heel creatief bezig zijn, een samenspel tussen het model en de fotograaf, ideeën uitwisselen. En in bepaalde gevallen een sensuele spanning opbouwen om die ene goede foto te bekomen. In september kwam de twijfel. Als ik al die mooie modelfoto's zie, wat kan ik daar nog aan toevoegen, wat kan ik nog bijbrengen in de modelfotografie. Mijn foto's zijn ook maar standaardbeeldjes, zoveel keer al gezien, zoveel beter. En toen liep ik terug in Krakow in Polen en kwam de goesting terug in de fotografie. Met m'n oude analoge Canon FTB dwalen door straatjes en pleinen. Hier moest ik zijn, een stad fotograferen met zijn inwoners. Aan andere mensen laten zien wat ik zie, de mooie en minder mooie, ja zelfs lelijke dingen tonen. Geen mooi gemaakte modellen die verwachten dat ze mooie, originele foto's zullen krijgen.
De zomer is voorbij. Op dit moment van schrijven is er slechts nog een laatste sluipstrekking, eventjes de schijn ophouden dat er geen einde aankomt. Maar ik weet beter. Rode, gele en later bruine tinten overheersen het achtergebleven groen. "s Morgens fris met nevelslierten omfloerst, het landschap bedekt met een ijle deken. Eventjes gloedt de zon doorheen het mistige landschap en laat de weg glinsteren. Ontelbare waterdruppels als kleine lichtjes in het landschap. Dit is de periode dat ik achterom kijk, ieder jaar weer verlang ik naar de herfst. Een melancholische tijd waar ik me in wentel als in een warme mantel. En ik vraag me af: "Wat heb ik dit jaar weer misdaan ?". Telkens weer ben ik ervan overtuigd dat ik mijn tijd verknoei met nutteloze dingen. Telkens weer, als er weer enkele bladeren naar beneden dwarrelen, voel ik een diepe pijn binnen in mij, een stemmetje dat fluistert dat het tijd is voor een nieuw begin. Een onvoltooid verlangen maakt zich meester van mij, niemand zal het ooit begrijpen, ook jij niet mijn beste vriend, waarom dit verlangen ieder jaar steeds groter wordt wanneer het kleine jongetje in mij zich altijd meer en meer beroert. "Wat wil je later worden als je groot bent ?" fluistert het stemmetje diep in mij steeds vaker. En de wind laat de afgevallen bladeren opdwarrelen en ritselen. Laat mij nog even alleen ronddwalen doorheen de straten die ik al heel lang ken terwijl de regen de kasseien doet glanzen en alles troebel maakt. Laat mij nog even luisteren naar die muziek waar ik mij triest bij voel. Ik heb dit nodig in mijn herfst waar ik droefgeestig en zwaarmoedig wil zijn.
Een blog maken over fotograffiti met fotofragmenten is niets anders dan de ongestructureerde chaos die er soms in mijn hoofd heerst weer te geven. Zoals een graffitikunstenaar en een fotograaf hun werk weergeven probeer ik mijn teksten als graffiti te spuien en mijn beelden als fotograaf te schieten. Ik hoop er een gestructureerde chaos van te maken op regelmatige tijdstippen !
fotograffiti
