Het rolluik van het venster van de slaapkamer ging ratelend omhoog. Iedere morgen het zelfde ritueel. Langzaam kwam het daglicht tevoorschijn en het uitzicht van de buitenwereld. Altijd het zelfde uitzicht. Een weide, met of zonder koeien, enkele duivenhokken, bomen, een stukje straat, huizen en helemaal in de verte het bos. En de lucht natuurlijk. Zijn venster keek uit naar het oosten. En dan zag je de zonsopgang, de rode gloed luchten met of zonder wolken maar altijd met witgestreepte slierten van overvliegende vliegtuigen. De snelweg route in de hemel naar onbekende bestemmingen.

Maar nu was het nog donker, de herfst kortte de dagen en de lucht leek fragieler en ijler. En de ochtendlijke stilte leek nog stiller in deze tijd van het jaar. In het schemerdonker zag je nevel zweven boven de natte weiden.

Hij bleef wat staan staren door het venster en voelde de herfst in zijn lijf binnendringen. Een  kil gevoel die hem verwarde, die een soort verdriet binnenbracht, een gevoel van afscheid nemen.

In de schemering leek de beboste heuvel op een verre bergketen. En zijn gedachten zwierven weer in het Tatragebergte, de bergketen in het zuiden van Polen.

Het binnenkomend ochtend zonnelicht scheen op de haartjes van haar naakte lichaam. Donzig lichte haartjes op haar armen, op haar buik, … Hij staarde naar haar en luisterde naar haar regelmatige, zachte ademhaling. Ze sliep nog met af en toe een rillend schokje die door haar hele lichaam trok. De nacht ervoor hadden ze de liefde bedreven, passionele seks die hij nog nooit zo met iemand beleefd had. Ze waren op vakantie in Polen, zomaar een beetje rondzwerven zonder echte eindbestemming en waren uiteindelijk in Zakopane, een bergdorp aan de voet van het Tatragebergte terechtgekomen.

’s Winters kon je hier skiën en in de zomermaanden kon je heerlijk wandelen. En ondanks de drukte van de talrijke toeristen waren ze hier gebleven om te genieten van de natuur en van elkaar. Zij, die elkaar enkele maanden kenden en elkaar niet meer konden missen. Op zoek naar het leven, een ander leven, een liefdesleven.

De melancholie dreef zijn zintuigen naar gevoelige lagen. En het verdriet kwam terug en de tranen. Door het venster zag hij het opkomend licht tussen de onderste wolkenlagen. En hij dacht terug aan haar. Hoe de passie voor elkaar, de hartstocht in het begin hun dichter bij elkaar bracht en de daaruit vloeiende seks hun liefde nog groter maakten. Zijn blik ging terug naar het bos op de heuvel, een berg in zijn fantasie, wazig in de schemering.

Vanuit het hotelvenster had je een prachtig zicht op een bergketen die het uiterlijk had van een slapende man, anderen noemden hem de slapende ridder. De legende wou dat hij wakker zou worden als Zakopane in problemen kwam en dat hij dan naar beneden zou komen. Hij voelde zich hier goed met haar op deze plek in het onbekende Polen. Tijdens de dag waren er mooie, lange bergwandelingen in een schitterende natuurlandschap en terug in hun hotel de passionele nachten.

De laatste nacht van hun verblijf had hij een angstaanjagende droom die hem badend in het zweet deed wakker schrikken. Hij droomde dat de slapende man wakker werd. De ridder die Zakopane te hulp kwam. De berg scheurde open en de rotsblokken vielen naar beneden toen hij recht stond. De brokstukken verpletterden het hotel waar ze verbleven. En niemand overleefde de ramp.

Het zonlicht speelde met de stofjes in de lucht. Het was al een paar jaar geleden dat hij nog in Zakopane was. Hij had haar allang niet meer gezien of gehoord. De liefde was uitgedoofd, de passie verdwenen. Alleen de angst was gebleven. Angst dat de slapende man echt wakker zou komen. Dat er iets zou gebeuren in zijn leven.

Hij staarde door het venster en zag de herfst.