De avond was reeds gevallen. Hij keek zoals gewoonlijk als hij hier verbleef naar de burcht op de heuvel aan de overkant van de rivier. De lichten van de schijnwerpers werden weerkaatst in het water. En even verder zag hij de honderden of waren het duizenden lichtjes van de stad. Het was al een paar dagen warm, vochtig, broeierig weer met zo nu en dan een stevige stortbui of onweer. Het was die periode in de zomer die de hondsdagen werden genoemd. Hij kon het niet opbrengen om naar buiten te gaan in de plakkerige warmte en bleef liever binnen zitten tijdens de dag om dan 's avonds even naar buiten te gaan om af te koelen. Zelfs als het regende, hij liep graag in de regen. Zijn leven was in een stadium gekomen dat hij achterom begon te kijken om al een oordeel te kunnen vormen over al het voorbije, zowel het goede als het slechte. Hij had altijd getracht om zo eerlijk mogelijk te leven, hij wou iedereen in de ogen kunnen kijken zonder een slecht gevoel te krijgen. Het verleden haalde hem in. Soms vroeg hij zich af …

Het ouderwets getik op een ouderwetse typemachine bracht weer de herinnering naar boven. Hij stond stil aan een openstaand raam op de eerste verdieping. Het typen ging verder. Wie zou er in deze tijd van computers nog op een ouderwetse typemachine werken? Het geluid deed hem aan vroeger denken, aan de tijd dat hij nog dacht van schrijver te kunnen worden en hij avonden en nachten zat te werken aan zijn columns, zijn artikels voor de krant en zijn aanzet voor een boek die hij nooit had afgewerkt omdat hij het nutteloze ervan inzag. Omdat hij geen talent had om schrijver te worden. Hij keek nog even naar het openstaande raam en wandelde verder.

Hij sliep slecht de laatste tijd. Nachten vol dromen, vol beelden als bij een nooit stilstaande filmprojector, een oneindige film. ’s Morgens was hij zo moe en uitgeput dat hij de moed niet meer had om tijdens de dag nog iets uit te voeren. Zijn dromen gingen over zijn verborgen angsten, over zoveel gemiste kansen, over de tijd die hem langzaam inhaalde en hem zo weinig tijd overliet. Over mensen die allang uit zijn leven verdwenen waren. Zijn dromen gingen over het maken van de perfecte foto, over de reis die hij steeds in gedachten maakte om er een fotoreportage over te maken. Over het schrijven van verhalen die mensen konden boeien. Helaas er kwam zelfs geen deftige zin meer op papier. Hij was geen schrijver. Zijn dromen waren dromen.

De vertwijfeling sloeg weer toe.

Ben je het alleen zijn nooit moe?

Soms.

Waarom blijf je dan zo trouw aan het alleen zijn?

Ik ben al heel mijn leven alleen, nu nog veranderen heeft geen zin meer.

Einzelgänger zijn is vermoeiend.

Mijn angst om alleen te blijven is zo groot dat ik alleen blijf omdat ik bang ben dat iemand mij zal verlaten die ik lief heb.

Je mag nooit bang zijn voor de liefde.

Ik ben alleen bang voor mezelf.

Vertrouw jezelf.

Ik kan niet.

Het was nog altijd chaos in zijn saaie leven. Opgestapelde levensloze dingen blijven koesteren omdat er een ver verleden aan verbonden was. Het verleden dat hij zo moeilijk kon loslaten. Zijn eerste jeugd was allang voorbij, zijn tweede jeugd ook, nu rest nog de rest.

Hij voelde zich moe de laatste tijd en uitgeput. Hij keek naar het traag stromende water die hem scheidde van de overkant. Zo was zijn leven ook. Het was die tijd die men de hondsdagen noemde.

28-07-2009 om 09:01 geschreven door stefi  

26-07-2009 om 22:25 geschreven door stefi  

Schrijf iets voor mij.

Ik kan niet schrijven, ik kribbel alleen maar.

Kribbel dan een verhaaltje voor mij.

Ik zal er over nadenken.

Denk niet te lang.

Mijn verhalen zijn niet zo interessant.

Dat denk je maar.

En toch is het zo, mijn leven is vrij saai geloof me maar.

Schrijf dan een kort verhaaltje over je saaie leven.

Wie wil dat lezen?

Ik.

Bij het vallen van de avond, net voor het donker van de nacht komt aangeschoven, kleurt de hemel slechts enkele minuten, hoogstens een kwartiertje, heel donkerblauw. Ultramarijn.

Hij reed moederziel alleen op de autosnelweg, de radio speelde zachtjes en de oranje gloed van de lichten langs de weg contrasteerden mooi met dat ultramarijn donkerblauwe van de lucht. Dat was iets dat hij altijd in zijn gedachten deed. Nooit in het echt. Rijden met de auto was iets dat hij niet graag deed. Maar in deze utopische wereld reed er verder niemand op de snelweg.

Het is wel heel kort dat verhaaltje van jou.

Ik heb je toch gezegd dat mijn verhalen niet interessant zijn.

Wat gebeurt er verder?

Niets.

Maar die man rijdt toch ergens naartoe, wat is de bestemming?

Moet ieder mens een bestemming hebben?

Allee, doe verder met je verhaal.

Het zal je spijten dat je het gevraagd hebt.

Nietes.

Na uren te hebben gereden en nauwelijks te zijn gestopt langs grenzen die geen grenzen meer zijn hield hij toch even halt voor een langere pauze. Niet omdat hij moe was maar omdat hij het ochtendlicht wou zien verschijnen. Het moment dat het eerste licht, nauwelijks enkele streepjes klaarte tussen het donker van de verdwijnende nacht tevoorschijn komt. Het moment ook dat de eerste vogels wakker worden en beginnen te fluiten om het ochtendlicht te begroeten. Hij stond tegen zijn auto geleund op een parking langs de autostrade te kijken naar het oranjekleurig licht die strepen trok in het verdwijnende donker. De nacht verdween. Nog enkele uurtjes rijden en hij zou zijn bestemming bereiken. Was dit zijn eindbestemming?

Zo je hebt je verhaal.

Dat meen je niet, wat is dit voor een einde.

Niet ieder verhaal moet een einde hebben, het is een open einde.

Ik hou niet van open eindes.

Waarom geloof je niet dat ik enkel maar kribbel op papier, saaie kribbelingskes.

Ik voel dat er nog iets komt.

Ik zei je toch dat het je zou spijten.

Toe alsjeblieft kribbelt nog wat verder.

Omdat je het zo lief vraagt.

Ieder mens heeft ergens een eindbestemming in zijn leven. Een plek waar hij voor altijd wou blijven. Mocht hij durven dan zou hij hier wel willen blijven. Alleen het alleenzijn hield hem tegen van deze voornemens. Maar in zijn gedachten en dromen zou hij hier wel best willen dromen. Kuieren langs de lange lanen van het stadspark die rondom het oude stadsgedeelte loopt, enkele kilometers lang genieten, geen haast hebben, de tijd blijft toch stilstaan. Hij deed zijn wandelingetje enkele keren per week, het had een therapeutisch onthaastend effect op hem die alle onrust deed verdwijnen. Geen flitsende over en weer flitsende gedachten of angstige, onbekende gevoelens. Zijn gedachten kon hij hier ordenen op papier en hij kon leven van zijn verhalen, een Hemingway in het klein. Geen oude man en de zee maar de oude man en zijn stad. Als de straten weer vrij zijn van de talrijke toeristen kon hij weer verdwalen in zijn eentje in de oude straatjes die hem verhalen zouden vertellen van langvervlogen tijden. De kasseien die zo mooi kunnen glinsteren in het licht van de ondergaande zon. Al die kleine straatjes vol huizen met hun eigen verhaal, sommige gesleten door de tijd maar nog steeds wonderlijk vol pracht. Hier mogen rondlopen in dit eeuwenoude decor deed hem steeds weer iets. Hij was hier gelukkig in zijn eigen droom.

Je bent zo stil.

Hmm.

Heb je het gelezen?

Hmm.

Vind je het goed?

Waarom schrijf je toch steeds over dromen?

Omdat dromen mooier zijn dan de werkelijkheid.

Als jouw dromen werkelijkheid moesten worden zou het nog mooier zijn.

Dromen moeten dromen blijven, zo is mijn leven nu eenmaal.

Ben je bang van de werkelijkheid?

Soms.

Angsten moet je overwinnen.

Ik hou nu eenmaal van zekerheid.

Ik vind je verhaal toch niet zo goed. Het kan beter.

Zie je wel, ik had het je gezegd dat het saai zou zijn.

Het zou beter zijn mocht je verhaal werkelijkheid zijn.

Wat bedoel je nu weer?

Schrijf eens iets voor mij.

Ben je nu aan het lachen met mij?

Nee, schrijf eens iets voor mij daar op je eindbestemming waar je gelukkig bent.

Ik denk dat ik nooit echt gelukkig zal worden.

Je bent hopeloos.

Ik weet het.

Blijf toch maar iets schrijven voor mij. Ik zal het lezen.

23-07-2009 om 21:56 geschreven door stefi  

21-07-2009 om 08:58 geschreven door stefi  

15-07-2009 om 00:00 geschreven door stefi  

Ergens in zijn hoofd zwerft hij nog steeds rond in bekende en onbekende oorden. Met zijn ogen toe, met zijn ogen open en hij zucht nog eens alsof alle leed van de wereld op zijn schouders rust. Nooit gerust van de afloop, omdat hij nooit zeker weet wat iemand van hem echt denkt.

Het leven ging, ja het ging wel, het kon slechter, veel slechter. Natuurlijk had hij dromen, natuurlijk was hij gelukkig maar soms was hij verloren. Ongeduldig, rusteloos, op zoek.

Vandaag schijnt de zon, vandaag is hij vrolijk. Vandaag wou hij je knuffelen, vandaag had hij je nodig. Maar meer mocht je niet verlangen, nog niet, nooit niet. Vandaag is het zomer, zelfs in zijn hart maar de herfst kan vlug terug slaan met zijn tristesse en melancholie. Geen mens die het begrijpt. Waarom hij af en toe regen nodig heeft om naar te kijken, om in te lopen. De regen brengt hem namelijk een beschermende laag. Onbereikbaar onbenaderbaar ver weg. Zoals jij. Jij  die helemaal niet weet wat hij dacht. Jij in je veilige cocon.

Hij zuchtte nog eens heel diep, het onbekende maakt hem nog steeds onzeker, nog onzeker.

Maar vandaag schijnt de zon. En alle mensen lopen vrolijk en zijn blij. Dan verlangt hij terug naar de plek die voor altijd in zijn hart zal blijven zitten. Iedereen heeft zo ’n plekje. En hier op deze plek, op dit stuk grond mist hij haar aan zijn zij. Mooi weer en een terras en honderden mensen om hem heen en gewoon genieten door te kijken en te dromen. En een biertje te drinken en beelden te zien met het fototoestel in zijn kop. Beelden die stilaan vervagen zoals een polaroidfoto.

Herinneringen die langzaam wegslijten, restjes, flarden die overblijven van het geheel.

Met de ogen open rondlopen zonder te kijken, enerverend reageren op pietluttierige akkefietjes, woede uitbarstingen voor nutteloze kleine dingen, paniekreacties en bang zijn voor de toekomst en onverwachte omstandigheden en bestemmingen. Angstig zijn voor zijn eigen ik.

Het alleen zijn bracht verwarring teweeg en gebrek aan zelfvertrouwen en vol zwarte gedachten. Hij zat stilletjes te genieten van zijn fris biertje en keek naar alle voorbijgangers. Onder de schaduw van een enorme parasol was de warmte nog te verdragen. Maar onder de schijnbare rust bleef de onrust woekeren en de blijvende vragen knagen. Wat zou de toekomst brengen? En wanneer begint men weer te leven? Is het een kunst om te kunnen genieten van het leven?

Ergens op een plek had waarschijnlijk iemand dezelfde gedachten.

“In het diepst van mijn ziel, ben ik eenzaam en fragiel”

03-07-2009 om 22:41 geschreven door stefi