Voor de geïnteresseerden onder u die zich afvragen waar ik vorige foto "getrokken" heb, awel dat was in Dresden in Duitsland (het vroegere DDR). Het is er wel eentje van vorig jaar !
Het schoonste moment is als de zon al onder is en het donkere duister nog niet is verschenen, dan is de lucht zo mooi donker blauw. Een moment die helaas niet al te lang duurt. Als je dan binnen zit met het licht aan die een warme oranje gloed verspreidt, dan is dat blauw buiten nog dieper blauw. En het contrast tussen de twee, het binnen- en buitenlicht geeft me zo een warm gevoel die me rust geeft. ben je dan nog buiten in die donkerblauwe gloed en kijk je naar binnen door de ramen dan ben ik blij dat ik naar binnen kan in die huiselijke warmte, oranje gekleurd. Ik zou je dan zo graag een knuffel geven maar ik vind je niet. Nog altijd niet !
Er zijn zo van die dagen dat er niemand aan je deur belt, niemand je telefoneert of mailt. Weet je, ik had er zo eentje vandaag. Misschien was ik de enigste die niet werkte vandaag of waren ze nu allemaal op vakantie vertrokken, op zoek naar de zon. Het ontbrak me zelf vandaag aan moed om een wandeling te maken in de regen. Regen waar ik anders zo van hou, liever dan zinderende hitte zonder frisse lucht. Dus bleef ik thuis en terwijl de regen tegen mijn venster klettert wacht ik.
De vierde editie van De Standaard Solidariteitsprijs kent een verrassende winaar: Amnesty International. Amnesty Internationaal heeft alle bruikbare elementen verenigd tot een meesterlijke krantenadvertentie: een beeld met het karakter van een oorspronkelijke persfoto, een herkenbare vormgeving in de traditie die de organisatie al vele jaren hanteert, een boodschap die wrang is zonder cynisch te zijn en die aanzet om iets te doen. www.standaard.be/solidariteitsprijs
Wilt ge geloven dat er dagen zijn dat ik naar de herfst verlang. Niet meteen naar het grof werk met regen en wind, nee, eerder naar die zachte herfst met zonnetje en niet te warme, zachte temperaturen. Bladeren die verkleuren, ik vind bomen met gele en rode kleurtjes veel mooier dan gewoon maar groen. En dan zou ik iets moeten doen wat ik veel te weinig doe, wandelen.
Wandelen tussen al die kleurtjes. Met een iPod met hoofdtelefoon op de oren vol met klassieke muziek, want dat is de muziek voor een herfstwandeling. Maar helaas een iPod of andere MP3 speler heb ik niet en ik moet je iets bekennen, ik heb geen flauw benul hoe die dingen werken. Van fototoestellen weet ik alles maar van die dingen waar de SMS generatie hun hand niet meer voor omdraaien daar begin ik te twijfelen. Tenzij je Toots Thielemans heet natuurlijk want die heeft er natuurlijk wel een, zon iPod, hij ligt s nachts zelfs op zijn nachttafel voor als hij inspiratie heeft. Ik ben er eentje van de Verloren Generatie zoals die bestempeld wordt. En sommige zaken worden dan een ietwat argwanend bekeken. Wat is er mis met mijn cd-speler denk ik dan, mijn walkman, ik heb zelfs nog een cassettespeler die ik weliswaar nooit meer gebruik en mijn verzameling LPs die ik aan gebrek van een platenspeler ook niet meer kan spelen. Toch ook maar eens zo n iPod kopen ? Als de najaarszon dan eindelijk zachte warmte geeft, ik mijn ogen sluit met op de achtergrond een streepje muziek.
Tussen schemering en donker is mijn ziel weeral aan het zwerven. Mijn gedachten zweven weer ergens op een plek waar ik misschien nooit zal komen omdat in het diepste van mijn binnenste ik gewoon een thuisblijver ben. Geslingerd tussen het verlangen om te reizen en bang te zijn om te vertrekken. Een fladderend bang huismusje zo voel ik me.
Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten.
Ze zat aan een tafeltje voor het raam. Haar blonde haren gloeiden op door de binnenkomende zonnestralen. Een wit aureool rond haar gezicht en haar vingers gleden door haar lokken en de zonnestralen versplinterden tussen haar vingers. Ze had sproeten op haar neus en helblauwe ogen die treurig naar buiten keken. Ze dronk van haar espressootje en de hete dampen brachten een artistieke waas voor haar gezicht. Ze was jong en ik keek naar haar. Bonjour tristesse.
If sadness is a colour, then its blue just like your eyes And sorrow can be all over you but it will never tear me down
(Stash: Sadness)
De jaren beginnen meer en meer te wegen en de jeugdige nonchalance is al lang verdwenen. Toch herken ik in jouw nog steeds het verlangen van vroeger. Het grijs in mijn zwarte dunner wordende haren zeggen genoeg. Ben je misschien de dochter die ik nooit zal hebben ?
Ik sla een bladzijde om en kijk naar buiten. In de spiegelende vensterruit kijk je me aan. Helaas ik ken je niet. Je trekken zijn zo hard en je ogen kijken zo triest vandaag. Ik sluit mijn boek en sta op. Je ogen raken eventjes de mijne. Zijn ze vochtig of verbeeld ik me iets ? Bonjour tristesse wil ik haar zeggen maar ik maak me niet graag belachelijk. En ik ga naar buiten.
Sinds mijn laatste reis staat mijn reiskoffer daar nog steeds. Een laagje stof bedekt mijn koffer en mijn laatste herinneringen. Zou je meegaan moest ik het jouw vragen ? Ik zwerf nog steeds alleen rond naar al die plekjes waar ik nooit ben geweest.
Via demorgen een website ontdekt die vrijgezellen zoals ik nog eens kunnen helpen. Want zeg nu zelf, hoeveel keer draagt een mens zoals ik nog een das ? Hoogstens tweemaal per jaar ! En hoe knoop je nu weeral zo een das ? Dankzij www.viewdo.com kan ik nu zelfs een perfecte Windsorknoop maken. Ge kunt nooit weten voor wie dat goed voor is. Alles wordt perfect uitgelegd via instructiefilmpjes.
Meestal vermeld ik nooit hetzelfde item op mijn krakowblog en op fotograffiti maar ditmaal doe ik het toch. Door te grasduinen op het net naar Krakow kwam ik haar tegen: Agnieska. Hier vind je prachtige fotos van Krakow maar eveneens schitterende andere fotos van deze jongedame. Neem rustig de tijd zou ik zeggen om hier af en toe eens te snuisteren in deze fotosets zoals a day in the life of a bookworm.
Agnieska is een getalenteerde fotografe en eveneens, wat ik vroeger reeds beweerde over de dames in Krakow, een mooie jongedame.
Zo jong ben ik nooit geweest en mocht ik weer zo jong zijn, ik was verliefd
De opmars van de treurige eenzaat. Vergeet Bridget Jones, hier komt de regretful loner: mannelijk, 35 tot 45 jaar, alleenstaand en eenzaam. De treurige eenzaat (TE) is lid van een fors groeiende sociale groep maar ook schietschijf van steeds meer instanties en verenigingen. Niet alleen zou hij meer verbruiken, hij weegt ook sterk op de gezondheidszorg en het milieu.
Volgens recente cijfers zouden elk jaar 150.000 mannelijke Britten verkiezen om alleen te gaan leven. Deze week al werd deze groep tot zwart beest uitgeroepen. Een onderzoek aan de University College London wijst hen immers aan als verantwoordelijke voor de opmars van het beton en de baksteen op het Engelse platteland. Steeds meer alleenstaande mannen zoeken immers een solowoning op de buiten
Maar er is meer: de meestal niet onbemiddelde treurige eenzaat zou wel eens de aanzet kunnen geven voor een heuse consumptiecrisis. Niet alleen zwelt de groep jaarlijks aan, ze blijkt ook de meest ongegeneerde consument in de Britse maatschappij
eenpersoonsgezinnen, waartoe TEs behoren, 38 procent meer producten, 42 procent meer verpakking, 55 procent meer elektriciteit en 61 procent meer gas dan normale gezinnen
En TEs malen niet om hun gezondheid. Een op de vijf alleenstaande mannen brengt niemand, zelf niet hun huisdokter, op de hoogte van een gezondheidsprobleem. Alleenstaande vrouwen blijken veel meer met familie en vrienden te praten over hun gezondheid
Treurige eenzaten (wat een afschuwelijke woordkeuze) zouden die hier ook in opmars zijn ? Gelukkig zijn niet alle alleenstaanden treurige eenzaten die dan nog eens de schuld krijgen van de maatschappij !
Aan de kant van het leven zal ik staan, toekijkend naar alle voorbijgangers en zuchten. Zou ik meegaan of toch maar niet en veilig blijven staan ?
Het blijven altijd zwartwit beelden voor mij. Een bepaalde periode in mijn leven blijft kleurloos. Enkel mijn hoofd was altijd rood. Zo verlegen was ik als er iemand naar me keek. Als ik naar iemand keek. Een zwartwit foto was dan beter.
De laatste tijd heb ik het weer. Die altijd terugkerende twijfel van mij. Nu heb ik het in mijn fotografie. Als ik al die mooie fotos zie van mensen die fotograferen. Als ik al die goede ideeën zie in de modelfotografie, dan begin ik weer te twijfelen. Over mijn fotografie. Mijn fotos zijn bijlange zo goed niet. Soms vraagt een model of ik haar niet wil fotograferen maar als ik dan haar portfolio bekijk dan zie ik het weer niet meer zitten. Want wat zou ik kunnen bijdragen aan de portfolio van dat model. Ze heeft al zoveel mooie fotos, de mijne doen er niet meer toe. Ik vind mijn fotos altijd zo gewoontjes. Misschien heeft dat te maken met het altijd streven naar de perfectie. Soms vind ik dat ik een prachtige, sublieme foto heb gemaakt en na een tijdje vind ik het weer maar niets meer. Het kan beter, het moet beter. Creativiteit moet spontaan zijn, als je er te lang over nadenkt is de spontaniteit verdwenen.
Misschien moet ik me daar maar bijleggen, relativeren, er zullen altijd betere fotografen zijn dan mij. En toch, als ik weer eens zo n krachtig beeld zie vloek ik weer eens waarom ik dat idee toch niet had.
Ik zit op mijn eentje aan tafel, een kopje koffie voor mij. De geur ervan prikkelt mijn zintuigen zoals verse koffie mij altijd prikkelt. De nieuwe krant ligt voor mij en ook die geur van verse drukinkt en papier baant zich een weg naar mijn hersenen. Ik sluit mijn ogen en hoor geroezemoes, Franse vrouwenstemmen, rinkelende kopjes, vrouwenhakjes die tikken op de straatstenen, voorbijrijdende autos in de verte, Paris !
Ik open terug mijn ogen, even waande ik me in Parijs. Maar ik heb gewoon geluisterd naar Paris Monteguiele. Achtergrondgeluiden, geluidsfragmenten die soms gewoon door toeristen op reis opgenomen werden van wandelende mensen, deuren die open en toe gaan, regendruppels die kletteren op de ruiten, achtergrond gesprekken, Op het internet vind je tientallen geluidsfragmenten opgenomen door geluidsjagers. Jammer genoeg zijn de meeste geluiden veel te kort, ze duren amper vijftien, dertig seconden.
Even ben ik in een kerk, mensen gaan naar buiten, voetstappen galmen doorheen de hoge ruimte, fluisterende stemmen doen mijn oren spitsen. Het concert in de kerk is gedaan.
Een fragment van Bavarian audience.
Paris Monteguiele, Bavarian audience, Berlin backyard, in een paar minuten zwerf je de wereld rond. Eventjes waan ik me elders, het doet zelfs de dagelijkse eentonigheid een beetje verminderen door mijn fantasie te prikkelen, het verlangen naar iets anders dan muffe saaiheid.
Af en toe zoek ik verder op het internet naar geluidsfragmenten die mijn hart beroeren omdat mijn werkelijkheid niet zo boeiend is.
fotograffiti
Voor de geïnteresseerden onder u die zich afvragen waar ik vorige foto "getrokken" heb, awel dat was in Dresden in Duitsland (het vroegere DDR). Het is er wel eentje van vorig jaar !
De angst van de donkere steeg !
No photo please !
