De dag was grijs en hij keek er naar. Naar die laatste dag van het jaar. Het maakte hem niet blij, eerder triest. Op de laatste dag van het jaar moet je afscheid nemen van alle voorbije momenten en herinneringen. Afscheid nemen was helemaal zijn ding niet. Dan wou hij zich afzonderen, zich helemaal klein oprollen in een bolletje en wachten tot alles voorbij was. Een nieuw jaar, een nieuw begin maar helemaal zeker was hij er niet van. Er waren al zoveel nieuwe jaren geweest die helemaal niets nieuw hadden gebracht.

De lucht was één nevel en hij keek er naar met op de achtergrond de klanken van zachte muziek. Vandaag, op de laatste dag van het jaar, zou hij rondzwerven in al de herinneringen van zijn leven en blij zijn en verdrietig. Op het keerpunt van zijn leven besefte hij dat hij nog een kans kreeg om nog iets van zijn leven te maken. Dat er iemand was die aan hem dacht als hij weer eens de behoefte had om de eenzaamheid op te zoeken. Om te gaan verdwalen in zijn verwarde gedachten. Het alleenzijn was geen straf voor hem maar een behoefte om te overleven.

In de laatste uren van het oude jaar zou hij binnen blijven en luisteren naar de stilte, het verre feestgeruis en dan het vuurwerkgeknal. En in zijn hart zou er plaats zijn voor liefde.

In de benevelde, grijze velden was tijd van geen belang. Er was geen overgang tussen oud en nieuw. En zo wou hij ook leven, tijdloos. In de rust van het bestaan, zonder overtollige prikkels die zijn hersens zo pijnigden. En verder gaan in zijn saaie niets gebeurende bestaan waar hij zoveel goesting in had. Gelukkig zijn in de grijsheid van zijn bestaan.

De laatste uren van de laatste dag van het jaar. Laat me maar even alleen met jou in mijn gedachten en dan lees en herlees en herlees ik Herman de Coninck:

Verlanglijstje

Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken.

Geef mij na mijn zoveelste kale reis

iemand die mij twee haren uittrekt

en glimlachend zegt: je wordt grijs.

Geef mij alles en zeg: het is niets.

Geef mij niets en zeg: dat is alles.

Geef mij mezelf, geef mij jou.

Ik heb gezocht naar wist ik maar wat.

Geef mij nu eindelijk

wat ik altijd al had.

Laat mij maar wenen op deze laatste dag van het jaar. Laat mijn tranen maar lopen. Van geluk en verdriet. Laat mij alsjeblieft maar verder zoeken naar wist ik maar wat, met jou aan mijn zijde. In de nevels van de laatste dag wou hij alleen zijn met al zijn gevoelens.

Hij wou eenvoudig niets zijn, dat is wat hij wou. Eenvoudig lief hebben en blijven verdwalen in de geheime kamers van zijn geest.

31-12-2009 om 12:19 geschreven door stefi