30-08-2007 om 19:52 geschreven door stefi  

29-08-2007 om 20:22 geschreven door stefi  

28-08-2007 om 20:09 geschreven door stefi  

Schrijven op een blog is iets merkwaardigs. Na bijna twee jaar hier zo’n beetje van alles te hebben neergeschreven en een hele resem foto’s te hebben gepresenteerd kan ik wel zeggen dat ‘bloggen’ een eigenaardig fenomeen is. Ik schrijf in hoofdzaak voor mezelf want voor amper twintig bezoekers per dag (’t zijn precies wel trouwe bezoekers !) moet je het niet voor de roem doen. Je wordt er zeker niet bekend mee en niemand zal mijn blog missen als ik ermee stop. (Ik ben Menck of  zapnimf niet !). Ik doe dus maar mijn eigen ding verder om een beetje de gedachten te ordenen of een beeldje te laten zien. Niets hoogstaands, geen literaire teksten, geen echt dagboek, ik ben nogal terughoudend om mijn persoonlijke leefwereld zomaar te kijk te zetten. Maar ik vind het wel leuk. Commentaar krijg ik zelden, tenzij van die trouwe bezoekers die, ik weet niet waarom, toch maar terugkomen al schrijf ik zelden iets bij hen. Want dat is eigen aan het fenomeen bloggen, als je zelf niets schrijft bij een ander dan komen ze zelden terug bij jou. Een ongeschreven wet in de blogwereld. Of je moet regelmatig iets in het gastenboek zetten. Al irriteren al die flikkerende dingskes en grote foto’s me ontzettend  die ze daar opzetten.

Ik ben dus een passieve bloglezer die geniet van al dat talent die hier aanwezig is: zapnimf en chocolatemoose (nu in één adem genoemd), Menck (is nog steeds een talent maar heb ik een beetje te laat ontdekt om zijn blog volledig te lezen), nathan, wenz (die ik nog maar pas ontdekte en die me fascineert), elseliza (die ik het boekenmeisje noem), an (de donkere kamer) die ik in een ander leven als model leerde kennen en nu zelf een gepassioneerde fotografe is, ncumisa (wiens blog nu beveiligd is en waar ik nog het wachtwoord niet van ken omdat ik het haar niet durf te vragen), DDfotografie en al die anderen die ik via jullie ontdek en regelmatig bezoek.

27-08-2007 om 13:59 geschreven door stefi  

26-08-2007 om 17:22 geschreven door stefi  

“Alleen de wind vergezelde mij. Mijn enige lotgenoot, mijn troost om de dagen die kwamen door te komen. Onhoorbaar strelen, mijn haren verward, mijn wangen verkleurd. Elke keer dat de twijfel kwam een reden om te vluchten in mijn innerlijkheid. Twijfelen over de reden van mijn bestaan, over mijn dagelijkse bezigheden die niets inhielden wat er zich in mijn dromen afspeelden. Verwarde gedachten en saaie werkelijkheid. Alleen de wind begreep mij en speelde verder met mijn, nu al, spaarzame haren. Vergrijsd.

Als de duisternis begint te vallen wil ik binnen zijn. In een veilige cocon. En terug naar buiten kijken doorheen het vensterraam naar al die flikkerende lichtjes en rode en gele streeptrekkende auto’s. Altijd maar hetzelfde ritueel. Ik blijf in het donker zitten en vanuit mijn hoogte beweegt de wereld verder. Mijn wereld is stilgestaan.”

Vijf uur in de morgen op een zomerdag. Ik sta op vooraleer de dag begint. Een vage oranjekleurige lichtstreep in de verte doorheen de wegdrijvende donkere wolken. Zo vroeg in de morgen voel ik me rustig in de stilte van de opkomende dag. Een echte ochtendmens ben ik nochtans niet. Met een kopje hete koffie in mijn handen kijk ik door het raam naar het verwachte licht. Een rustmoment, even bezinnen over mijn leven. Een constante in mijn denkbeeldig leven. Op de achtergrond speelt de radio, Klara, zachtjes, bijna onhoorbaar. Muziek mag mijn stilte niet overheersen, enkel maar ondersteunen als in een filmmoment.

“De kronkelstraatjes leken me bekend, glinsterende klinkertjes na een regenbui. Ze nodigden me uit om hen te ontdekken, te volgen. Ongehaast en behoedzaam stapte ik verder. Alleen met mezelf maar met jou in mijn hoofd. Terugkerende beelden van weleer. De straatjes nodigden me uit om te verdwalen. Een dwaaltocht naar mijn voorbije leven. Van verkeerde keuzes. Verdwalen in deze wirwar en chaos van kleine straten en steegjes, al leken ze me bekend. Een gevoel van teleurstelling over wat voorbij is en nooit meer zal terugkomen. Ik ben een half leven kwijt door hier te slenteren of wat zou er gebeurt zijn mocht ik je toen gevolgd hebben. Twijfels en vragen en de wind die doorheen mijn haren streelt.”

Acht uur in de avond op een herfstdag. De duisternis is reeds gevallen. Een oranjegloed van verspreide muurlampen verlichten deze sfeervolle kroeg. Tristesse en weemoed zijn mij gevolgd. Mijn hete koffie staat voor mij op de tafel en ik kijk naar de mensen die aanwezig zijn. Onopgemerkt beelden maken opgeslagen in mijn hoofd. Nooit gemaakte foto’s en nooit uitgevoerde plannen, zoveel in mijn leven. Rondjes draaien met een lepeltje in mijn zwarte koffie. Dit is nog zo’n ouderwetse kroeg, houten lambriseringen, zachte zetels tegen de muur; fin de siècle sfeertje. De schaduwen hebben er hun plaats. Voorbije tijden.

Ik roep het dienstertje om af te rekenen. Het is een mooi, fragiel, jong meisje met kort zwart haar maar ze heeft groene ogen. Ogen die je aanstaren zonder je te zien. Ogen die dwars door je heen kijken. Treurige ogen. Bonjour tristesse, je bent veel te jong en te mooi om verdrietig te zijn.

Ik sluit de deur, het neonlicht van een lichtreclame weerspiegeld rood en blauw op de natte kasseien en ga terug naar mijn veilige cocon. Alleen de wind vergezelt mij.

24-08-2007 om 16:50 geschreven door stefi  

24-08-2007 om 14:01 geschreven door stefi  

Grijs, alle tinten grijs. De hemel gesluierd met verduisteringsgordijnen. Het is pas halfdrie in de namiddag. Ik suf in, vol met overpeinzingen, dagdromen, vermoeid. Zijn mijn ogen even dichtgevallen of niet ? Ik betrap me erop dat ik weer door het venster staar. Een altijd weerkerend gebeuren, kijken naar, observeren van, nooit deelnemen aan … Ik wil aan de rand staan en stil genieten, dat is genoeg voor mij.

Het grijs is nu donkergrijs en laat een spoor van nattigheid achter, glinsterend in het licht van autolampen. Of roodstrepende sporen achterlaten. Lichtschilderijen die oplossen in het water. Mensen haasten zich verder verscholen achter paraplu’s, weggeborgen. Schijnbaar veilig, tot het opspattende water van een voorbijrijdende auto hun toch nat maakt.

Vanachter mijn venster ben ik eveneens geborgen, schijnbaar veilig, in mijn rustig leventje. Zonder risico’s, stil blijven genieten, stille genieter. Is dat genoeg voor mij ?

22-08-2007 om 16:17 geschreven door stefi  

Zomerzon, winterzon, ’t is eender wanneer de zon schijnt, ik blijf een bleekscheet  met sproeten. Niet op mijn gezicht maar op mijn armen en handen komen ze tevoorschijn. Nooit geen bruin kleurtje voor mij, teveel blootgesteld zijn aan het zonlicht is gegarandeerd rode huid of sproeten. Het langdurig blootstellen van mijn vel aan de zon vermijd ik dus. De sproeten overleven zelf de winter. Het is dus een fabeltje dat alle zwartharige bruinen.

Laat mijn lijf dan maar wit blijven. Was een bruine huid vroeger niet alleen voorbestemd voor de werkende klasse. Ik zal dan maar opvallen tussen jullie bruinverbrande lichamen.

21-08-2007 om 15:59 geschreven door stefi  

20-08-2007 om 21:36 geschreven door stefi  

20-08-2007 om 19:00 geschreven door stefi  

19-08-2007 om 21:40 geschreven door stefi  

18-08-2007 om 18:16 geschreven door stefi  

17-08-2007 om 21:08 geschreven door stefi  

16-08-2007 om 20:58 geschreven door stefi  

15-08-2007 om 16:24 geschreven door stefi  

14-08-2007 om 18:42 geschreven door stefi  

14-08-2007 om 00:00 geschreven door stefi  

13-08-2007 om 18:20 geschreven door stefi  

12-08-2007 om 18:11 geschreven door stefi  

10-08-2007 om 20:06 geschreven door stefi  

Het regent
maar iedereen weet:
na regen komt...

het ligt op het puntje van ieders tong-
na regen komt moedeloosheid
nee
na regen komt zwaarmoedigheid
nee
na regen komt zwartgalligheid
komt zorgbarendheid zorgwekkendheid ---zorgonverzekerbaarheid
zompigheid zondigheid...

het regent
en iedereen wordt nat
iedereen weet het bijna
iedereen hoest rilt denkt koortsachtig na
waadt door het water dat tot de ramen staat
dat stijgt en stijgt
iedereen grijpt iemand vast
-----laat iemand niet meer los-
na regen komt... komt...

Toon Tellegen
Uit: Wie A Zegt
Querido Amsterdam 2002

09-08-2007 om 19:48 geschreven door stefi  

De zon maakt schaduwen achter mij. Schaduwen die aan mij plakken. Zwarte schimmen die je altijd volgen. Donkere contouren, schaduwspel.

Ik loop met mijn ogen toegeknepen, helder wit verblindend licht. Haar achterste, om maar niet te zeggen kontje, in een kort rokje wiegt sensueel ritmisch heen en weer. Nonchalant wandelt ze met haar handtas bijna slepend op de grond voor mij verder. Haar huid is net als mijn schaduw, donker als de nacht. Zij is eveneens een schaduwspel. De warmte deert haar niet, ze voelt zich goed, voelt zich thuis. Waar is haar thuis ? Of is ze hier geboren ? Heupwiegend stapt ze, slentert ze verder de zon tegemoet. Ebbenhouten blues.

08-08-2007 om 10:10 geschreven door stefi  

07-08-2007 om 10:12 geschreven door stefi  

06-08-2007 om 19:41 geschreven door stefi  

04-08-2007 om 21:52 geschreven door stefi  

"Tot slot moet ik vermelden dat ik dit op blanco papier heb geschreven, waarbij ik de woorden van de linker- naar de rechterkant toe samenstelde. De balpen, gekocht in een kiosk, hield ik in mijn rechterhand tussen mijn wijsvinger en duim. Mijn vrije linkerhand drukte ik zachtjes op het papier, zodat het niet over tafel gleed. Het daglicht, een van de zegeningen van de zonnestraling, drong naar binnen door een beglaasde opening in de wand, raam genaamd".

(Wislawa Szymborka)

Dit is wat men schrijven noemt !

03-08-2007 om 22:28 geschreven door stefi  

02-08-2007 om 18:58 geschreven door stefi  

De traagheid, daar ben ik op zoek naar. Zorgloos, niets denken. Zen zijn.

Ik ben traag, ik spreek traag, ik denk niet traag. Ik ren heen en weer doorheen de kamers van mijn hoofd.

Het niets, volkomen stilte, geen geluid, geen muziek, stil. Van lawaai word ik onrustig, verdwaal ik weer in mijn gedachten.

Kijken naar iemand, naar jou, naar je elegante lijnen, een streepje bloot en terug wegdwalen. Verdwalen in je geur die je achterlaat, subtiel, een wolkje parfum en meteen weten waar je was.

Iemand aanraken, enkel een vluchtige streling, onbewust of toch wel bewust. Denken aan jou.

“Schrijf je gedachten op, iedere dag iets. Laat alles uit je hoofd vloeien.”

“Ik denk niet dat ik dat kan, er zit teveel in, vooral overbodige ballast”.

“Wat is overbodige ballast, alles wat je meedraagt in je leven is ervaring”.

“Wat ik zou willen weten, kennen onthoud ik niet meer. Wat ik wil vergeten blijft voor altijd hangen”.

Een kerkklokje tingelt ononderbroken lang. Het geluid doet me aan mijn schooltijd herinneren. De lagere school, een katholieke school. Het tingeltangel maakt me onrustig. Het was voorzeker niet zo ’n leuke tijd. Een gevoel van opgeslotenheid, enkel de gedachten waren vrij. Wegdwalen. Ik ren in de velden, in de weide en word niet moe. Ik ben vrij.

“Ben je nu niet meer vrij”.

“Nee, ik voel me een gevangene van mezelf, al kan ik doen en laten wat ik wil.”

“Je moet leren leven, genieten van het leven”.

“Ik geniet op mijn manier van het leven maar ik zou willen leren genieten van al die kleine dingen, kleine attenties waar je niet meer bij stilstaat”.

“Wat dan ?”

“Gewoon een glimlach van een onbekende, een aai van de wind, een zonnestraal door het venster. De aanwezigheid van jou, onbereikbaar”.

Waar gaat het toch allemaal over, het leven? Als alle dagen hetzelfde zijn, denk je. Als je verlangt naar iets wat je niet weet, niet kent. Als het verlangen blijft en je doet er niets aan. Als het leven je voorbijgaat.

De traagheid daar ben ik op zoek naar. Waar in mij kan ik het vinden ? Maar je begrijpt me niet, denk ik. Teveel.

01-08-2007 om 16:06 geschreven door stefi