Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
16-03-2010
Onzeker
Het onbehaaglijk gevoel is nog niet gedaan, gaat helemaal niet over. Ik blijf over mijn woorden struikelen, mijn gedachten wanordelijk, niet begrijpende zinnen formuleren, onsamenhangend. Er knaagt iets aan mij, ik ben zoekend, ik wil iets anders, ik wil reacties, ik wil wist ik maar wat. Ik ben gelukkig maar bang dat geluk niet blijft duren.
Kan je je oude leven weggooien zoals een versleten mantel, al je herinneringen verdringen en trachten vergeten en compleet herbeginnen met een nieuwe lei? Ik vrees dat ik het niet kan. Ik koester mijn herinneringen. Ik bewaar ze in mijn hart. En ik wil ze kwijt of toch niet?
Nietszeggende woorden en je begrijpt me niet waarom ik zekerheden zou willen opgeven om misschien onvermijdelijk op mijn bek te gaan en enorm teleurgesteld te zijn omdat het mislukt is. Dat onbehaaglijk gevoel van het niet zijn, van onafgewerkt te zijn.
Ik zit maar te staren en mijn tijd te verdoen met nutteloze dingen in mijn heerlijke comfortzone. Toch bang dat ik het moet verlaten voor een onzeker leven.
Nee ik beklim geen bergen, heb er angst voor, ben heel onzeker over alles en nog wat. Enkel mijn fantasie doet me een stukje dromen.
Ik kan helemaal niet veel in het leven. En ik moet aan zo weinig denken dat ik wel gelukkig moet zijn. Mijn leven die verder kabbelt als een rustig beekje zonder veel durf, zonder veel lef. Hoe kan ik deze puinhoop opruimen?
Witte vogels cirkelden boven het vlakke witte landschap. Boven de besneeuwde velden. Afgedwaalde meeuwen op zoek naar voedsel in een koud winterlandschap. De winter duurde lang dit jaar. Weglopen had geen zin, er waren nu eenmaal seizoenen in een mensenleven. Hij bleef staren naar de witte sierlijke dansers daarboven. Met zijn dikke winterjas aan en warme muts op zijn hoofd stond hij buiten. In zijn hoofd nam hij fotos. Beelden opgeslagen voor altijd. Af en toe doorbladerde hij in zijn hoofd zijn gedachten afgebeeld in duizenden fotos.
Sommigen als afgebleekte polaroïdfotos, anderen gekrast, dan weer haarscherp.
Witte vlokjes dwarrelden naar beneden opgejaagd door de wind. Hij ging terug naar binnen, naar de warmte van zijn houtkachel. En de vragen kwamen weer tevoorschijn. Over zijn onzekerheid, over beslissingen nemen die de rest van je leven beïnvloeden. Over keuzes maken, de juiste keuzes of net niet. Ergens ver weg in je jeugd heb je een weg gekozen en wat als dit nu niet de juist blijkt? Twijfelt niet ieder mens ooit eens in zijn leven? En kom je dan op een punt dat er geen weg terug blijkt. Misschien waren het de winterblues die hem parten begonnen te spelen, zijn lijf in een tijdelijke vermoeidheid stak, een winter stressgevoel gaf.
Het houtvuur knetterde en deden hem terugkeren uit de gedachten. Doorheen het venster gleed een witte sluier, de lucht was grijs. Een impressionistisch landschap met vage contouren en donkere silhouetten van kale bomen. En hij nam nog een foto in zijn hoofd. De witte vogels waren verdwenen.
Mistslierten glijden over stille landschappen. Boomsilhouetten doorbreken de eentonige grijsheid. Ik wil verder dwalen in eenzaamheid om na te denken over voorbije jaren, over ouder worden, over het niet juist weten of het zo weinig weten. Met in mijn hoofd de voortdurende litanie van ik wil stoppen. Stoppen met wat? Vragen die ik niet kan beantwoorden. Durven toegeven dat je het niet meer weet. Lichtschijnsels doorboren de mist, twee ogen klieven doorheen de grijsheid. Een auto rijdt me voorbij en verdwijnt weer met rode gloed die opgeslorpt word.
Ik doe niet graag meer wat ik doe maar ben te laf om mijn zekerheden achter te laten. Omdat opnieuw beginnen geen optie meer is. Omdat de onrustige onzekerheid altijd maar meer en meer in mijn leven verschijnt. Wat moet ik daarmee? Mijn twijfels over het ouder worden, het achterom kijken en merken dat er niets is. Ik zou aan niemand iets willen beloven omdat ik niet zeker ben of ik mijn beloftes kan waarmaken. Ik ben enkel een dromer vol wilde plannen die netjes opgeschreven staan.
Vernevelde mistdruppels maken me langzaam nat. Ik zie nog altijd de weg niet in de verte, enkel de grijsheid met spookgedrochten. Waar de weg naartoe loopt zie ik niet. Zoals altijd in mijn leven weet ik het niet. En de mist slorpt me op.
De dag was grijs en hij keek er naar. Naar die laatste dag van het jaar. Het maakte hem niet blij, eerder triest. Op de laatste dag van het jaar moet je afscheid nemen van alle voorbije momenten en herinneringen. Afscheid nemen was helemaal zijn ding niet. Dan wou hij zich afzonderen, zich helemaal klein oprollen in een bolletje en wachten tot alles voorbij was. Een nieuw jaar, een nieuw begin maar helemaal zeker was hij er niet van. Er waren al zoveel nieuwe jaren geweest die helemaal niets nieuw hadden gebracht.
De lucht was één nevel en hij keek er naar met op de achtergrond de klanken van zachte muziek. Vandaag, op de laatste dag van het jaar, zou hij rondzwerven in al de herinneringen van zijn leven en blij zijn en verdrietig. Op het keerpunt van zijn leven besefte hij dat hij nog een kans kreeg om nog iets van zijn leven te maken. Dat er iemand was die aan hem dacht als hij weer eens de behoefte had om de eenzaamheid op te zoeken. Om te gaan verdwalen in zijn verwarde gedachten. Het alleenzijn was geen straf voor hem maar een behoefte om te overleven.
In de laatste uren van het oude jaar zou hij binnen blijven en luisteren naar de stilte, het verre feestgeruis en dan het vuurwerkgeknal. En in zijn hart zou er plaats zijn voor liefde.
In de benevelde, grijze velden was tijd van geen belang. Er was geen overgang tussen oud en nieuw. En zo wou hij ook leven, tijdloos. In de rust van het bestaan, zonder overtollige prikkels die zijn hersens zo pijnigden. En verder gaan in zijn saaie niets gebeurende bestaan waar hij zoveel goesting in had. Gelukkig zijn in de grijsheid van zijn bestaan.
De laatste uren van de laatste dag van het jaar. Laat me maar even alleen met jou in mijn gedachten en dan lees en herlees en herlees ik Herman de Coninck:
Verlanglijstje
Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken.
Geef mij na mijn zoveelste kale reis
iemand die mij twee haren uittrekt
en glimlachend zegt: je wordt grijs.
Geef mij alles en zeg: het is niets.
Geef mij niets en zeg: dat is alles.
Geef mij mezelf, geef mij jou.
Ik heb gezocht naar wist ik maar wat.
Geef mij nu eindelijk
wat ik altijd al had.
Laat mij maar wenen op deze laatste dag van het jaar. Laat mijn tranen maar lopen. Van geluk en verdriet. Laat mij alsjeblieft maar verder zoeken naar wist ik maar wat, met jou aan mijn zijde. In de nevels van de laatste dag wou hij alleen zijn met al zijn gevoelens.
Hij wou eenvoudig niets zijn, dat is wat hij wou. Eenvoudig lief hebben en blijven verdwalen in de geheime kamers van zijn geest.
Onder de arcaden van de prachtige lakenhal had hij een mooi uitzicht op de talrijke voorbijgangers en de honderden dikgevette duiven die rondscharrelden en af en toe omhoog vlogen als ze opgeschrikt werden. Hij zat in een oude, bruine lederen zetel te kijken naar het schouwspel en dronk zijn koffie. Af en toe betrapte hij zich erop dat hij de gesprekken van de mensen rondom zich afluisterde. Gesprekken in verschillende landstalen. Soms verstond hij iets van wat er gezegd werd maar meestal niet.
Zijn leven speelde zich af als in een film waar hij slechts toeschouwer was. En nu bevond hij zich in dit magnifieke filmdecor en zat hij op de eerste rij. Even verder klonken de klanken van een accordeon. Filmmuziek die hem triest maakte. Het maakte hem triestig om hier te zijn omdat er een dag komt dat hij dit alles moet verlaten. Omdat hij verder moet met zijn leven. Omdat hij in feite hier niets verloren had. Hij was slechts eventjes op de vlucht voor de dagelijkse realiteit.
En ieder uur weerklonk vanuit de hoogste toren trompetgeschal, heel kort en plots afgebroken, heel melancholisch abrupt stervend. Als je het de eerste keer hoort ben je verbaasd, daarna verlang je er naar. Het hoort er bij, al eeuwenlang. Tradities moeten in ere worden gehouden. Alleen hijzelf was niet zo traditioneel.
Preisner speelde muziek in zijn hoofd. En Kieslowski projecteerde beelden. En hij zat daar maar. De koffie smaakte soms overheerlijk en af en toe was hij niet te drinken, opgewarmd koffiegruis. De paardenkoetsen maakten hun dagelijkse rondjes, een paardenmolen met toeristen. Hij wou geen toerist zijn maar een toevallige voorbijganger die even stilstaat. Maar wel een voorbijganger die genoot van heel het gebeuren, de sfeer, het leven. De tijd stilzetten en voor altijd gelukkig zijn.
De avond begon hier sneller te vallen dan thuis. En in de invallende duisternis kwam het verlangen. Het verlangen om meer te genieten van deze zeldzame momenten, van gelukkig zijn.
In de nevelzone vol herinneringen was hij triest. Mijmeringen in de herfst. Het liefst wou hij nu verdwalen en opgaan in de grijze mist. Zwervend verdwalen zodat niemand hem nog vond. Als je maar lang genoeg verdwijnt zal er niemand meer aan je denken.
Vandaag miezert het, vluchtige motregen zo fijn. Regendruppels verpulvert tot mist. Tot diep in zijn binnenste. Zelfs warm ingeduffeld heeft hij het koud. IJskristallen bloed. En de koele kleuren verdringen het rood van de passie.
In het diepst van zijn hart kan niemand hem troosten. Dan wil hij ook alleen zijn. Een confrontatie met zichzelf. Alle energie stroomt uit hem weg en de lome luiheid verschijnt in de plaats.
Aan de oevers van de Vistula kan het dagdromen beginnen. Over van wat komen zou, over verlangens, over hopeloze zaken, over onbereikbare dingen, over zijn leven. En uit het water kwamen rookslierten van verdamping in de opkomende zon. Poëtische beelden in een magisch decor. En hier aan de voet van de Wawelheuvel wou hij zijn vrienden uitnodigen om toch nog een stukje overgebleven passie met hen te delen. Zijn passie voor een eeuwenoude stad. Hier is de plek waar hij niets wil zeggen, geen woorden verspillen, alleen maar stilzwijgend genieten. Geen mens die hem begrijpt. Zoals niemand hem ooit volledig zal begrijpen. En als hij boven bij de kathedraal staat krijgt hij weer een dubbelgevoel, van blijdschap en tristesse. Zoals steeds is er die tweestrijd binnen in hem. Maar zonder kan hij niet leven.
En hij loopt stil verder, in zichzelf gekeerd, met een hoofd vol gedachten. Blijdschap en verdriet. Zo is hij, zo zal hij zijn. De bomengordel van de Planty rondom de oude stad is een ideale plek om zomaar rond te lopen. Niemand die hem zal aanspreken, niemand die hem vragen zal stellen. Niemand die hem zal opmerken.
En als de herfst nu echt begint en de donkere, bezwangerde regenwolken de regen laat neerkomen en de rukwinden de laatste verkleurde bladeren van de bomen omhoog laat vliegen komen ook de melancholische gevoelsbuien terug in zijn vermoeide lijf. En net als de westenwind met de bladeren speelt, speelt de herfst met zijn gevoelens. En krijgt hij last van driftbuien als voortstuwende stortregen. En steeds dezelfde vragen komen dan terug als de terugkerende seizoenen. Wisselende stemmingen als herfstweer. Dan is hij geen aangenaam gezelschap en mijd hij iedereen om niemand te kwetsen.
Zo loopt hij hier helemaal alleen rond. Door de natte glinsterende straatjes die hem leiden naar het centrale punt in de oude stad met de lakenhal. Als de eenzaamheid te groot wordt dan zal dit het ontmoetingspunt worden voor zijn zeldzame vrienden. Ver van huis maar dicht in zijn hart.
Een karavaan voddenmannen trekt al dagen klagend langs het raam. Jaargetij van safrijm. de krant die uit de schemering de gang inglijdt is klam. Commentaren vragen aandacht voor de dodo, en je weet: het is oktober. Valt een spin het afwaswater in. Najaar, vuurtje in de nevel, slaapje van de luiheid, de wereld wordt weer één, zelfs de spreeuwen boven het station zijn onverdeeld, waaiers, grandioos vertoon van tucht, vereende turnsters die zich voegen naar de beeltenis van hun bejaarde leider: Weemoed, vijand van de poëzie, de ogen van de dichters zien alleen hun eigen wimpers, druppels, tranen mist, melancholie
Hij staarde maar naar het niets en dacht over zoveel. Over zijn lichaam die ouderdomsverschijnselen vertoonde. Over uitdunnende grijze haren op zijn hoofd. En de angst om kaal te worden. Over rimpels en groeven in zijn gezicht. Over een beginnend buikje die niet meer te verbergen was. Over zijn ogen die het moeilijk kregen om te lezen.
Hij dacht over de voorbije jaren van zijn leven. Over het nooit jong geweest zijn of toch niet dat hij herinnerde. Het was allemaal al lang geleden. Over dingen die hij vergat. Ouderdomsverschijnselen.
Hij wachtte nog steeds op de perfecte foto en bleef jaloers kijken naar al die mooie beelden die anderen gemaakt hadden. Hij zag het niet en staarde maar naar de wereld rondom hem. Maar de beelden kon hij niet te pakken krijgen. Hij zuchtte uit het diepste van zijn lijf. De fotografische verwondering van weleer was verdwenen. Het jeugdige enthousiasme ook. Het fototoestel bleef thuis liggen of hij had het wel mee maar het bleef in zijn tas.
Het licht keek naar hem, bracht schaduwen over hem heen en ergens anders weer lichtvlekken. Een steeds over en weergaand spel van donker en licht met grijze tinten er tussen. Maar hij kreeg het niet meer te pakken.
En dan waren er die nietszeggende gesprekken over zinloze dingen of diepzinnige onderwerpen die je als student in de late uurtjes al dan niet in bedronken toestand orakelde maar nu volslagen nutteloos leek.
Mag ik je iets vragen?
Wat dan?
Geloof je er nog in? In het leven. In mijn leven
Wat bedoel je daarmee?
Ik vind het allemaal zo zinloos dat ik doe. Ik heb het gevoel dat ik meespeel in een toneelstuk, een bijrolletje of is het een monoloog met niemand in de zaal.
Ik begin me zorgen te maken om jou.
Dat hoeft niet, ik hou heus wel van het leven. Alleen is het nu een beetje triest.
Zon en wolken, regen en mist, hij wou de kleine wereld ontdekken rondom zich en de dromen waarmaken die hem de laatste jaren blijven achtervolgen.
Hij zat daar weer aan zijn tafeltje voor het raam met de zon die hem terug koesterde en wat warmte gaf, een kopje espresso dampend voor zich. Meer had hij niet nodig om zich behaaglijk te voelen. Zijn gedachten echter waren weer op reis. Wat moet hij nog vertellen, alles was reeds gezegd. Hij nam zijn kleine zwarte moleskine boekje terug, altijd maar dezelfde rituelen die hij nodig had in zijn leven, en begon wat te schrijven. Het waren ook altijd dezelfde eindeloze verhalen en verzuchtingen die allang niemand meer las.
Gegroet copain, ik schrijf je nog eens een briefje die je waarschijnlijk nooit zal lezen. Ik wil niet langer zo doelloos leven, ik wil zo graag terug zin geven aan mijn leven. Nu ik ouder word ben ik tot de conclusie gekomen dat ik niets van het leven afweet. Dat heb je met het ouder worden, je weet steeds minder van het leven.
Hij dronk zijn espressootje op en ging een eindje wandelen in de zon. Zijn hoofd had verse lucht nodig na al dat zwartgallig denken. Het werd tijd om iets anders te doen.
Voel, ruik, kijk, de veranderende atmosfeer in de lucht is bijna tastbaar. Hij proeft de herfstlucht, het tintelen van frissere lucht s morgens en s avonds. Het zachtere licht geeft de wereld rond hem iets tastbaarder, fragieler. Hij wou het stoppen, hij wou dit moment fixeren, voor altijd in zijn lijf willen behouden, voor al zijn zintuigen. Hij wilt het uitschreeuwen dat hij gevangen zit in het systeem en dat hij het niet langer meer uithoud. Dat het leven veel meer is dan altijd maar hetzelfde saai stramien volgen en mooi de te volgen paadjes blijven bewandelen. Het systeem geeft zekerheid, daarom blijft hij de modelgevangene van zijn eigen wereldje.
De hortensias beginnen te verdorren, de kleuren van de bloemen wassen af gelijk in een aquarel. Afgewassen kleuren, herfstkleuren in zijn hart. Hij wilt zijn gevoelens terug op papier zetten voor zijn amper acht lezers maar dat geeft niet, hij wilt het neerschrijven voor zijn eigen. Het zet alles keurig op een rijtje. Het is een reis op zoek naar zijn eigen ik. Op papier verzet hij zich tegen het systeem. Lettertjes en woordjes, soms nietszeggende zinnen. Mensen volgen hun hart niet meer of hij volgt zijn hart niet meer. Het is maar hoe je het leest.
Dit is het dagboek van zijn gevoelens, niet van zijn leven.
Hij trok de deur achter zich dicht en ging wandelen. Doelloos stappen, zijn gedachten afgesloten van de buitenwereld. Hij was hier niet graag meer in deze buurt. Na enkele honderden meters voelde hij zich al moe maar hij zette door. Stappen, in zijn fantasie was hij elders. Andere beelden dan de werkelijkheid. Er was iets dat hij miste, ergens bevond zich een soulmaatje, een zielsgenoot die hetzelfde dacht als hij. Of sloeg zijn fantasie weer op hol?
Op het einde van de weg keerde hij terug naar huis. Nee, hij was niet graag meer in deze buurt. En thuisgekomen zet hij zich aan tafel. Hier in dit oude huis was hij ook niet meer thuis. Een huis zonder ziel is geen thuis. En morgen zou hij terug opstaan en naar het werk gaan. Maar zonder zijn gedachten, die laat hij achter op een plek waar hij denkt gelukkig te zijn.
En daar aan dat kleine tafeltje aan het venster met een kopje koffie voor zich en zijn oude Leica M5 voelt hij terug een beetje leven in zijn verstarde lichaam. Dit is wat hij moest doen zonder rekening te moeten houden met welk systeem ook die zijn leven beheerst. Dwalen door oude steden en fotos maken en woordjes schrijven in zijn moleskineboekje. Hij wist echter dat hij dit nooit zou doen. Hij is een wispelturige oude dromer met een fantasierijke geest en volgeschreven blaadjes.
Hij zit thuis aan een tafeltje met een kopje koffie en helaas de oude Leica, subliem meesterstuk uit vervlogen analoog tijdperk is er niet. Hij zou de oude meester, Henri Cartier Bresson zaliger nooit kunnen opvolgen. Daarvoor is zijn fotografisch talent veel te beperkt.
En hij geeft het toe, hij heeft nooit de moed gehad om zijn dromen waar te maken. Veel te veel gehecht aan zijn gemakzuchtig bestaan vol zekerheden. De avontuurlijke reiziger is hij alleen maar in zijn hart, in zijn gedachten. En al zijn wilde plannen vervliegen als hij
s avonds moe in de zetel neerploft. Geestelijk uitgeput.
De opkomende dag trok rode strepen in de hemel. Hij opende het venster en staarde naar de prachtige lucht en was weer ver weg met zijn gedachten. Een hotelkamer, een stukje stadszicht doorheen het vensterraam en de wegtrekkende nacht die plaats maakte voor de rode ochtendslierten. Een dag om de stad in te trekken en verwonderd kijken en fotos maken. Gelukkig zijn.
De werkelijkheid was anders, hij kreeg verdomme zijn venster niet meer dicht en enerveerde zich van het eerste moment dat hij opstond. Het doorbrak tenminste de eentonigheid van zijn leven.
Met gesloten ogen zat hij met zijn gedachten op een totaal andere plek dan het kleine terrasje van het stadstuintje. Hij voelde de warme gloed van de avondzon op zijn onbedekte huid.
De zoete geur van de engelentrompetten doordrenkten zijn hoofd. Het gaf een roes van geurverslaving, een zintuiglijk genot. Het windje ritselde met de bladeren en zijn gedachten. Gedachten die ongestoord kunnen zwerven langs lievelingsplekjes zo ver weg. Hij deed zijn ogen open en zag het fel blinkende stipje van een vliegtuig hoog in de blauwe lucht. En wou dat hij daar in zat.
Hij zat op een terras op de binnenkoer van een van de talrijke verborgen cafeetjes. Verscholen achter eeuwenoude muren en enkel te bereiken langs smalle duistere gangen. Oases temidden de stad. Ze keek hem aan met heldere oplichtende ogen waar hij zichzelf in zag spiegelen.
Vertel iets over jou?
Er valt niets te vertellen.
Wat schuilt er dan achter je droevige blik?
Ik kan je niets vertellen over mijn reizen want ik reis niet.
Ik kan je niets vertellen over mijn werk want dat haat ik.
Ik kan je niets vertellen over de liefdes van mijn leven want die waren er niet.
Ik kan je niets vertellen over de passies in mijn leven, ik kijk enkel naar de tv, zit achter mijn computer en lees de krant of een boek.
Ik kan je niets vertellen over mijn leven want dat is er niet.
Daarom zijn je ogen zo dof zonder glinsterlichtjes. Je bent zo moe. Op wat blijf je toch wachten?
Geef me een knuffel en ik ben al tevreden. Verder heb ik niets meer te doen. Ik heb tijd zat.
De wind streelde de haartjes op zijn armen en benen en hij kreeg een koude rilling langsheen zijn schouderbladen die zijn rug naar beneden liep. Zijn ogen waren nog toe en de gedachten die hij lief had nog altijd aanwezig. Tederheid daar moest hij aan denken zittend in de avondzon met alleen de stilte om zich heen. Waarom hij daar nu moest aandenken wist hij niet. Tedere gedachten en een zachte aai, warme windstrelingen die hij met niemand kon delen. Met zijn ogen dicht zag niemand hem.
Hij wou alleen zijn in zijn leven en toch niet, een klein beetje misschien. Een klein beetje alleen zijn of een klein beetje samen zijn?
fotograffiti
