|
Dat je wacht op het leven. Wanneer zal het beginnen? Volkomen onzin natuurlijk maar toch, het gevoel overvalt je. Er zijn zo van die dagen dat je precies de weg kwijt bent. Dat je overal aan twijfelt. Zelfs aan die kleine onbenullige dingen. En je weet dat het helemaal niet belangrijk is om over die kleine onbenulligheden te piekeren. Dat je eigen problemen in het niets verzinken met wat anderen meemaken en voelen.
Dan zit ik in mijn verbeelding terug op de dorpel van mijn voordeur en kijk naar wat er gebeurt in een zee van tijd. Het kind dat terug is in de geborgenheid en rust van mijn lang overleden grootouders, in de tijd dat tijd een ander begrip had. Toen de zomervakanties een jaar duurden, eindeloos lang en zorgeloos. En alles zo vanzelfsprekend zoals de warme zomer en de koude winter. Er zijn zo van die dagen.
Thuisreiziger, bang voor de wereld die ik soms zo graag wil ontdekken. Het onbekende die ik maar druppelsgewijze kan absorberen omdat een overvloedigheid van indrukken me totaal van streek maken. Als je jezelf verliest in alle kleine details die je tegenkomt. Thuisreiziger die altijd maar wacht tot de wereld bij je komt. Thuiszwerver op de dool in verafgelegen herinneringen, eeuwig twijfelen en uitstellen, ooit komt eens tot het te laat is en het nooit komt.
Thuisreiziger, stil in een hoekje. Niemand moet zien dat hij weent.
04-05-2010 om 11:41
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
