Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
28-02-2006
Snipperdag
Gisteren had ik een snipperdag. Een losse vakantiedag met andere woorden. Ha, leuk hoor ik je al denken. Kan je plannen maken voor een leuke dag. Zo dacht ik er ook over. Maar ik moet je teleurstellen, geen boeiende, prachtige, avontuurlijke dag voor mij. Het werd een doodgewone, alledaagse saaie dag. Wel een beetje later opgestaan en iets langer aan het ontbijt gezeten maar voor de rest: klusjes doen, boodschappen doen, effen op de computer, wandelingetje gemaakt met bezoekje aan een kennis, wat gelezen, tv gekeken. Ben je nu teleurgesteld ? Een snipperdag, een doodgewone dag uit het leven van een gewone man. Het leven zoals het is ze zullen bij mij niet komen filmen vrees ik. Maar wat ik eigenlijk wou zeggen is dat ik mij niet verveeld heb op mijn vrije dag. Het was een dag waar ik mijn goesting mocht doen en dat is toch de bedoeling van een vrije dag. Een snipperdag uit het leven van een doodgewoon man !
Een stukje gelezen in "Plaza weekend", de bijlage van Het Nieuwsblad, over Michiel Hendryckx, de fotograaf. Ik ben altijd een beetje jaloers geweest op Michiel als hij met de "Bende van Wim" op reis is. Niet dat ik hetzelfde zou doen. Ik heb geen moto en ik kan er ook niet mee rijden. Maar als ik die reportage zag, het mannenclubgevoel, zoals hij zelf zegt, dat voel ik het kriebelen. Het geeft een vrij gevoel weer zoals het echte reizen zou moeten zijn. En ik steek het ook niet weg dat ik eveneens en bewondering heb voor de fotograaf Hendryckx. Hij maakt schitterende zwartwit foto's die niet alleen in zijn reisreportages te zien zijn maar ook in De Standaard. Hij moest maar eens een fotoboek maken met "The best of". Maar waar ik het wou hebben is in feite een stukje citeren uit het krantenartikel. "Het gaat allemaal te snel tegenwoordig.En dat vind ik zeer alarmerend. Daarom is de zaterdagvormiddag bij mij thuis absoluut een eredienst aan de traagheid. Uitgebreid en traag ontbijten, met goed muziek, goede conversatie. Dat mag lang duren en de krant mag zeer dik zijn." En hiermee kan ik me goed vinden. Niet dat ik dat doe, maar ik zou het wel zo willen doen. Een beetje terug ouderwets zijn en trager leven. De essentie van het leven terug brengen naar het genieten van het moment. Michiel gaat verder: "Het Bourgondisch complot, waarvoor ik met een boot ben gaan varen, ging in wezen helemaal over traagheid en levenskwaliteit. Op een bepaald moment zat ik in Parijs voor de camera uitgebreid een zilveren koffiekan te poetsen. Dat is Zen, zei ik. De reacties die ik daarop heb gekregen ! Alleen op dat zilverpoetsen ! Brieven ! Mails ! Mensen die me zeiden: Je hebt de essentie aangeraakt van wat ik ook vind." Ja, het gaat allemaal veel te snel Michiel. Ik wil ook zoeken naar de kwaliteit van de traagheid !
Een beetje letterverslaafd, woordverslaafd, leesverslaafd. Ik heb het erg ziten, zonder mijn dagelijkse portie leesvoer ben ik geen mens. Alles met lettertjes erop lees ik. En die verslaving gat erg ver. Ik lees dagelijks een krant, in het weekend tot zelfs driekranten (ik weet het dat ik gek ben !). Tijdschriften allerhande, tot de Libelle of Story bij de dokter of kapper. Mijn favoriete leesvoer gaat natuurlijk over fotografie of computers. Maar de Humo is er ook wekelijks. En dan zijn er die steeds wederkerende berg reclamebladen en folders waar ik me aangetrokken tot voel. Drie kranten, zeg nu zelf, dat is voor een verslaafde zelfs erg veel. Maar ik ben kieskeurig verslaafd. Als het artikel me na een paar lijntjes niet meer boeit stop ik ermee. Anders blijf je bezig natuurlijk. Een krant heeft in het weekend echter zoveel paginas en bijlagen, er is altijd iets interessants bij voor zo iemand als ik. Van sommige artikel vind ik enkel de fotos goed.
Mijn boeken lijden eronder want daar maak ik nu eens minder tijd voor. Boeken lees ik minder maar pulplectuur daarentegen, verslaafd hé ! Door de komst van het internet is het niet verbeterd want daar pas kan je kicken op de lettertjes. Lezen, lezen, lezen. Ik moet er dringend iets aan doen anders blijf ik zelfs op Bloggen hangen.
Het wordt een echte openlucht cinema op de grijze muur, vol kleurrijke filmhelden. Filmposters naar eigen fantasie. De Ghost Busters kunnen hier niet ver zijn !
Sinds vorig jaar ben ik ook maar digitaal beginnen fotograferen. Een moeilijk afscheid, alhoewel toch geen definitief afscheid, van het analoge tijdperk. Ik heb mijn 'oude' fototoestellen nog altijd. Ik kan daar geen afscheid van nemen, ik koester ze nog altijd, neem ze af en toe in mijn handen of fotografeer er zelf nog altijd mee. Als de drang te groot wordt, het verlangen hoog, dan steek ik weer een zwartwit rolletje erin en ga op stap. Of fotografeer ik 'mijn modellen' want sinds een paar jaar ben ik vooral bezig met modelfotografie. Daardoor komt het dat ik digitaal begonnen ben. Je kan de foto's meteen beoordelen. Staat het model goed, is de verlichting okee ...en een ander belangrijk punt is een financiële reden. Het komt me goedkoper uit dan al die foto's uit het analoge tijdperk, plus nog eens al die filmpjes. Ik fotografeer nu veel meer en het kost me minder. Af en toe kriebelt het echter nog altijd om zwartwit foto's af te drukken in de donkere kamer en de geur van chemikaliën op te snuiven. Dan komt de magie terug van het beeld die verschijnt. Het echte ambachtelijke werk maar dat gebeurt steeds minder. Vrijdagavond is het dan weer fotoclubavond. Meer en mer zie ik dat de andere fotoclubleden ook digitaal beginnen te werken. Alleen enkele diehards geven niet toe. Maar digitaal of analoog onze liefde voor de fotografie blijft bestaan.
Krijg je ze ook ? Al die mailtjes met van die, je kent ze wel, powerpoint moppen (zelf zonder tekeningen of foto's maar alleen maar tekst !), flauwe filmpjes. Ik krijg er de laatste tijd veel. En dat 'circuleert' maar rond want als je ziet waar die dingen overal geweest zijn dan vermoed ik dat heel Vlaanderen ze ondertussen heeft gezien. Het vervelenst is dat je sommige mopjes verschillende keren krijgt want niemand weet nog waar die mailtjes overal naartoe zijn verstuurd. Het is de moderne versie van de 'Druivelaar', de dagelijkse afscheurkalender. ieder jaar dezelfde mopjes. Awel, ik doe niet meer mee. Direct de prullenmand in !
Het kieken gekiekt. Alleen is dat hier geen kieken, het lijkt me meer een eend die duidelijk vraagt om gefotografeerd te worden. Gewoon een kiekje dus !
Ik praat teveel met mijzelf. Ik betrap me er zelf op dat ik tegen mezelf spreek. Luidop dan nog. De eerste aftakeling, ouderdomsverschijnselen of ben ik gewoon een goed luisteraar van mijn eigen gebabbel. Eigenaardig dat iemand luidop spreekt tegen zichzelf. Ik doe het, gelukkig, als ik alleen ben. Als er iemand in de buurt is doe ik het niet, hoop ik. Ik heb toch nog niemand raar naar mij zitten kijken als ik aan een tafeltje aan een terras zit. Het zou anders heel vervelend zijn en ik zou me zeker verlegen voelen, een rood blosje zou naar mijn wangen stijgen denk ik.
Wat zeg ik tegen mezelf, vraag je. Oh, dat kan heel verschillend zijn. Als ik in de auto zit kan ik heel vervelend doen tegenover mijn medebestuurders als die weeral, in mijn ogen, stommiteiten doen. Ik heb een hekel aan mensen die hun richtingsaanwijzers niet gebruiken of slecht gebruiken. Ken je ze, ze pinken als ze reeds aan het indraaien zijn. Dan begint ik luidop te foeteren. En dan van die gewetenloze snelheidsmaniakken die je voorbij vliegen, over een volle witte streep om enkele honderden meters terug in de file te staan. Hier komt het sadistje in mij naar boven en begin ik die mens luidop uit te lachen ! Zo heeft er ooit eens een juffrouwtje het gepresteerd om mij in razende vaart voorbij te snellen, over de witte lijn, om even verder gewoon langs de kant van de weg te gaan staan om even haar mak-up bij te werken in de achteruitkijkspiegel. Wat ik toen hardop gezegd heb ga ik niet herhalen !
Het ergste heb ik het als ik iets niet vind, terwijl ik er absoluut zeker van was dat ik het op die bewuste plaats gelegd had. Dan begin ik me luidop vragen te stellen. Of ik begin mij kwaad te maken. Ik ben kwaad op mijn eigen. Allee, ik ben zeker dat ik het hier gelegd heb. En ik heb dat nu dringend nodig en ik vind het weeral niet. Honderd procent zeker dat het hier ligt. En dat overkomt me nu iedere keer zekers. Ge hebt iets dringend nodig en ge vindt het niet meer. Zo gaat het nog een tijdje door, tot ge het gevonden hebt op een ander plekje natuurlijk want je had het daar zelf gelegd om gemakkelijk terug te vinden.
Ik praat dus teveel met mezelf. Vanaf nu zal ik er meer opletten en alleen met mezelf praten als ik mezelf een complimentje geef. Dat is positiever dan altijd maar te foeteren. Slecht voor mijn maag !
Tot mijn verbazing groeien er nu rozen op de grijze muur. Nu ja, één roos bloeit, de andere is nog niet voltooid. Nog pril. Onvoltooide liefde misschien !
"Alles van waarde is weerloos" spiegelt in het water zodat je het kunt lezen. Komt er nog iets bij ? Een mysterieuze tekst die oplicht als het donker wordt. Twee eendjes laten het water rimpelen, alles van waarde is weerloos !
Wat je ook doet of zegt het is me allemaal gelijk want der zijn zo van die dagen dat ge liefst alles vergeet.
Motregen, mottige regen, druilige regen, fijne waterdruppels maken me nat.
Che Guevara staat me aan te kijken met een dikke Havannasigaar in zijn mond. Hij ziet er voldaan uit. Hij staat hier al een tijdje op mijn bureau. Merkwaardig dat niemand hem hier kent. Roem is vergankelijk. Ik moet hem misschien maar eens wegdoen, de schuif in.
Gisteren ging het niet goed vooruit, vandaag gaat het ook niet zo vlot. Dat zijn zo van die nevelsliert dagen hé. Ge hebt precies watten in je hoofd, je concentratie is weg, het motregent binnen in je.
Dagen die je het liefst vergeet omdat er toch niets gebeurt. Ik maak me zorgen omdat ik twee dagen verspild heb, dagen waar ik niet zoveel gedaan heb. Een mens voelt zich al vlug schuldig omdat hij niets gedaan heeft. Ik toch, zelfs in mijn vakantie moet ik iets doen. Van niets doen krijg ik een schuldgevoel !
Er zijn teveel prikkels om me heen vermoed ik, zodat ik niet goed kan kiezen met wat ik moet beginnen. En daarom doe ik niets. Dat is mijn merkwaardige conclusie op deze mottige motregendag.
Wat een mens niet tegenkomt als hij een wandelingetje maakt. Ja, ik volg de raad op van mijn medebloggers om af en toe eens uit te waaien. Er was wel weinig wind vandaag maar het winterzonnetje maakt veel goed. Dus, op mijn wandeling kwam ik een houten plank tegen die aan een kerkgevel hangt. Dank zij de uitleg die erbij hangt weet ik wat het voorstelt. Dus niet zomaar een houten plankje maar een echte zonnewijzer die oorspronkelijk uit 1700 afkomstig is. Het is dus een gesplitste polaire zonnewijzer met gegraveerde eiken wijzerplaat en metalen schaduwwerper. En waarom gesplitst ? Er hangen er namelijk twee, eentje aan de oostkant die van 4 uur tot 12 uur aanduidt, en eentje aan de westkant die van 12 uur tot 20 uur aanduidt. En daartussen ... is het donker !
Vrijdagavond is fotoclubavond. Ik behoor nog bij het zeldzame ras die aangesloten is bij een fotoclub. Dat is al jaren zo en ik voel me daar goed bij, waarom nu daarmee stoppen. Het gaat namelijk niet enkel over de fotografie maar eveneens over vriendschap. Een groepje, overwegend mannen, die bijeen komen om over fotografie te babbelen, naar fotos te kijken en te bespreken of eens een clubactiviteit te doen. Het zijn dus wel mannen want de vrouwen laten het afweten in onze club. Ik heb geen idee waarom. Is fotografie uitsluitend een mannengelegenheid of voelen vrouwen zich niet thuis bij een fotoclub omdat er toch af en toe competitie in de lucht hangt. Wie maakt de mooiste foto, wie heeft het beste fototoestel ? Met de huidige digitale toestellen kan het toch niet zijn dat fotografie te technisch zou zijn en dat dit vrouwen minder aanspreken. Een foto moet volgens mij niet altijd technisch perfect zijn maar moet ook gevoelsmatig kloppen. Een vrouwelijk aspect van de fotografie, toch ? Maar ze komen niet de vrouwen. Waarschijnlijk is dit bij andere fotoclubs hetzelfde probleem. Of zijn fotoclubs een ouderwetse aangelegenheid die in dit digitale tijdperk afgeschreven zijn ? De jongere generatie laat het afweten.
Toch zou ik een pleidooi willen houden om meer vrouwen aan te trekken bij fotoclubs. Dat kan niet alleen de goede sfeer bevorderen maar we zouden ook een andere soort fotografie zien. Vrouwvriendelijker.
Fotoclubs, mannenclubs, een groep mannen rond de tafel, bier tijdens of na de clubbijeenkomst, oeverloos gezwets over wéér een nieuw fototoestel, eindeloze discussie over een foto. Een avondje uit. Fotoclubs, het zal veelal zo zijn. Dju, ik verlang weer naar enkele vrouwen in onze club !
Annie Leibovitz, Eve Arnold, Hilde Braet, Lieve Blancquaert, beroemde, bekende fotografes. En er zijn er tientallen anderen. Vrouwen staan wel degelijk hun mannetje in de fotografiewereld.
Het gevaar schuilt dat ik veel te lang op dezelfde werkplaats bezig ben. Dat mijn werkwereld te eng wordt. Dat ik steeds te veel in mijn enge denkwereld opgesloten zit. Een buitenstaander zou zeggen dat ik saai begin te worden, te voorspelbaar. Mijn creativiteit begint een beetje af te slijten. En dat begint zich nu al te uiten in mijn grootste hobby: de fotografie. Ik krijg het gevoel dat ik alles reeds gefotografeerd heb.
Werkwereld te eng, denkwereld te eng. Creativiteit heeft juist een open geest nodig. Mijn fantasie moet meer aan bod komen. Als kind was ik een echte dromer zoals kinderen kunnen zijn in hun fantasiewereld. Fantasie is de voedingsbodem voor creativiteit. Ik moet dus weer kind worden en openstaan voor nieuwe impulsen !
You may say Im a dreamer, but Im not the only one, I hope some day you'll join us, And the world will live as one.
Rafelige klanken, een slecht gestemde viool. Ik voel me een beetje moe de laatste tijd. Voorjaarsmoeheid, een beetje te vroeg. Winterblues, het zou kunnen. Ik zit te veel binnen denk ik, vrees ik. Een beetje meer bewegen, een wandelingetje doen. Goede raad van goedbedoelde mensen. Die ik niet altijd opvolg. Eigenwijs.
Krassende snaren, valse noten. Mijn ogen vallen toe. De melodieuze tonen zijn er niet meer. Het zal deze tijd van het jaar zijn.
Wat doet een mens als hij een andere weg zoekt die hij normaal bewandelt maar die weg is zo voorspelbaar geworden dat het een sleur geworden is. Wat moet een mens doen in zon geval, als je al de leuke dingen die je graag doet niet meer doet omdat je het niet meer leuk vindt ?
Een andere weg zoeken zeg je ! Alle bekende, bestaande paden verlaten en een onbekende weg inslaan. Mijn beschermde cocon verlaten, mijn veilig gemakzuchtig leventje veranderen. Mijn zekerheden achterlaten en wat dan ?
Ik kijk door mijn vensterraam naar de lucht. Weet je wat ik dan denk ? De zon schijnt altijd, alleen zie je ze soms niet, door de wolken. Je weet dat dit klopt. Waarom heb ik het dan zo moeilijk om dit te geloven?
Op een dag verlaat ik mijn huis, verlaat ik mijn stad, verlaat ik mijn land. Hier is toch niets meer wat mij bindt. Ik zoek een open vlakte waar ik nog de horizon kan zien. Een plek waar nooit files zijn en opeen gepakte mensen die voor zich uit staren. Ik zoek een landschap waar ik ongedwongen wandel zonder iemand tegen te komen. Een land met ruimte.
Hier wil ik blijven in mijn geboortestad, in mijn huisje. In dit land wil ik blijven wonen waar alles dicht bijeen is, gezellig, zonder veel wereldschokkende problemen. Hier kent men mij nog, ben ik nog vrij. Een gezellig terrasje in de zomer en muziek in de open lucht. Een stad heeft ook zijn voordelen. Zelfs een klein stadje.
Waarom moet een mens altijd kiezen. Misschien ben jij ook niet tevreden met hetgeen wat je doet. Misschien wou je muzikant worden, een bed&breakfast openen, acteur zijn en heeft men je ooit beïnvloedt in je keuze.
Het onzekere kleine jongetje in mij is bang voor verandering. Ik wil niet kiezen.
Ik verwaarloos de laatste tijd mijn grote liefde van weleer. Het is bijna twee jaar geleden dat ik nog in de bibliotheek ben binnengegaan. Waarom mijn leeshonger nu plotseling zo gestild is weet ik niet. Of toch, mijn computer is nu mijn minnares. Ik betrap me erop dat ik meer en meer verslaafd geraak aan dat ding. Als ik nu nog eens een boek ter hand neem leg ik het al na een halfuurtje weer neer.
Boeken, die heerlijke geur die vrijkomt bij het doorbladeren van een maagdelijk onaangeroerd exemplaar. De aanraking van een gaaf, zonder ezelsoren bezoedeld boek geeft mij tintelingen.
Gewoon het vastpakken, de streling van de kaft, de eerste woorden.
Ik koop nog altijd boeken maar beschaamd moet ik je zeggen dat er nog heel veel werken in mijn boekenkast staan ongelezen ! Ik heb te weinig tijd en het schaamrood stijgt naar mijn wangen dat ik mijn liefde van weleer zo verwaarloos.
Gisteravond. Dikke mist. Rijden door de wolken. Mijn bestemming lijkt onbekend. Niets is hier wat het lijkt. Ik waad me verder door de watten gevulde donkere avond.
Er is een tijd geweest, nog niet zo heel lang geleden, dat ik verzot was op vulpennen. Ik kocht er verschillende, maar het waren iedere keer van die goedkope, zoals er soms in de Aldi liggen, die na een tijdje niet meer goed schrijven. Zo heb ik er thuis nog enkele liggen die het niet meer doen. Eentje heb ik laten vallen, pats, juist op de punt de grond geraakt, pen naar de knoppen. Ze krast nu op het papier. Anderen schrijven absoluut niet meer wat ik ook probeer. Ik heb ze al eens in het water gelegd maar echt "schoon" waren ze niet ! Mijn handen waren ook blauw en ik kreeg ze ook niet meer proper. Als iemand een tip weet hoe die dingen "ontstopt" kunnen worden zodat de inkt terug uit de pen vloeit laat maar weten. In feite ben ik nog altijd verliefd op vulpennen. Een haat-liefde verhouding. Moest ik nu eens in plaats van die goedkope brol een degelijke pen kopen, zoals die onbereikbare "Mont Blanc". Schrijft waarschijnlijk heel lekker maar ik heb er nog nooit eentje in mijn handen gehad. Veel te duur voor mijn budget ! Krabbeltjes, notities, kattebelletjes ... nog altijd liever met een vloeiende trek van een vulpen dan met een ordinaire stylo !
fotograffiti
Sinds vorig jaar ben ik ook maar digitaal beginnen fotograferen. Een moeilijk afscheid, alhoewel toch geen definitief afscheid, van het analoge tijdperk. Ik heb mijn 'oude' fototoestellen nog altijd. Ik kan daar geen afscheid van nemen, ik koester ze nog altijd, neem ze af en toe in mijn handen of fotografeer er zelf nog altijd mee. Als de drang te groot wordt, het verlangen hoog, dan steek ik weer een zwartwit rolletje erin en ga op stap. Of fotografeer ik 'mijn modellen' want sinds een paar jaar ben ik vooral bezig met modelfotografie. Daardoor komt het dat ik digitaal begonnen ben. Je kan de foto's meteen beoordelen. Staat het model goed, is de verlichting okee ...en een ander belangrijk punt is een financiële reden. Het komt me goedkoper uit dan al die foto's uit het analoge tijdperk, plus nog eens al die filmpjes. Ik fotografeer nu veel meer en het kost me minder. Af en toe kriebelt het echter nog altijd om zwartwit foto's af te drukken in de donkere kamer en de geur van chemikaliën op te snuiven. Dan komt de magie terug van het beeld die verschijnt. Het echte ambachtelijke werk maar dat gebeurt steeds minder.
