23-08-2006 om 19:16 geschreven door stefi  

Complementaire zielen zoeken steeds elkaar. Op zoek naar dingen die ze zelf niet hebben. Jij bent het zuiden, ik ben het noorden. De koude moet mijn hart bevriezen om me goed te voelen om dan weer even te ontdooien als je me weer eens meesleurt in een of ander avontuur. Maar ik blijf een noordeling met in zijn hart een onmetelijke vlakte.

De wind speelt met de reeds vallende bladeren, ze blijven nooit lang op dezelfde plek. Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten. De zwarte schimmen zijn verdwenen en de straatlantaarn geven al een gele vloed op de natte straat stenen. Misschien maak ik nog een wandelingetje, nog eventjes buiten. Dan word ik ook een zwarte schim met paraplu, anoniem in de vallende duisternis.

22-08-2006 om 00:00 geschreven door stefi  

21-08-2006 om 18:45 geschreven door stefi  

19-08-2006 om 23:07 geschreven door stefi  

18-08-2006 om 18:56 geschreven door stefi  

17-08-2006 om 10:44 geschreven door stefi  

Het schoonste moment is als de zon al onder is en het donkere duister nog niet is verschenen, dan is de lucht zo mooi donker blauw. Een moment die helaas niet al te lang duurt. Als je dan binnen zit met het licht aan die een warme oranje gloed verspreidt, dan is dat blauw buiten nog dieper blauw. En het contrast tussen de twee, het binnen- en buitenlicht geeft me zo een warm gevoel die me rust geeft. ben je dan nog buiten in die donkerblauwe gloed en kijk je naar binnen door de ramen dan ben ik blij dat ik naar binnen kan in die huiselijke warmte, oranje gekleurd.
Ik zou je dan zo graag een knuffel geven maar ik vind je niet. Nog altijd niet !

16-08-2006 om 16:29 geschreven door stefi  

15-08-2006 om 17:09 geschreven door stefi  

14-08-2006 om 17:56 geschreven door stefi  

13-08-2006 om 20:35 geschreven door stefi  

12-08-2006 om 20:36 geschreven door stefi  

11-08-2006 om 15:39 geschreven door stefi  

Wilt ge geloven dat er dagen zijn dat ik naar de herfst verlang. Niet meteen naar het grof werk met regen en wind, nee, eerder naar die zachte herfst met zonnetje en niet te warme, zachte temperaturen. Bladeren die verkleuren, ik vind bomen met gele en rode kleurtjes veel mooier dan gewoon maar groen. En dan zou ik iets moeten doen wat ik veel te weinig doe, wandelen.

Wandelen tussen al die kleurtjes. Met een iPod met hoofdtelefoon op de oren vol met klassieke muziek, want dat is de muziek voor een herfstwandeling. Maar helaas een iPod of andere MP3 speler heb ik niet en ik moet je iets bekennen, ik heb geen flauw benul hoe die dingen werken. Van fototoestellen weet ik alles maar van die dingen waar de SMS generatie hun hand niet meer voor omdraaien daar begin ik te twijfelen. Tenzij je Toots Thielemans heet natuurlijk want die heeft er natuurlijk wel een, zo’n iPod, hij ligt ’s nachts zelfs op zijn nachttafel voor als hij inspiratie heeft. Ik ben er eentje van de “Verloren Generatie” zoals die bestempeld wordt. En sommige zaken worden dan een ietwat argwanend bekeken. Wat is er mis met mijn cd-speler denk ik dan, mijn walkman, ik heb zelfs nog een cassettespeler die ik weliswaar nooit meer gebruik en mijn verzameling LP’s die ik aan gebrek van een platenspeler ook niet meer kan spelen. Toch ook maar eens zo ’n iPod kopen ? Als de najaarszon dan eindelijk zachte warmte geeft, ik mijn ogen sluit met op de achtergrond een streepje muziek.

10-08-2006 om 18:30 geschreven door stefi  

09-08-2006 om 19:06 geschreven door stefi  

Tussen schemering en donker is mijn ziel weeral aan het zwerven. Mijn gedachten zweven weer ergens op een plek waar ik misschien nooit zal komen omdat in het diepste van mijn binnenste ik gewoon een thuisblijver ben. Geslingerd tussen het verlangen om te reizen en bang te zijn om te vertrekken. Een fladderend bang huismusje zo voel ik me.

Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten.

Ze zat aan een tafeltje voor het raam. Haar blonde haren gloeiden op door de binnenkomende zonnestralen. Een wit aureool rond haar gezicht en haar vingers gleden door haar lokken en de zonnestralen versplinterden tussen haar vingers. Ze had sproeten op haar neus en helblauwe ogen die treurig naar buiten keken. Ze dronk van haar espressootje en de hete dampen brachten een artistieke waas voor haar gezicht. Ze was jong en ik keek naar haar. Bonjour tristesse.

If sadness is a colour, then it’s blue just like your eyes
And sorrow can be all over you but it will never tear me down

(Stash: Sadness)

De jaren beginnen meer en meer te wegen en de jeugdige nonchalance is al lang verdwenen. Toch herken ik in jouw nog steeds het verlangen van vroeger. Het grijs in mijn zwarte dunner wordende haren zeggen genoeg. Ben je misschien de dochter die ik nooit zal hebben ?

Ik sla een bladzijde om en kijk naar buiten. In de spiegelende vensterruit kijk je me aan. Helaas ik ken je niet. Je trekken zijn zo hard en je ogen kijken zo triest vandaag. Ik sluit mijn boek en sta op. Je ogen raken eventjes de mijne. Zijn ze vochtig of verbeeld ik me iets ? Bonjour tristesse wil ik haar zeggen maar ik maak me niet graag belachelijk. En ik ga naar buiten.

Sinds mijn laatste reis staat mijn reiskoffer daar nog steeds. Een laagje stof bedekt mijn koffer en mijn laatste herinneringen. Zou je meegaan moest ik het jouw vragen ? Ik zwerf nog steeds alleen rond naar al die plekjes waar ik nooit ben geweest.

08-08-2006 om 14:23 geschreven door stefi  

07-08-2006 om 18:52 geschreven door stefi  

06-08-2006 om 11:09 geschreven door stefi  

Niets moet enkel rust !

05-08-2006 om 19:42 geschreven door stefi  

Meestal vermeld ik nooit hetzelfde item op mijn krakowblog en op fotograffiti maar ditmaal doe ik het toch. Door te grasduinen op het net naar Krakow kwam ik haar tegen: Agnieska. Hier vind je prachtige foto’s van Krakow maar eveneens schitterende andere foto’s van deze jongedame. Neem rustig de tijd zou ik zeggen om hier af en toe eens te snuisteren in deze fotosets zoals “a day in the life of a bookworm”.

Agnieska is een getalenteerde fotografe en eveneens, wat ik vroeger reeds beweerde over de dames in Krakow, een mooie jongedame.

“Zo jong ben ik nooit geweest en mocht ik weer zo jong zijn, ik was verliefd”

04-08-2006 om 18:57 geschreven door stefi  

Gelezen in De Morgen van gisteren.

De opmars van de treurige eenzaat. Vergeet Bridget Jones, hier komt de regretful loner: mannelijk, 35 tot 45 jaar, alleenstaand en eenzaam. De treurige eenzaat (TE) is lid van een fors groeiende sociale groep maar ook schietschijf van steeds meer instanties en verenigingen. Niet alleen zou hij meer verbruiken, hij weegt ook sterk op de gezondheidszorg en het milieu.

… ‘Volgens recente cijfers zouden elk jaar 150.000 mannelijke Britten verkiezen om alleen te gaan leven. Deze week al werd deze groep tot zwart beest uitgeroepen. Een onderzoek aan de University College London wijst hen immers aan als verantwoordelijke voor de opmars van het beton en de baksteen op het Engelse platteland. Steeds meer alleenstaande mannen zoeken immers een solowoning op de buiten’ …

…’Maar er is meer: de meestal niet onbemiddelde treurige eenzaat zou wel eens de aanzet kunnen geven voor een heuse consumptiecrisis. Niet alleen zwelt de groep jaarlijks aan, ze blijkt ook de meest ongegeneerde consument in de Britse maatschappij’…

…’eenpersoonsgezinnen, waartoe TE’s  behoren, 38 procent meer producten, 42 procent meer verpakking, 55 procent meer elektriciteit en 61 procent meer gas dan ‘normale’ gezinnen’ …

…’En TE’s  malen niet om hun gezondheid. Een op de vijf alleenstaande mannen brengt niemand, zelf niet hun huisdokter, op de hoogte van een gezondheidsprobleem. Alleenstaande vrouwen blijken veel meer met familie en vrienden te praten over hun gezondheid’…

Treurige eenzaten (wat een afschuwelijke woordkeuze) zouden die hier ook in opmars zijn ? Gelukkig zijn niet alle alleenstaanden treurige eenzaten die dan nog eens de schuld krijgen van de maatschappij !

03-08-2006 om 19:25 geschreven door stefi