|
In de verte klinkt het frêle geluid van een klokje, gedragen door de wind bereikt het mij, dobberend in de bezwangerende lucht vol met regenwater. Ik schuifel langs de straat, dicht tegen de gevels met mijn paraplu dicht tegen mijn vermoeide kop. Het is nog vroeg, mijn hersens werken nog niet of weigeren te werken. Ik ben moe, zowel fysisch als geestelijk zie ik het niet meer zitten. Mijn kletsnatte schoenen weigeren precies nog om verder te stappen, ze slepen meer. Dit zijn zo van die momenten dat ik niet aan te spreken ben. Ik wil met rust gelaten worden, spreek me niet aan, laat me alleen met mijn eigen binnenste, mijn gedachten.
Soms wil ik in een andere tijd leven, in een vroeger tijdperk. Soms wil ik zo verschrikkelijk ouderwets zijn. Zo n ouderwetse gentleman, very British, die de deur voor je opendoet, je een handkus geeft of één simpele roos. Soms wil ik je nog een handgeschreven brief sturen en al de gekregen brieven samenhouden met een rood lintje. En af en toe kan ik ze uit de enveloppe halen en lezen en herlezen, en betasten en ruiken.
Soms wil ik je helpen je jas uit te doen en aan te doen, gewoon gearmd door de straat lopen, zonder ons te moeten haasten voor weer een dringende afspraak.
Zo mijmer ik verder, mijn gezicht verscholen onder mijn paraplu. Ik besef dat ik niet echt meer leef. Ik laat me gewoon meedrijven met de stroom, van dag tot dag. Van ochtend tot avond en daar tussen zit niet veel. Enkel het verleden en gemiste kansen. Het alleen zijn begint door te wegen denk ik en toch ben ik graag alleen.
Mijn mijmertocht brengt mij aan de kerk, door het getraliede raam zie ik licht branden. De zware deur is open en ik stap binnen. In het schemerdonker zie ik niemand. Op dit vroege uur zijn de kerken meestal leeg, wie komt er nog naar de vroegmis. Ik laat me neerzakken op een stoel, aan mijn voeten verschijnen al vlug kleine plasjes van mijn natte kleren en mijn paraplu.
Mijn neerslachtigheid brengt me dikwijls naar deze plaats, deze kerk waar ik even tot rust tracht te komen, even bezinnen. De stilte doet mijn ogen sluiten. Ik ben moe, mijn schouders doen pijn, mijn nek kraakt. Ik ben een oude grommelpot geworden.
Ik zou je willen meenemen naar mijn geliefkoosde plekjes zodat je mee kunt genieten. Mijn geluksmomenten met jou delen. Jammer dat je er niet bent.
I close my eyes, only for a moment and the moment's gone
All my dreams pass before my eyes a curiosity
Dust in the wind
All they are is dust in the wind
Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do crumbles to the ground though we refuse to see
Dust in the wind
All we are is dust in the wind
Now don't hang on, nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away and all your money won't another minute buy
Dust in the wind
All we are is dust in the wind
Dust in the wind
Everything is dust in the wind
Het licht gaat uit in de kerk en ik zit in het halfduister. Ik ga weer naar buiten, het regent nog steeds, nog een klein beetje, in mijn hart.
29-08-2006 om 18:59
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
Recyclagekunst
"Nature morte", stilleven, verstild leven.
Voor de geïnteresseerden onder u die zich afvragen waar ik vorige foto "getrokken" heb, awel dat was in Dresden in Duitsland (het vroegere DDR). Het is er wel eentje van vorig jaar !
De angst van de donkere steeg !
