Wilt ge geloven dat er dagen zijn dat ik naar de herfst verlang. Niet meteen naar het grof werk met regen en wind, nee, eerder naar die zachte herfst met zonnetje en niet te warme, zachte temperaturen. Bladeren die verkleuren, ik vind bomen met gele en rode kleurtjes veel mooier dan gewoon maar groen. En dan zou ik iets moeten doen wat ik veel te weinig doe, wandelen.
Wandelen tussen al die kleurtjes. Met een iPod met hoofdtelefoon op de oren vol met klassieke muziek, want dat is de muziek voor een herfstwandeling. Maar helaas een iPod of andere MP3 speler heb ik niet en ik moet je iets bekennen, ik heb geen flauw benul hoe die dingen werken. Van fototoestellen weet ik alles maar van die dingen waar de SMS generatie hun hand niet meer voor omdraaien daar begin ik te twijfelen. Tenzij je Toots Thielemans heet natuurlijk want die heeft er natuurlijk wel een, zon iPod, hij ligt s nachts zelfs op zijn nachttafel voor als hij inspiratie heeft. Ik ben er eentje van de Verloren Generatie zoals die bestempeld wordt. En sommige zaken worden dan een ietwat argwanend bekeken. Wat is er mis met mijn cd-speler denk ik dan, mijn walkman, ik heb zelfs nog een cassettespeler die ik weliswaar nooit meer gebruik en mijn verzameling LPs die ik aan gebrek van een platenspeler ook niet meer kan spelen. Toch ook maar eens zo n iPod kopen ? Als de najaarszon dan eindelijk zachte warmte geeft, ik mijn ogen sluit met op de achtergrond een streepje muziek.
Tussen schemering en donker is mijn ziel weeral aan het zwerven. Mijn gedachten zweven weer ergens op een plek waar ik misschien nooit zal komen omdat in het diepste van mijn binnenste ik gewoon een thuisblijver ben. Geslingerd tussen het verlangen om te reizen en bang te zijn om te vertrekken. Een fladderend bang huismusje zo voel ik me.
Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten.
Ze zat aan een tafeltje voor het raam. Haar blonde haren gloeiden op door de binnenkomende zonnestralen. Een wit aureool rond haar gezicht en haar vingers gleden door haar lokken en de zonnestralen versplinterden tussen haar vingers. Ze had sproeten op haar neus en helblauwe ogen die treurig naar buiten keken. Ze dronk van haar espressootje en de hete dampen brachten een artistieke waas voor haar gezicht. Ze was jong en ik keek naar haar. Bonjour tristesse.
If sadness is a colour, then its blue just like your eyes And sorrow can be all over you but it will never tear me down
(Stash: Sadness)
De jaren beginnen meer en meer te wegen en de jeugdige nonchalance is al lang verdwenen. Toch herken ik in jouw nog steeds het verlangen van vroeger. Het grijs in mijn zwarte dunner wordende haren zeggen genoeg. Ben je misschien de dochter die ik nooit zal hebben ?
Ik sla een bladzijde om en kijk naar buiten. In de spiegelende vensterruit kijk je me aan. Helaas ik ken je niet. Je trekken zijn zo hard en je ogen kijken zo triest vandaag. Ik sluit mijn boek en sta op. Je ogen raken eventjes de mijne. Zijn ze vochtig of verbeeld ik me iets ? Bonjour tristesse wil ik haar zeggen maar ik maak me niet graag belachelijk. En ik ga naar buiten.
Sinds mijn laatste reis staat mijn reiskoffer daar nog steeds. Een laagje stof bedekt mijn koffer en mijn laatste herinneringen. Zou je meegaan moest ik het jouw vragen ? Ik zwerf nog steeds alleen rond naar al die plekjes waar ik nooit ben geweest.
Via demorgen een website ontdekt die vrijgezellen zoals ik nog eens kunnen helpen. Want zeg nu zelf, hoeveel keer draagt een mens zoals ik nog een das ? Hoogstens tweemaal per jaar ! En hoe knoop je nu weeral zo een das ? Dankzij www.viewdo.com kan ik nu zelfs een perfecte Windsorknoop maken. Ge kunt nooit weten voor wie dat goed voor is. Alles wordt perfect uitgelegd via instructiefilmpjes.
Meestal vermeld ik nooit hetzelfde item op mijn krakowblog en op fotograffiti maar ditmaal doe ik het toch. Door te grasduinen op het net naar Krakow kwam ik haar tegen: Agnieska. Hier vind je prachtige fotos van Krakow maar eveneens schitterende andere fotos van deze jongedame. Neem rustig de tijd zou ik zeggen om hier af en toe eens te snuisteren in deze fotosets zoals a day in the life of a bookworm.
Agnieska is een getalenteerde fotografe en eveneens, wat ik vroeger reeds beweerde over de dames in Krakow, een mooie jongedame.
Zo jong ben ik nooit geweest en mocht ik weer zo jong zijn, ik was verliefd
De opmars van de treurige eenzaat. Vergeet Bridget Jones, hier komt de regretful loner: mannelijk, 35 tot 45 jaar, alleenstaand en eenzaam. De treurige eenzaat (TE) is lid van een fors groeiende sociale groep maar ook schietschijf van steeds meer instanties en verenigingen. Niet alleen zou hij meer verbruiken, hij weegt ook sterk op de gezondheidszorg en het milieu.
Volgens recente cijfers zouden elk jaar 150.000 mannelijke Britten verkiezen om alleen te gaan leven. Deze week al werd deze groep tot zwart beest uitgeroepen. Een onderzoek aan de University College London wijst hen immers aan als verantwoordelijke voor de opmars van het beton en de baksteen op het Engelse platteland. Steeds meer alleenstaande mannen zoeken immers een solowoning op de buiten
Maar er is meer: de meestal niet onbemiddelde treurige eenzaat zou wel eens de aanzet kunnen geven voor een heuse consumptiecrisis. Niet alleen zwelt de groep jaarlijks aan, ze blijkt ook de meest ongegeneerde consument in de Britse maatschappij
eenpersoonsgezinnen, waartoe TEs behoren, 38 procent meer producten, 42 procent meer verpakking, 55 procent meer elektriciteit en 61 procent meer gas dan normale gezinnen
En TEs malen niet om hun gezondheid. Een op de vijf alleenstaande mannen brengt niemand, zelf niet hun huisdokter, op de hoogte van een gezondheidsprobleem. Alleenstaande vrouwen blijken veel meer met familie en vrienden te praten over hun gezondheid
Treurige eenzaten (wat een afschuwelijke woordkeuze) zouden die hier ook in opmars zijn ? Gelukkig zijn niet alle alleenstaanden treurige eenzaten die dan nog eens de schuld krijgen van de maatschappij !
Aan de kant van het leven zal ik staan, toekijkend naar alle voorbijgangers en zuchten. Zou ik meegaan of toch maar niet en veilig blijven staan ?
Het blijven altijd zwartwit beelden voor mij. Een bepaalde periode in mijn leven blijft kleurloos. Enkel mijn hoofd was altijd rood. Zo verlegen was ik als er iemand naar me keek. Als ik naar iemand keek. Een zwartwit foto was dan beter.
De laatste tijd heb ik het weer. Die altijd terugkerende twijfel van mij. Nu heb ik het in mijn fotografie. Als ik al die mooie fotos zie van mensen die fotograferen. Als ik al die goede ideeën zie in de modelfotografie, dan begin ik weer te twijfelen. Over mijn fotografie. Mijn fotos zijn bijlange zo goed niet. Soms vraagt een model of ik haar niet wil fotograferen maar als ik dan haar portfolio bekijk dan zie ik het weer niet meer zitten. Want wat zou ik kunnen bijdragen aan de portfolio van dat model. Ze heeft al zoveel mooie fotos, de mijne doen er niet meer toe. Ik vind mijn fotos altijd zo gewoontjes. Misschien heeft dat te maken met het altijd streven naar de perfectie. Soms vind ik dat ik een prachtige, sublieme foto heb gemaakt en na een tijdje vind ik het weer maar niets meer. Het kan beter, het moet beter. Creativiteit moet spontaan zijn, als je er te lang over nadenkt is de spontaniteit verdwenen.
Misschien moet ik me daar maar bijleggen, relativeren, er zullen altijd betere fotografen zijn dan mij. En toch, als ik weer eens zo n krachtig beeld zie vloek ik weer eens waarom ik dat idee toch niet had.
Ik zit op mijn eentje aan tafel, een kopje koffie voor mij. De geur ervan prikkelt mijn zintuigen zoals verse koffie mij altijd prikkelt. De nieuwe krant ligt voor mij en ook die geur van verse drukinkt en papier baant zich een weg naar mijn hersenen. Ik sluit mijn ogen en hoor geroezemoes, Franse vrouwenstemmen, rinkelende kopjes, vrouwenhakjes die tikken op de straatstenen, voorbijrijdende autos in de verte, Paris !
Ik open terug mijn ogen, even waande ik me in Parijs. Maar ik heb gewoon geluisterd naar Paris Monteguiele. Achtergrondgeluiden, geluidsfragmenten die soms gewoon door toeristen op reis opgenomen werden van wandelende mensen, deuren die open en toe gaan, regendruppels die kletteren op de ruiten, achtergrond gesprekken, Op het internet vind je tientallen geluidsfragmenten opgenomen door geluidsjagers. Jammer genoeg zijn de meeste geluiden veel te kort, ze duren amper vijftien, dertig seconden.
Even ben ik in een kerk, mensen gaan naar buiten, voetstappen galmen doorheen de hoge ruimte, fluisterende stemmen doen mijn oren spitsen. Het concert in de kerk is gedaan.
Een fragment van Bavarian audience.
Paris Monteguiele, Bavarian audience, Berlin backyard, in een paar minuten zwerf je de wereld rond. Eventjes waan ik me elders, het doet zelfs de dagelijkse eentonigheid een beetje verminderen door mijn fantasie te prikkelen, het verlangen naar iets anders dan muffe saaiheid.
Af en toe zoek ik verder op het internet naar geluidsfragmenten die mijn hart beroeren omdat mijn werkelijkheid niet zo boeiend is.
Deze morgen liep in de carrefour. Een beetje ongewoon want dit is een winkel waar ik niet zo vaak in rondloop maar ze hebben rekken vol leesvoer, dus af en toe doorblader ik eens tijdschriften die ik niet ken. En een beetje verder in een bak vol koopjes lag hij. Een cd voor amper vier euro van Billy Paul. De man van Me and Mrs Jones. Een nummer waarvan de begintune me totaal relax maakt. Ah Mrs Jones. Ik heb het gekocht natuurlijk voor amper 4 euro kon ik dat daar niet laten liggen. En omdat het nog altijd warm is buiten en ze kouder weer voorspellen ben ik eens langs de diepvries afdeling gaan lopen kwestie van het weer gewoon te worden. Leuke zin: "het weer gewoon te worden" als je verlangt naar mindere temperaturen ! Dus ik liep daar rond en daar stond toch wel een heel ongewoon oud ventje. Hij had een soort blauwe muts op, een soort kabouter puntmuts en geloof het of niet een donker groene regenjas, zo eentje die vissers op zee ook dragen geloof ik. Laarzen had hij gelukig niet aan want anders zou ik zeker naar omhoog gekeken hebben waar de gutsende regen bleef en de bliksemschichten. Ik weet niet wat het ventje van plan was met die kledij maar 't was toch een raar gezicht. Misschien deed hij die kleren uit als hij terug naar buiten ging. Ik weet het niet want dat ventje bleef maar staan aan de diepvries en ik moest weg. Naar Mrs Jones (gaan luisteren).
Me and Mrs.Jones We got a thing goin'on We both know that it's wrong But it's much too strong To let it go now
We meet every day at the same cafe Six-thirty and no one knows she'll be there Holding hands, making all kinds of plans While the juke box plays our favorite songs
Me and Mrs.Jones We got a thing goin'on We both know that it's wrong But it's much too strong To let it go now
We gotta be extra careful That do we don't build our hopes up too high Because she's got her own obligations And so, and so, do I
Me and Mrs.Jones We got a thing goin'on We both know that it's wrong But it's much too strong To let it go now
Well, it's time for us to be leaving It hurts so much, it hurts so much inside Now she'll go her way snd I'll go mine Tomorrow we'll meet The same place, the same time
Me and Mrs.Jones We got a thing goin'on We both know that it's wrong But it's much too strong To let it go now
Ken je een flawijn ? Ik had er in ieder geval nog nooit van gehoord. In ieder geval de foto's zijn de moeite waard op zijn photoblog en misschien ontdek je wat een flawijn nu is !
Mijn denken, mijn gedachten, alles is niet meer zo helder de laatste dagen. De hitte doet mijn hersens smelten en mijn gedachten worden zwart verbrand. Mijn brein is als een verdord blad. Gisteren zat ik alleen in de tuin, het is al negen uur en de buiten thermometer staat nog steeds op 30°. Ik drink aan mijn wijntje en twijfel nog steeds aan vele dingen. Ik wil weg vluchten van de massa. Ik wil mijn geest opruimen, plaats maken voor nieuwe dingen omdat ik het gevoel heb dat de chaos te groot wordt. Misschien moet ik beginnen met de chaos in mijn huis. Ik ben namelijk een bewaarder. Ken je een bewaarder ? Die gooien niets weg, alles wordt bewaard. Mijn huis staat vol met nutteloze dingen die ik helemaal niet nutteloos vind. Ik heb tientallen boeken die ik nog moet lezen en koop er ondertussen nog bij. Ik heb tientallen cd's die ik maar eenmaal beluisterd heb en ik koop er nog bij. En alles stapelt zich op. Zo voelt het in mijn hoofd ook. Ik kan niets loslaten. Misschien moet ik wonen in een huis met bijna lege kamers, met slechts hier en daar een meubel. Hitte, verdorde gedachten en de durf die ontbreekt. Ik ben maar een twijfelaar.
Tijdens de vakantie en ook wegens de broeiende hitte die mijn hersens doet verbranden zodat ik weinig schrijfgenot heb een zomerfoto. In Frankrijk kwam ik een bootje tegen met hoe kan het anders, geschilderd in "Les trois couleurs: bleu, blanc, rouge"
Als kind liep ik graag en veel tussen de korenvelden, sluipend over de grond en in het midden van het koren maakte ik mijn kamp. En ik dacht dat niemand mij zag, dat dit mijn wereld was, mijn schuilplaats, en de leeuwerik bleef hoog in de lucht hangen juist boven mijn hoofd. Daarom deze zwartwit foto, uit nostalgie naar vervlogen tijden.
fotograffiti
No photo please !
