Zijn alterego loopt liefst in het donker op straat met een zacht jazzy trompetmuziekje die door zijn hoofd spookt. Zweverig ijlend, tussen de uren waar de nacht langzaam verandert in dag. Als de miezerige regen iedereen van de glanzende straat jaagt. De verlaten straten die een stad zo mooi maken, het lelijke verdoezelt door de zwarte nacht. De slapeloosheid verdrijven door rond te zwerven. De eenzaamheid opzoeken om te vergeten. Zijn eigen filmdecor.

Een donkere kroeg. Hij zat alleen aan een tafel met een rode wijn voor zich. Een tafeltje aan de venster. Hij keek graag naar buiten. Anders verschool hij zich achter zijn krant en observeerde de mensen. Hij zocht geen contact met hen, was altijd al een beetje mensenschuw geweest. Heel zijn leven was hij alleen, nog nooit een relatie gehad. Mensen komen en mensen gaan, ze blijven niet stilstaan bij hem. Onopvallend stil, een schim van de nacht.

“Ik ga mijn eigen gang, ik geef toe dat het niet altijd gemakkelijk is tegen de stroom op te zwemmen. En af en toe moet ik mijn frustraties uitschreeuwen. Geen mens die het echter zal opmerken want dan zwerf ik maar rond door de verlaten straten. Op mijn eentje met mijn wirwar van gedachten, kortsluiting in mijn hersens. Op vlucht voor mijn eigen ik. In een ander leven misschien een psychopaat rondzwervend door de nacht.”

Zou er iemand naar hem op zoek zijn. Naar die mysterieuze man die niemand echt kent.

Zijn andere ik zou in een taxi stappen in de nacht en zich laten rondrijden, urenlang, kijken door het venster naar het echte leven. De taxichauffeur zou zich niet op zijn gemak voelen met de sprakeloze stille man en argwanend in de achteruitkijk spiegel kijken.

Hij zegt niets omdat hij niets te zeggen heeft. Alleen kronkelende gedachten, kolkend in zijn hoofd van opgekropte gevoelens, verlangens. Er was nooit een mooi verhaal voor hem.

“Ik denk aan jou, jij kent me niet echt.

Als ik er morgen niet meer zal zijn zou je me missen ?”

23-05-2008 om 11:59 geschreven door stefi  

Betrokken luchten eindeloos reikend vol met donkere wolken bezwangerd met regen. Het kerkhof was verlaten. Het lag midden de natuur grenzend aan een bos en tussen de graven stonden hoge bomen die schaduw gaf aan de doden en in de herfst een bladertapijt vol levendige kleuren. Hij schuifelde tussen de graven, zijn handen achter de rug, stopte nu en dan voor een graf om naar de foto en tekst te kijken die op het graf stonden en kuierde dan verder. Een wekelijks ritueel, een bezoek aan de doden gelegen op deze rustige plek. Een rustmoment op een kerkhof, macabere humor, zwart als zijn gedachten. Dikke druppels vielen naar beneden en pletsten open op het marmer en natuursteen. Het tiktik geluid van regen op de bladeren. Regen deerde hem niet. Het gaf zelf een goed gevoel, een gevoel van verlossing, het wegwassen van zijn zonden. Denkend aan zijn kindertijd in een katholieke school, de vrijdagmis en biecht. Niet weten wat zeggen en zich een zondaar voelen. Zondige gedachten van een kind in een verder nog zorgeloze wereld. Een onontgonnen wereld waar nog zoveel te ontdekken was. Een nog zo simpel eenvoudige wereld. Wat was een zonde ? Onkuise gedachten, liegen tegen je ouders, …je zei maar van ja tegen de pater. Je zonden werden toch vergeven.

De regen deden zijn haren plakken op zijn voorhoofd en de lucht werd zuiver, rook zo fris. De geur van vers gewassen en gestreken lakens op je bed, toen je nog kind was. Het waren nog witte lakens toen je nog kind was. Een beetje stijf. Met zijn hoofd gebogen tussen de grafstenen door stapte hij verder in een wereld vol met stenen. Een dorp vol dode mensen.

Feilloos vond hij zijn weg, een weg die hij al ontelbare keren genomen had, tussen engelenkoppen, ineengevouwen handen en verslenste bloemen. Het graf lag er nog keurig bij. Zij keek hem lachend aan, een beetje spottend met pretlichtjes in haar ogen. Altijd dezelfde blik, al jaren lang. Zijn ogen dwaalden naar de verte, onscherp gemaakt door regen, een nevelsliert. Daar was ze ergens aan het dwalen, naar hem aan het kijken, steeds in zijn gedachten, na zoveel tijd. Hij was nog steeds alleen maar zij was nooit ver weg.

15-05-2008 om 13:01 geschreven door stefi