30-09-2006 om 18:27 geschreven door stefi  

Weggaan. En terugkomen.

Dromen. En niet meer dromen.

En niet meer weggaan.

Een echte weemoed, niet om hoe het vroeger was

Maar om hoe het ook vroeger nooit is geweest.

De herinnering aan wat nooit heeft bestaan.

Herman de Coninck uit “Met een klank van hobo”

Nooit aan gedacht, nooit naar verlangt en nu ik ouder ben geworden vraag ik me af hoe zou het zijn om een kind te hebben ?  Een dochter, geen zoon. Vraag me niet waarom. Alle vaders verlangen naar een zoon.Ik niet. Misschien heeft een dochter meer bescherming nodig en is het daarom dat ik me afvraag hoe het zou geweest zijn moest ik vader zijn van een dochter.
De herinnering aan wat nooit heeft bestaan.

28-09-2006 om 20:34 geschreven door stefi  

27-09-2006 om 17:40 geschreven door stefi  

26-09-2006 om 18:52 geschreven door stefi  

25-09-2006 om 18:27 geschreven door stefi  

Olifant door Nick Brandt. Gehuld in stof en nevel. Foto's van echte olifanten !

23-09-2006 om 18:34 geschreven door stefi  

Mijn weegschaal laat dingen aan me zien die ik liever niet zou weten. Een getal van boven de 80 in rode cijfers. En ik ben maar 178 cm. Mijn gekrompen jeans zal dus waarschijnlijk niet gekrompen zijn. Dat spannend gevoel dat ik steeds heb rond mijn buik zal dus toch te wijten zijn aan die overtollige kilo’s die ik begin te krijgen. Mijn jarenlange sportloze activiteiten beginnen zich te wreken. Op een dag heb ik er namelijk de brui aan gegeven aan de sport. Na talloze scheuringen van gewrichtsbanden en spieren heb ik het opgegeven. Toen ik na een minivoetbalwedstrijd iets hoorde kraken aan mijn hiel wist ik het meteen: achillespees afgescheurd. En na 12 weken plaaster en 2 maanden revalidatie, elke dag bij de kinesist, hoefde het voor mij niet meer. Geen sport meer. Liever een kilootje meer dan nog eens af te zien dacht ik bij mezelf. Maar misschien wordt het nu tijd om een paar kilo’s kwijt te spelen. Er verschijnen een paar zwembandjes rond de gordel. Ge komt in uw ‘blokjaren’ zegt men tegen mij. Ik kijk in de spiegel en ziet tot mijn ontzetting dat ik borsten begin te krijgen !

Begin ik nu toch weer te sporten of laat ik die heerlijke chocolade maar achterwege waar ik verslaafd aan ben ? Het is een dilemma. Mijn tweestrijd blijft dus duren. Wint de gemakzucht, de chocolade, de overtollige kilo’s of  zal er opnieuw beweging in mijn leven komen ? Ik spreek bewust van bewegen want aan sporten begin ik echt niet meer. Ik heb geen behoefte meer aan competitie, winnen en jezelf steeds willen bewijzen. Ik zou best die weegschaal wegzetten.

22-09-2006 om 17:21 geschreven door stefi  

21-09-2006 om 16:01 geschreven door stefi  

De herfstbladeren beginnen al te vallen, één voor één, tientallen tegelijk. Telkens weer. Ieder jaar, zoveel jaren … heb ik geleefd. In het schemerduister verlicht door de fletse geelachtige gloed van de straatlantaarns zie ik zijn schimmige gestalte voorbij wandelen. Het oude heertje laat zijn hondje uit, iedere avond op dezelfde tijd. Ik zit hier in het schemerdonker voor het venster naar buiten te staren.

Je zou me niet meer herkennen mijn vriend, ik ben zo veranderd. Het is zo lang geleden dat ik iemand een glimlach geschonken heb, dat ik nog eens hartelijk gelachen heb. Het zorgeloze in mij is verdwenen met de verloren gegane jeugd. Ik vergeet te leven denk ik wel eens, alles gaat aan mij voorbij. De ondraaglijke zwaarmoedigheid in mijn bestaan.

Dagen dat ik niet weet wat zeggen, dagen dat ik niet veel zeg. In gedachten verzonken. Peinzend voor me uit staren. Loomheid, geestelijk vermoeid, mijn ogen vallen toe,nutteloos te  vechten tegen de zwaartekracht.

Dagen dat ik niets te zeggen heb, alleen met mezelf. Het alleenzijn is in wezen een eenzame bezigheid. Toch schrikt het me niet af alleen te zijn met mezelf. Erger is het om alleen te zijn met anderen en niets te zeggen hebben. Andere gedachten dan de mijne doorklieven mijn hoofd, op weg naar de belabberde toestand van mijn hersens.

Laat de wind maar waaien doorheen de herfstdraden van mijn opeengestapelde hersensspinsels. Ik heb die frisse bries nodig om de lome vermoeidheid weg te blazen.

Ik heb niemand mijn vriend, geen vrouw, geen kinderen, geen vriendin. Het is lang geleden dat ik van iemand hield, dat ik verliefd was. Misschien heb ik nooit van iemand gehouden. Weet jij het mijn vriend, ik niet ! Laat me af en toe eens mijn brieven schrijven aan jou als uitlaatklep van opgekropte gevoelens die ik anders met niemand kan delen. Ik weet dat je kan luisteren mijn vriend.

In mijn Kennedystoel wieg ik heen en weer en kijk naar buiten. Het geeft me een geruststellend gevoel dat ik binnen zit en de wereld van op een afstand bekijk. Ik zie het heertje terug keren van zijn wandeling met zijn hond. Zijn dagelijkse routine in zijn leven. Dat is wat er te veel aan is voor mezelf. Zal ik je eens een glimlach geven ?

19-09-2006 om 00:00 geschreven door stefi  

18-09-2006 om 18:50 geschreven door stefi  

16-09-2006 om 18:58 geschreven door stefi  

als ge van ze leven in de westhoek passeert
deur regen en noorderwinden
keert onze den tijd als g’ alhier passeert
den oorlog ga j’ hier were vinden

ja ‘t is den oorlog da ‘j hier were vindt
en ‘t graf van duizend soldaten
altijd iemands vader altijd iemands kind
nu doodstil en godverlaten

(Willem Vermandere)

15-09-2006 om 18:37 geschreven door stefi  

Het strand, schijnbaar verlaten, tijdloos. Enkel één naam: Jean.

14-09-2006 om 17:22 geschreven door stefi  

13-09-2006 om 19:59 geschreven door stefi  

in uiterste concentratie !

11-09-2006 om 19:24 geschreven door stefi  

10-09-2006 om 19:26 geschreven door stefi  

Het was monumentendag vandaag en ik wou deze dag eens gewoon in mijn stad doorbrengen en de (schaarse) monumenten nog eens bezoeken die ik ooit wel eens bezocht had want 't was al een hele tijd geleden. Mijn doel vandaag was om nog eens de beiaard te bezichtigen in de kerktoren. Vol goede moed begon ik eraan, aan die beklimming, maar halverwege had ik er al spijt van dat ik aan deze onderneming begonnen was. Dat draaitrapje was onwaarschijnlijk smal en er waren er vandaag precies heel veel die hetzelfde idee hadden als ik. Het was dus iedere keer een enorm gedoe om de klimmers en de dalers terzelfdertijd te laten passeren op dat trapje.Je buik intrekken, heel dicht tegen de muur aan schuren, af en toe heel intiem zijn met je tegenligger en maar hopen dat je geen trapje mist en naar beneden sodermietert. Bovendien was het er warm en ik die een hekel heb aan warmte begon al halverwege hevig te zweten. Ik had namelijk ook nog eens een rugzakje meegezeult met mijn fotomateriaal erin. Extra gewicht dus. Ik was blij dat ik boven was en een beetje  kon uitrusten bij de beiaardier. Enkele fotootjes maken ondertussen van al die klokken tot er opeens een halvegare opeens de klepel tegen de zware klok liet neerdenderen juist aan mijn hoofd. Ik sprong een halve meter omhoog van 't verschieten, mijn hart klopte sneller en ik was voor de helft doof. Mijn verbazing was nog groter toen ik de dader zag, geen jeugdige gangsterke zoals ik verwachte maar een een fikse vijftiger die er precies trots op was dat hij nog eens zo een jongensstreek kon uithalen onder het goedkeurend oog van zijn echtgenote.
Toen ik terug naar beneden wou kwam juist een groepje enthousiate Chiromeisjes de trap opgestormd, 188 hoorde ik er eentje schreeuwen, er zijn er 188 trappen. En ik moest toen nog naar beneden met al die tegenliggers.

10-09-2006 om 19:22 geschreven door stefi  

09-09-2006 om 17:36 geschreven door stefi  

Septembergevoelens komen weer naar boven, de melancholische spinnenrag gedachten die zweven tussen verleden en heden. Als mijn Druivelaar kalender begint te verminderen begin ik altijd een beetje te panikeren. De tijd slinkt, knabbelt voortdurend aan mijn voornemens om veel meer uit mijn dagelijks bestaan te halen. Wat ik ook doe, ieder jaar herhaal ik mijn lijstje, teneinde raad schrijf ik alles op, keurig in een Moleskine boekje, niets helpt echter tegen die snelheid. Ik ga altijd veel trager vooruit dan de tijd.

En aldus zijn de septembergevoelens de enige constante in mijn leven. Het vooruitzicht van de herfst brengt kleur in mijn bestaan. Een iets frissere lucht met geurresten van afgevallen natte bladeren, fragmenten van een andere luchtsoort. Gefilterd zonlicht tussen de nevelslierten,drijvend laag bij de grond. Allemaal weliswaar zeer fotogeniek maar het doet een mens gelijk ik droevig worden.

Ik ben nu eenmaal een weemoedig man. Af en toe zelfs een beetje zwaarmoedig, als je de vrijheid weer eens tracht te verliezen aan al die onbenullige regeltjes die je opgelegd worden. Het zou de tijd moeten worden van wandelingen, kleine zwerftochten doorheen kleurrijke bossen, fototoestel altijd mee, lekker uitwaaien. Het zou de tijd moeten zijn van strandwandelingen met steeds wisselende wolkenpartijen. Van lekker verdwalen in onbekende straatjes van bekende en onbekende steden. Maar als ik dan weer eens in mijn notaboekje kijk zie ik veel te veel. Ik zal het weer niet redden om alles te doen. En dat maakt mij dan weer weemoedig. De tijd kan ik niet grijpen.

08-09-2006 om 17:30 geschreven door stefi  

07-09-2006 om 19:14 geschreven door stefi  

06-09-2006 om 19:50 geschreven door stefi  

Huis 20 of huisnummer 20 !

05-09-2006 om 19:47 geschreven door stefi  

Bij het doorsnuffelen van Bloggen vond ik iets nieuw. Scherp van pen, rad van tong, deze blogster weet van aanpakken. Mag ik zeggen dat ze de vrouwelijke tegenhanger is van Chocolate moose of zijn beiden niet met elkaar te vergelijken. Oordeel zelf en ga eens kijken bij www.bloggen.be/zapnimf

04-09-2006 om 20:14 geschreven door stefi  

03-09-2006 om 15:05 geschreven door stefi  

“Twee maanden geleden heb ik alles opgegeven: mijn job en mijn burgerlijke bestaan in Brussel. Ik was niet ongelukkig, maar echt gelukkig was ik ook niet. Ik liet me leven. Ik had op die manier kunnen doorgaan tot mijn vijftigste. Een rustig leven, zonder problemen. Maar zo’n leven wilde ik niet. Ik kon het ook niet meer opbrengen om te doen alsof, om te blijven meespelen in de komedie van een leven dat het mijne niet was. Iedere ochtend reed ik in mijn autootje naar dat bedrijf dat mij langzaam maar zeker kapotmaakte. Ik voelde dat ik houvast verloor en dat ik moest ingrijpen.”

Een passage uit het boek van Sebastien De Fooz: “Te voet naar Jeruzalem” dat ik een week geleden gekocht heb en waar vandaag een artikel over is verschenen in de “De Standaard”.

Sebastien vertrok in 2005 op weg naar Jeruzalem met amper 50 euro op zak. In zes maanden tijd liep hij zesduizend kilometer en doorkruiste hij twaalf landen.

Ik zit nu halverwege het boek en ik vind het goed. Vlot geschreven, boeiend. Een jongensboek dat meisjes ook kan boeien. En vooral een zweem van jaloezie omdat ik in zijn plaats wou zijn maar het niet aandurf om zomaar alles achter te laten. Alhoewel ik me wel herken in bovenvermelde fragment.

Te voet naar Jeruzalem van Sebastien De Fooz. Uitgegeven bij Lannoo.

02-09-2006 om 16:44 geschreven door stefi  

Het gevallen blad

01-09-2006 om 19:02 geschreven door stefi