Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
27-08-2006
Natte regen !
Mierelende regendruppels in de plassen op de straat. Gekleurde vlekken weerkaatst van de neonreclame, rode, witte, gele strepen in de nattigheid van voorbijrijdende autos.
Ik kijk naar buiten in de grijze brij zonder wolken. En wou dat ik een citytripper was. Iedere week een andere stad in een ander land. Waar ik kan fotograferen. Zou ik daar voor een jaar verlof zonder loon durven vragen. Waarschijnlijk niet, ik ben geen durver. Het klinkt natuurlijk wel aantrekkelijk en mocht ik dan nog die fotos kunnen verkopen en er geld mee verdienen dan zou het helemaal de max zijn.
Mijn honkvastigheid houdt mij echter hier, ik heb behoefte aan standvastigheid en zekerheid.
Ik zou mij zelf niet gelukkig voelen moest ik alles en iedereen hier achterlaten. En zal ik het maar zelf zeggen: ik ben maar een bangerik.
Het begint harder te regenen. De plasjes op de straat maken blaasjes. Een rivier stroomt door de goot naar het rioolputje. Een grote gore mond met vuile tanden slurpt al dat water naar binnen.
Als ik buiten loop steek ik mijn handen in mijn zakken .Er is het leven zoals het is en er is het leven zoals het zou moeten zijn. Mijn nonchalante houding verbergt mijn onzekerheid.
Nu nog veranderen, ik ben te oud geworden voor deze flauwekul. Midlife crisis zeker.
Ik ben de laatste tijd verzot op fotoblogs. Vooral op die kunstzinnige, die artistieke waar ik zo jaloers ben op al die fotogenieke pareltjes. Hier is er weer zo eentje, van hansdeloof
Spijt komt altijd te laat, de tijd vliegt voorbij en ik ben weer eens te laat. Weer vergeten op te stappen denk ik dan. Meestal kan ik dat verloren, vergeten moment niet meer opvissen. Het is weg voorgoed. En ik kan mezelf niet vergeven, een ander wel. Treuzelaar, een beetje aan de trage kant. Veel denken en weinig doen of het is weer eens te laat. Koppig ga ik altijd mijn eigen weg, zelfs als ik weet dat het de verkeerde kant is.
Ik zag je en wou het je vragen, wachtte weer even te lang en iemand anders was me weer voor. Toen hoefde het niet meer voor mij maar kwam de spijt toch weeral later. Het moment komt nooit meer terug. Koppig als een ezel blijf ik dan halsstarrig mijn eigen ding doen. Arroganten eigenwijs maar toch nog zo verlegen dat ik het je niet durf vragen. Wil je alstublieft eens voor mij alleen het fotomodel van mijn dromen zijn ? vroeg ik in mijn gedachten aan jou. En ik zag je weggaan. Geen gestolen moment van jou.
Complementaire zielen zoeken steeds elkaar. Op zoek naar dingen die ze zelf niet hebben. Jij bent het zuiden, ik ben het noorden. De koude moet mijn hart bevriezen om me goed te voelen om dan weer even te ontdooien als je me weer eens meesleurt in een of ander avontuur. Maar ik blijf een noordeling met in zijn hart een onmetelijke vlakte.
De wind speelt met de reeds vallende bladeren, ze blijven nooit lang op dezelfde plek. Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten. De zwarte schimmen zijn verdwenen en de straatlantaarn geven al een gele vloed op de natte straat stenen. Misschien maak ik nog een wandelingetje, nog eventjes buiten. Dan word ik ook een zwarte schim met paraplu, anoniem in de vallende duisternis.
Haar blauwgrijze ogen kijken me frank aan. Ze is helemal niet verlegen als ze naar me kijkt. Ze ligt op haar zij en haar blondbruine haren waaieren uit als spinnenrag. Nonchalant verwart. Haar ogen glinsteren, een vochtige glans die haar blik enigszins treurig maakt. Ik blijf haar stil aanstaren, zonder woorden. Ze is mooi dit meisje en ze weet het en toch, iets in haar blik geeft haar iets onzekers, iets kwetsbaar. Even likt ze aan haar lippen waardoor het doffe rood weer levend wordt, ze ontspant zich als een slapende poes en dan ... druk ik af en is de magie verdwenen. Even heeft ze in haar binnenste laten kijken, een paar seconden slechts maar ik heb het toch kunnen vastleggen op foto.
Voor de geïnteresseerden onder u die zich afvragen waar ik vorige foto "getrokken" heb, awel dat was in Dresden in Duitsland (het vroegere DDR). Het is er wel eentje van vorig jaar !
Het schoonste moment is als de zon al onder is en het donkere duister nog niet is verschenen, dan is de lucht zo mooi donker blauw. Een moment die helaas niet al te lang duurt. Als je dan binnen zit met het licht aan die een warme oranje gloed verspreidt, dan is dat blauw buiten nog dieper blauw. En het contrast tussen de twee, het binnen- en buitenlicht geeft me zo een warm gevoel die me rust geeft. ben je dan nog buiten in die donkerblauwe gloed en kijk je naar binnen door de ramen dan ben ik blij dat ik naar binnen kan in die huiselijke warmte, oranje gekleurd. Ik zou je dan zo graag een knuffel geven maar ik vind je niet. Nog altijd niet !
Er zijn zo van die dagen dat er niemand aan je deur belt, niemand je telefoneert of mailt. Weet je, ik had er zo eentje vandaag. Misschien was ik de enigste die niet werkte vandaag of waren ze nu allemaal op vakantie vertrokken, op zoek naar de zon. Het ontbrak me zelf vandaag aan moed om een wandeling te maken in de regen. Regen waar ik anders zo van hou, liever dan zinderende hitte zonder frisse lucht. Dus bleef ik thuis en terwijl de regen tegen mijn venster klettert wacht ik.
De vierde editie van De Standaard Solidariteitsprijs kent een verrassende winaar: Amnesty International. Amnesty Internationaal heeft alle bruikbare elementen verenigd tot een meesterlijke krantenadvertentie: een beeld met het karakter van een oorspronkelijke persfoto, een herkenbare vormgeving in de traditie die de organisatie al vele jaren hanteert, een boodschap die wrang is zonder cynisch te zijn en die aanzet om iets te doen. www.standaard.be/solidariteitsprijs
Wilt ge geloven dat er dagen zijn dat ik naar de herfst verlang. Niet meteen naar het grof werk met regen en wind, nee, eerder naar die zachte herfst met zonnetje en niet te warme, zachte temperaturen. Bladeren die verkleuren, ik vind bomen met gele en rode kleurtjes veel mooier dan gewoon maar groen. En dan zou ik iets moeten doen wat ik veel te weinig doe, wandelen.
Wandelen tussen al die kleurtjes. Met een iPod met hoofdtelefoon op de oren vol met klassieke muziek, want dat is de muziek voor een herfstwandeling. Maar helaas een iPod of andere MP3 speler heb ik niet en ik moet je iets bekennen, ik heb geen flauw benul hoe die dingen werken. Van fototoestellen weet ik alles maar van die dingen waar de SMS generatie hun hand niet meer voor omdraaien daar begin ik te twijfelen. Tenzij je Toots Thielemans heet natuurlijk want die heeft er natuurlijk wel een, zon iPod, hij ligt s nachts zelfs op zijn nachttafel voor als hij inspiratie heeft. Ik ben er eentje van de Verloren Generatie zoals die bestempeld wordt. En sommige zaken worden dan een ietwat argwanend bekeken. Wat is er mis met mijn cd-speler denk ik dan, mijn walkman, ik heb zelfs nog een cassettespeler die ik weliswaar nooit meer gebruik en mijn verzameling LPs die ik aan gebrek van een platenspeler ook niet meer kan spelen. Toch ook maar eens zo n iPod kopen ? Als de najaarszon dan eindelijk zachte warmte geeft, ik mijn ogen sluit met op de achtergrond een streepje muziek.
Tussen schemering en donker is mijn ziel weeral aan het zwerven. Mijn gedachten zweven weer ergens op een plek waar ik misschien nooit zal komen omdat in het diepste van mijn binnenste ik gewoon een thuisblijver ben. Geslingerd tussen het verlangen om te reizen en bang te zijn om te vertrekken. Een fladderend bang huismusje zo voel ik me.
Alle dagen zwerf ik rond op onbekende plekjes zonder mijn huis te verlaten.
Ze zat aan een tafeltje voor het raam. Haar blonde haren gloeiden op door de binnenkomende zonnestralen. Een wit aureool rond haar gezicht en haar vingers gleden door haar lokken en de zonnestralen versplinterden tussen haar vingers. Ze had sproeten op haar neus en helblauwe ogen die treurig naar buiten keken. Ze dronk van haar espressootje en de hete dampen brachten een artistieke waas voor haar gezicht. Ze was jong en ik keek naar haar. Bonjour tristesse.
If sadness is a colour, then its blue just like your eyes And sorrow can be all over you but it will never tear me down
(Stash: Sadness)
De jaren beginnen meer en meer te wegen en de jeugdige nonchalance is al lang verdwenen. Toch herken ik in jouw nog steeds het verlangen van vroeger. Het grijs in mijn zwarte dunner wordende haren zeggen genoeg. Ben je misschien de dochter die ik nooit zal hebben ?
Ik sla een bladzijde om en kijk naar buiten. In de spiegelende vensterruit kijk je me aan. Helaas ik ken je niet. Je trekken zijn zo hard en je ogen kijken zo triest vandaag. Ik sluit mijn boek en sta op. Je ogen raken eventjes de mijne. Zijn ze vochtig of verbeeld ik me iets ? Bonjour tristesse wil ik haar zeggen maar ik maak me niet graag belachelijk. En ik ga naar buiten.
Sinds mijn laatste reis staat mijn reiskoffer daar nog steeds. Een laagje stof bedekt mijn koffer en mijn laatste herinneringen. Zou je meegaan moest ik het jouw vragen ? Ik zwerf nog steeds alleen rond naar al die plekjes waar ik nooit ben geweest.
fotograffiti
"Nature morte", stilleven, verstild leven.
Voor de geïnteresseerden onder u die zich afvragen waar ik vorige foto "getrokken" heb, awel dat was in Dresden in Duitsland (het vroegere DDR). Het is er wel eentje van vorig jaar !
De angst van de donkere steeg !
No photo please !
