“Hilde, geloof het of niet maar jou dood heeft mij diep getroffen”.

De laatste tijd was hij heel gevoelig en voor het geringste kwamen de tranen. Zoals nu bij het vernemen bij je heengaan al kende hij haar niet echt.

Doorheen het openstaande venster kwam een fris briesje die zijn zwaarmoedige gedachten tevergeefs trachtte weg te blazen. Hij dronk van zijn rood wijntje en hoorde de donder in de verte, de sirene van een politieauto en het blaffen van een hond.

Waarom ontroerde de muziek hem zo dat het tot in de diepste van zijn diepe hem zo week maakte, zo soft, zo weemoedig. En de tranen kwamen weer.

Waarom had hij in zijn gedachten te stoppen met alles wat hij nu deed en opnieuw te beginnen met wist hij wat.

Waarom zijn er engelen die sterven? Vragen, vragen altijd maar vragen en nooit vond hij de antwoorden. Het frisse briesje bracht ook geen antwoord. Waarom komen dromen zelden uit, waarom is het zo moeilijk om alles achter je te laten als er toch niemand op je wacht. Waarom wacht je op wat er nog moet komen en het komt nooit.

Hij droomde dat hij keurig in avondkledij naar de opera ging. Een heel ouderwetse gedachte van een ouderwets iemand dacht je waarschijnlijk. Met aan zijn zij, zij die er nooit zou zijn.

Een koffietje drinken op een terras in Wenen of slenteren op Alexanderplatz in Berlijn. Maar wat heb je eraan als je geen dromen kan delen.

Het is triest om te horen dat er iemand uit het leven stapt. Als leven niet zo simpel is als je denkt. Zou hij hetzelfde gedaan hebben toen er in die prachtige zomer een vlinder op zijn hand landde en stil bleef zitten toen hij het afscheidsbriefje las die zij schreef. En het verhaal eindigde vooraleer het begon omdat het geen zin had, omdat het nooit zou lukken, omdat je nog niet vrij was.

De avond bracht het donker en het duister in de lucht en in zijn ziel. En de tranen kwamen terug. Veel te gevoelig voor deze wereld en hij kreeg het koud.

26-06-2009 om 23:07 geschreven door stefi  

Staren door het venster van mijn ziel, gevoelens verborgen achter een muur.

Zonnestralen leggen lichtstrepen binnenhuis waar ontelbare stofdeeltjes opdwarrelen. Lichtstrepen op de kaften van mijn boeken. Gelezen en ongelezen. Ik moet dringend eens kijken wat ik wil weggooien maar ik kan het niet. Ze staan daar netjes op een rij, op rijen, netjes kaft tegen kaft, willekeurig. Er zit helemaal geen systeem in mijn boekenkast. Boeken op mijn tafel en zelfs op de grond. Soms stoort het mij, soms ook niet. Geen idee waarom ik boeken koop, eenmaal gelezen en dan nooit meer. Ik neem zo moeilijk afscheid van dingen.

En mensen vraag je aan mij ? Neem je moeilijk afscheid van mensen? Sommigen blijven voor altijd in mijn hart, anderen zijn verdrongen in mijn geheime kamers of verborgen achter een muur. Ja dus, ik neem moeilijk afscheid van mensen. En toch geldt het gezegde: ‘uit het oog, uit het hart’ ook voor mij. Of toch niet helemaal, sommige mensen blijven steeds staren door het venster van mijn ziel. Ze hebben een stukje van mijn hart meegenomen maar ik vergeef het hen. Herinneringen voor eeuwig gekrast. Ik zal er mee moeten leven.

Winterzon gefilterd door bleke doorzichtige overgordijnen. Gevoelens geborgen.

Soms staat een mens op een keerpunt in zijn leven. Verder gaan of niet?

Weet je dat ik liever houd van de regen dan van de zon. Van de frisse koele wind die je soms doet huiveren en dan toch op een verlaten terrasje zitten of doelloos rond slenteren langs stille verlaten straten. De stad van jou alleen. Als het eerste ochtendlicht nog moet verschijnen, tussen schemer en dageraad, als de nachtraven moeten plaats ruimen voor de ochtendmensen dan kuier ik het liefst rond bij het langzaam ontwaken van de stad.

En de daklozen en clochards voor het leven liggen nog in het park, languit gestrekt op de banken met als enige deken een stuk karton. Of gewoon in het gras liggend met naast hun de bruine papieren zakken met lege flessen goedkope alcohol. Heel de dag je laveloos drinken om je dag door te komen, te overleven en te vergeten. Overleven door je hersens kapot te maken zodat de rondspokende demonen je niet langer komen pijnigen.

Het was het uur dat de kranten verschijnen en de eerste cafeetjes opengaan. Ik zit dan aan een tafeltje voor het raam en lees de nog maagdelijke kreukvrije krant met een vers kopje koffie erbij. Een krant in je eigen taal in het buitenland, een gevoel van thuiskomen. En hier noteer ik in mijn moleskine notaboekje mijn hersensspinsels. En het eerste zonlicht maakt lichtstrepen op mijn tafeltje en krant. Herinneringen aan vroeger, verborgen gevoelens, vergeten gevoelens. Ik heb je nooit meer teruggezien. Ik kan niet vergeten.

Ik kan je niets geven, ik kan je niets beloven. Enkel herinneringen van vervlogen momenten uit mijn saaie leven. Vluchtig neergeschreven kribbelingskes uit mijn kleine zwarte boekje die ik met jou wil delen. Woorden uit mijn fictief zwerversbestaan. Kleine letterdruppeltjes zoals tikkende regen op de bladeren van mijn boom waaronder ik schuil. En mijn wangen worden nat maar ik weet niet of het komt van de regen.

26-06-2009 om 09:11 geschreven door stefi  

In al zijn dromen had hij de laatste tijd een déja-vu gevoel. Alles kwam terug. Herinneringen van jaren terug, voorbije momenten, gemiste kansen en de zeldzame gelukkige tijden.

Hij was dit weekend terug gevlucht naar het penthouse. Zijn plek heel hoog waar nooit iemand anders kwam. Hij had gekeken naar de zabberende miezerige regennevel die het uitzicht iets monochrooms maakte. Melancholische momenten. Een vlucht voor de werkelijkheid, zich opsluiten voor de buitenwereld waar hij zo weinig uitstaans met had. Hij was een gevangene geworden van zijn luxe. Zijn thuis was heel belangrijk.

In de nadagen van de val van de Berlijnse Muur stond hij voor de Branderburger Tor in het verlengde van Unter den Linden, de grootse protserige avenue. Het motregende en de grensovergang tussen Oost- en West-Berlijn bestond nog. Het was nog één grote onbebouwde lege vlakte. Enerzijds voelde hij zich gelukkig omdat hij op deze historische plek stond en anderzijds voelde hij een tristesse over zich heen vloeien omdat hij dit geluk met niemand kon delen. Hij kreeg een eenzaam gevoel van daar te staan in die miezerige regen met daarbij nog een schoen waarvan de zool los hing zodat hij met een natte kous verder moest lopen. Om de koude te verdrijven was hij een oude kroeg binnengestapt die op dit vroege uur, het was amper acht uur in de morgen, toch al open was. En met zijn gebrekkig Duits had hij een koffie besteld aan het jonge meisje die hier dienstertje was. Ze hoorde meteen dat hij een buitenlander was en vroeg  van waar hij kwam.

 “België” zei hij.

“Kan ik mee met jou naar België?” vroeg ze spontaan.

Hij keek verbaasd naar haar en stamelde dat dit niet ging. Hoe kon hij een meisje van de DDR want Duitsland was toen nog niet herenigd meenemen naar België.

Ze keek teleurgesteld maar drong verder niet aan. Hij dronk zijn koffie uit en stapte naar buiten. Terug in de nattigheid.

Daar zat hij aan te denken bij het naar buiten kijken van het grote raam van het dakappartement. Niemand kwam zomaar zijn leven binnen. Niet meer.

Hij voelde zich nog steeds de onzekere puber in een oudmensen lichaam de laatste tijd.

17-06-2009 om 16:01 geschreven door stefi