Met gesloten ogen zat hij met zijn gedachten op een totaal andere plek dan het kleine terrasje van het stadstuintje. Hij voelde de warme gloed van de avondzon op zijn onbedekte huid.

De zoete geur van de engelentrompetten doordrenkten zijn hoofd. Het gaf een roes van geurverslaving, een zintuiglijk genot. Het windje ritselde met de bladeren en zijn gedachten. Gedachten die ongestoord kunnen zwerven langs lievelingsplekjes zo ver weg.  Hij deed zijn ogen open en zag het fel blinkende stipje van een vliegtuig hoog in de blauwe lucht. En wou dat hij daar in zat.

Hij zat op een terras op de binnenkoer van een van de talrijke verborgen cafeetjes. Verscholen achter eeuwenoude muren en enkel te bereiken langs smalle duistere gangen. Oases temidden de stad. Ze keek hem aan met heldere oplichtende ogen waar hij zichzelf in zag spiegelen.

Vertel iets over jou?

Er valt niets te vertellen.

Wat schuilt er dan achter je droevige blik?

Ik kan je niets vertellen over mijn reizen want ik reis niet.

Ik kan je niets vertellen over mijn werk want dat haat ik.

Ik kan je niets vertellen over de liefdes van mijn leven want die waren er niet.

Ik kan je niets vertellen over de passies in mijn leven, ik kijk enkel naar de tv, zit achter mijn computer en lees de krant of een boek.

Ik kan je niets vertellen over mijn leven want dat is er niet.

Daarom zijn je ogen zo dof zonder glinsterlichtjes. Je bent zo moe. Op wat blijf je toch wachten?

Geef me een knuffel en ik ben al tevreden. Verder heb ik niets meer te doen. Ik heb tijd zat.

De wind streelde de haartjes op zijn armen en benen en hij kreeg een koude rilling langsheen zijn schouderbladen die zijn rug naar beneden liep. Zijn ogen waren nog toe en de gedachten die hij lief had nog altijd aanwezig. Tederheid daar moest hij aan denken zittend in de avondzon met alleen de stilte om zich heen. Waarom hij daar nu moest aandenken wist hij niet. Tedere gedachten en een zachte aai, warme windstrelingen die hij met niemand kon delen. Met zijn ogen dicht zag niemand hem.

Hij wou alleen zijn in zijn leven en toch niet, een klein beetje misschien. Een klein beetje alleen zijn of een klein beetje samen zijn?

Ich bin ein Einzelgänger

wandel ganz allein

Nicht mein Wunsch

muss es Schicksal sein

( © Lady in red)

28-08-2009 om 10:28 geschreven door stefi  

17-08-2009 om 22:49 geschreven door stefi  

09-08-2009 om 09:16 geschreven door stefi  

Het dwalen langs onverharde bospaadjes, in de schaduwen van hemelhoge boskathedralen was net wat hij nu nodig had. Het gaf hem koelte en stilte, een beetje rust en tijd om even na te denken. Een wandeling om even te bezinnen zou de pastorale werker zeggen. Bezinnen was gewoon even stilstaan bij het leven. Zijn leven. Hij had er precies nog niet veel van gebakken in dat leven van hem. Geen spectaculaire dingen beleefd, nooit de drang gehad om carrière te maken of gezocht naar de liefde van zijn leven. Het was allemaal zo doodgewoon bij hem. Maar hij voelde zich toch gelukkig bij dit simpel bestaan met af en toe een dipje. Niets om je zorgen over te maken ware het niet dat hij op gevorderde leeftijd kwam dat verandering in het leven zo van zelfsprekend niet meer was. Het midlifecrisis gevoel dat bleef sluimeren en waar hij nog altijd geen antwoord op wist. Het boswegeltje slingerde zich verder tussen groen weerkaatsende golvende varens en donkere schaduwen met op de achtergrond de zacht ruisende bladeren als duizenden zuchten. Verloren lopen zou hij niet, hij kende het bos al heel zijn leven lang, van kindsbeen af liep hij hier alleen rond zonder ook maar één momentje bang geweest te zijn.

Hij had verse lucht nodig. Hij wou dat niemand iets van hem verlangde. Hij wou niemand iets beloven.

Ik kan je niets geven als dat is wat je wilt.

Niets is weinig maar soms zoveel.

Voor mij is niets een heel mensenleven.

Ik begrijp je niet.

Niemand begrijpt me, alles wat je ziet is niet echt, het is allemaal een illusie zoals mijn leven.

Blijf jezelf.

Dat is net wat ik niet kan.

Ik kan je niet helpen als je dat zelf niet wil.

Ik denk dat het te laat is.

Geef mij dan niets.

Niets.

Flauwerik.

De nacht is eenzaam en hij was donker. De slapeloosheid dreef hem verder in zijn gedachten. De gedachten, de stilte en hem zelf. Soms kwam een mens te dicht bij hem en dan zou hij zich terug moeten verstoppen achter nietszeggende woorden die soms kwetsen. Woorden als een beschermende bolster. Dat verstikkende gevoel maakte hem angstig, zo onzeker, wanneer een mens zich wou nestelen in zijn gedachten. In de geheime kamers van zijn hoofd.

07-08-2009 om 08:32 geschreven door stefi