Trilogie van de liefde: Een stroom vol gedachten. Regendruppels. De dag voor Valentijn.

De klokradio sprong aan met muziek van … ach hij wist het niet meer. Hij opende knipperend zijn ogen en staarde naar het donker. Het was nog te vroeg om op te staan, nog een halfuurtje blijven liggen. Hij zette zijn klokradio altijd een halfuur eerder om nog even na te denken hoe hij zijn dag zou doorbrengen. Dan lag hij nog eventjes in het donker alleen met zijn gedachten. Onzeker, hij was altijd onzeker van zichzelf en wat anderen van hem dachten.

Op 14 februari was het Valentijnsdag. Hij kon zich niet herinneren dat hij deze dag ooit gevierd had. De dag van Sint Valentijn was voor verliefde mensen. Hij was niet verliefd en niemand was verliefd op hem.

Zijn ogen staarden in het duister. Had iedereen recht op iemand die van je hield of valt er af en toe iemand van tussen uit en bleef die voor altijd alleen. Dat was nu eenmaal het lot van de mensen. Hij zelf wist het ook niet zo goed want hij bezat helemaal niet de gave om te weten wat iemand voor hem voelde. Wat dat betreft was hij een beetje simpel van geest. Je kon toch niet faken dat je van iemand hield gewoon om niet langer alleen door het leven te gaan. De drang om alleen te blijven overheerste de drang om iemand te zoeken, om iemand lief te hebben. Hoe dikwijls had men hem niet gevraagd of er al iemand was in zijn leven,  tot vervelens toe. Of werd het niet tijd dat je iemand zocht. Ach Cupido en Valentijn, who the fuck kan het wat schelen. De liefde en hem, het zou nooit goed komen. Valentijn had geen klant aan hem.

Zijn leven is blijven zitten op een bankje midden het bos terwijl het gekleurde bladeren regent en luisteren naar de stilte omdat hij zelf zo weinig te zeggen heeft.

Als zijn ogen wennen aan het donker en de contouren tevoorschijn komen van de muren als schimmen dan staat hij op. Een nieuwe dag begint. Een dag om te gaan werken. De dag voor Valentijn.

13-02-2009 om 08:46 geschreven door stefi  

10-02-2009 om 11:03 geschreven door stefi  

Ik heb geen enkele keuze dan jouw te vergeten. Al zit jouw zijn gegrift in mijn ziel. Maar je hart is niet langer vrij, het mijne wel. En al wordt de afstand in jaren korter nu we ouder worden blijft het verschil tussen jonger en ouder hetzelfde. Is het daarom dat ik me meer en meer afzonder van deze maatschappij, omdat vergeten zo moeilijk is voor mij.
Dan wil ik me weer laten verdwalen in deze onbekende straten. Mijn ziel, mijn zijn opgesloten zodat niemand mij durft te vragen wat mijn eigenlijke doel zal zijn in onze kortstondige ontmoetingen. Met jouw af en toe in mijn gedachten, je zeldzame aanrakingen nog steeds voelbaar. Alleen blijven en zijn is niet erg als je niet aan iemand moet denken. Ik wil vergeten en alles wegwissen wat is geweest. Ik zou het moeten wissen maar het lukt me moeilijk.

De koude hevige oostenwind doet mijn lichaamstemperatuur dalen en mij zo klein mogelijk maken in mijn lederen jas op zoek naar een restje warmte. Het gaat niet zo goed met mij. Het wordt moeilijker thuiskomen. Daarom wil ik hier rondzwerven met woorden als muziek die rondspoken doorheen mijn hoofd. Onuitgesproken woorden, zoveel al in dit mensenleven. Ik schrijf liever dan te praten. De aarzelende en stotterende zinnen kunnen nooit de gevoelens uiten die ik heb. Het verlegen jongetje zit nog te diep in mij.

Daar aan het water kom ik enigszins tot rust. Stromend water kan je woelige denken verzachten en met mijn ogen dicht wil ik je vergeten. Tot er niet langer een beeld van jou is achter mijn gesloten ogen, enkel het donker, het niets. En de snippertjes papier vol woordjes laat ik door de wind meedrijven tot ze meedrijven op het stromend water tot een toevallige lezer ze misschien vindt. En er het zijne van denkt.

04-02-2009 om 21:02 geschreven door stefi