31-10-2007 om 09:53 geschreven door stefi  

29-10-2007 om 19:26 geschreven door stefi  

28-10-2007 om 13:37 geschreven door stefi  

27-10-2007 om 13:56 geschreven door stefi  

25-10-2007 om 18:53 geschreven door stefi  

Mijn herfst komt eraan in kleurrijke tinten. Een explosie van leven die kort daarna zal afsterven,ontkleuren en helaas verrotten. Ieder jaar wil ik het grijpen dit kortstondig gebeuren, deze kleurige wereld. Mijn zintuigen worden overdonderd door dit overweldigend verhaal.

Geen jeugdig iemand die dit kan begrijpen misschien, dat de triestheid van de vergankelijkheid mooi kan zijn. Geen mens die kan begrijpen dat mijn herfst niet zomaar een seizoen is. Dat het me steeds doet dromen van onbereikbare dingen zoals dromen meestal zijn. Dat het me doet terugdenken aan de voorbije jaren. Eentonige melancholische klanken klinken door mijn hoofd als ik eraan terugdenk. Dan moet ik alleen zijn. Op wandel door ‘mijn’ plekjes die ik dan liefs niet met iemand deel. Zomaar ronddwalen in mijn eigen gekeerd. Het laten verdwijnen van mijn altijd durende rusteloosheid. Geen mens die het begrijpt. Zoals dromen zijn.

Droeve tonen
van violen
die in 't najaar klinken
laten mijn hart
in verlangende smart
verzinken.

De keel gesnoerd,
doodsbleek, geroerd
als klokken luiden,
denk ik nog aan
wat is gegaan
en wil ik huilen.

En ik moet voort
waar wind mij voert,
mee op zijn boze pad,
van hier naar daar,
als was ik  maar
een najaarsblad.

 (Paul Verlaine)

24-10-2007 om 16:52 geschreven door stefi  

23-10-2007 om 00:00 geschreven door stefi  

22-10-2007 om 18:41 geschreven door stefi  

21-10-2007 om 18:03 geschreven door stefi  

20-10-2007 om 13:35 geschreven door stefi  

18-10-2007 om 19:45 geschreven door stefi  

17-10-2007 om 21:41 geschreven door stefi  

16-10-2007 om 19:51 geschreven door stefi  

15-10-2007 om 19:47 geschreven door stefi  

14-10-2007 om 09:57 geschreven door stefi  

13-10-2007 om 18:58 geschreven door stefi  

De ratelende rolluiken was het enige dat te horen was in de verlaten straat. Bij het vallen van de duisternis was dat een steeds wederkerend moment. Iedereen deed zijn rolluiken naar beneden. Een typisch Vlaams fenomeen had hij ergens gelezen. Iedereen op zijn eigen. Indien niet uitgenodigd dan ben je ook niet gewenst. Het is hier gesloten !

Hij deed het ook in zijn rijtjeshuis uit de jaren vijftig. Bij het eerste donker sloot hij zich op. Veilig verborgen achter de afgesloten ramen. Vroeger had hij geen rolluiken enkel draperieën waar het licht strepen trok in het donker zodat je kon zien als er iemand thuis was. Vroeger leek alles veiliger. De ouderdom maakt een mens echter angstiger voor het donker. Voor het onbekende in de nacht. Zo zat hij soms te luisteren naar de geluiden daar buiten. Bij het minste onverklaarbare geluid trok zijn maag samen en was heel zijn lichaam gespannen. Zijn ademhaling stokte. Dan zat hij soms onbeweeglijk in zijn zetel tot de geluiden weggingen.

Hij sliep niet goed de laatste tijd. Er waren zelfs nachten dat hij gewoon niet naar bed ging. Dan bleef hij in zijn zetel zitten met een boek en alleen de stilte van de nacht als zijn gezelschap. Of zijn gedachten dwaalden weg bij de getuigenissen van Tobias Schiff, overlevende van Auschwitz.

“Ik doe nog altijd het licht niet uit ’s nachts. Ik luister naar de radio, de BBC, en lees tot ik in slaap val. Nu nog, een halve eeuw later. Er zijn beelden die je nooit meer kwijt raakt en mijn nummer staat voor eeuwig op mijn linkerarm.”

Hij wist niet waarom hij daaraan moet denken als hij alleen zat. Het angstgevoel misschien. Waarom was een mens toch zo bang als hij thuis zat met alleen maar zijn gedachten als gezelschap ?

Een auto scheurde met zware motor door de straat, met bonkende bassen van de boxen. Hij kromp opnieuw ineen van het lawaai die kwam van achter de gesloten rolluiken. En ondanks zijn angst moet hij steeds de neiging onderdrukken om zijn rolluik iets omhoog te doen zodat hij kon zien wat er buiten gebeurde. Hij deed het niet en het geluid verdween.

Tobias Schiff was al overleden. Zijn angst was overgebleven.

12-10-2007 om 17:56 geschreven door stefi  

11-10-2007 om 18:47 geschreven door stefi  

10-10-2007 om 21:51 geschreven door stefi  

Voorbijgaande momenten die je zou willen vastleggen. Je hebt echter je fototoestel niet bij. Vluchtige momenten, zo voorbij in je leven. Enkel in je hoofd klikt de sluiter.

Iedere morgen zit ze op de deurdrempel van het rijtjeshuis. Ietwat elegant met haar een been uitgestrekt en haar andere been opgetrokken. Ze wacht, warm ingeduffeld  in de frisse ochtend, haar kap over haar hoofd getrokken. Een vreemd meisje. Meisje uit den vreemde !

De auto reed doorheen de vroege ochtendmist op de autosnelweg. Een witte lichtbol lichtte op in de mistbrij en gaf het landschap een lichtaureool. Een zwerm wilde ganzen stonden stil te wachten op de benevelde velden tot de zon meer warmte zou geven. Een prachtig beeld in een flits voorbij. Even verder zag je de silhouetten van de bomen met op de voorgrond een waterplas waar de dampen omhoog stegen in tegenlicht. De auto kan niet stoppen. Alles gaat voorbij.

09-10-2007 om 19:39 geschreven door stefi  

08-10-2007 om 20:08 geschreven door stefi  

07-10-2007 om 18:13 geschreven door stefi  

06-10-2007 om 18:54 geschreven door stefi  

05-10-2007 om 18:02 geschreven door stefi  

04-10-2007 om 19:03 geschreven door stefi  

03-10-2007 om 17:37 geschreven door stefi  

Pictures in your head

Beweging zit er niet in:
het zijn stills uit een movie;
meestal stom,
soms met geluid,
kreten van vogels bijvoorbeeld,
zelden een stem.
Ze komen terug, steeds vaker:
Er komen er ook wel bij.

Duizenden plaatjes in
een o zo zwaartillend hoofd.
Je zit er maar mee
op de achterste rij
van je eigen theater.

(Jan Eijkelboom)

02-10-2007 om 17:51 geschreven door stefi  

01-10-2007 om 15:12 geschreven door stefi